Gemeentehuis versus ziekenhuis

Recent verruilde ik het gemeentehuis voor een ziekenhuis, nadat ik onverwacht het gevoel kreeg alsof een bouwvakker een voorhamer op mijn borst zette. Gelukkig was ik niet aan het bed gekluisterd. Zolang ik niet buiten het radiografisch bereik van de hartmonitor kwam, kon ik over de verpleegafdeling dwalen. Het zal beroepsdeformatie zijn dat ik vooral keek hoe de zaken zijn georganiseerd.

Daar was ik diep van onder de indruk. Door alle afleveringen ‘Grey’s Anatomy’ die ik met vrouw en dochters heb gekeken, dacht ik in handen te komen van een vast team met een soort dokter McDreamy als spil. In het echt zag ik dag en nacht een komen en gaan van mensen die allemaal een vaste rol vervullen. Alles wat er gebeurt, lijkt goed te worden vastgelegd. Bij een gesprek met cardioloog nummer 3, wist zij precies wat er aan de hand was en wat ik met nummer 2 had besproken.

Ook de verpleegkundigen wisselden informatie uit, dus ik kon gerust met nummer 5 een gesprek vervolgen dat ik eerder met nummer 3 had. Iedereen droeg goed zichtbaar een naamkaartje en ik hoefde alleen maar ‘mevrouw’ of ‘meneer’ toe te voegen om ook van mijn kant de indruk te wekken dat we elkaar al kenden. Alles wat werd gezegd of toegediend, kon ik googelen bij andere ziekenhuizen, apothekers, medische publicaties, et cetera. Als ik vervolgens vroeg waarom ik digoxine kreeg en geen metoprolol, dan vertelde de arts over zijn afwegingen.

Dat ik zelf informatie kon verzamelen, over risico’s kon lezen en vragen kon stellen, gaf mij inzicht in mijn situatie en in mogelijke opties. Ik voelde me geen lijdend voorwerp van medische zorg. Tegelijkertijd realiseerde ik me natuurlijk dat een cardioloog de hele dag gevallen als de mijne ziet. Daarom vertrouwde ik op haar kennis en ervaring toen we samen besloten over mijn behandeling.

Hoeveel anders is een gemeentehuis in vergelijking met een ziekenhuis? Ook wij werken met regels, standaarden en procedures, die bovendien openbaar behoren te zijn. Ook wij zijn alleen op bepaalde uren en dagen ingeroosterd om ons werk te doen. Ook wij werken voor mensen die geholpen willen worden door professionals die hun vak verstaan, waarbij het onze inwoners om het even is of dat Peter, Maria, Fatma of Hamza is.

Toch zie ik regelmatig op menig gemeentehuis een informaliteit in de dienstverlening die eerder aan een vrijwilligersorganisatie doet denken. Collega’s die omslachtig uitleggen waarom ze er volgende week niet zijn en het werk dus stil komt te liggen, terwijl ik denk: wat interesseert dat een inwoner? Zorg gewoon dat er iemand anders is die het dossier kent en het van je overneemt.

In iedere professionele organisatie vervullen we rollen die altijd door een ander kunnen worden overgenomen. De enige plek waar we echt onmisbaar zijn, is thuis, als vader, moeder, zoon, dochter, broer, zus, vriend, vriendin. Daar moest ik aan denken in het ziekenhuis. Daar zal ik voortaan aan denken in het gemeentehuis. Ik ben dankbaar voor deze les, zeker nu ik weer thuis ben.