Niet kleurenblind
Tijdens de behandeling van de integratiebegroting voor volgend jaar zal de Tweede Kamer erop hameren. Volgens Kamerlid Jeroen Dijsselbloem van de PvdA moet de politiek 'niet kleurenblind zijn.' Hij vindt dat de overheid nauwelijks vooruitgang boekt bij sommige probleemgroepen en stelt daarom een 'op maat gesneden aanpak' voor. Naast Antillianen en Marokkanen gaat het onder andere om Somaliërs.
Doelgroepenbeleid terug van weggeweest
Aan het einde van de jaren tachtig was het een vies woord in politiek Den Haag. Maar door de hardnekkige problemen onder Antilliaanse en…
Speciale aanpak
'Laten we eerlijk zijn, het doelgroepenbeleid is gewoon terug', stelt Madeleine van Toorenburg, Tweede Kamerlid voor het CDA. Met Dijsselbloem vindt zij dat gemeenten waar bepaalde groepen veel voorkomen en voor overlast zorgen, een speciale aanpak moeten ontwikkelen. 'Ik denk dat sommige gemeenten het echt hebben opgegeven', aldus Dijsselbloem.
Zigeuners
Voor Brigitte van der Burg van de VVD zijn maatregelen gericht op specifieke doelgroepen al langer geen taboe meer. 'Wij zijn erg benieuwd naar de maatregelen waar de PvdA aan denkt. Ik ben benieuwd wat de partij werkelijk gaat doen', aldus het VVD-Kamerlid. Als voorbeeld van specifiek beleid voor een doelgroep noemt Dijsselbloem de zigeunervolken Roma en Sinti. Al decennia blijven veel kinderen uit woonwagenkampen vaak weg van school. Naast het schoolverzuim worden meisjes uit Roma- en Sintigezinnen veelvuldig 'superjong' uitgehuwelijkt, aldus de PvdA'er.
Somaliërs
Dijsselbloem noemt verder de Somalische gemeenschap in Nederland. 'Negen op de tien Somalische mannen zijn werkloos. De groep heeft veel drugsproblemen en hun vrouwen worden achtergesteld'. Hij vreest dat een deel van de Somalische jongeren hard op weg is de Marokkaanse probleemjongeren achterna te gaan.
Lees ook:
Miljoenen besteed, problemen met Roma blijven 27.11.08
PvdA wil Marokkaanse probleemjongeren de wijk uit 27.11.08
Reacties: 1
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Nederland lijdt aan een gelijkheidsbeginsel dat m.i. in strijd is met het in dat kader vaak zo vaak genoemde Art 1.GW. Het probleem is dat meestal maar de helft van Att.1 gebruikt wordt. Er staat nl. NIET in dat iedereen in ons land gelijk behandeld moet worden: er staat in dat iedereen IN GELIJKE OMSTANDIGHEDEN gelijk behandeld moet worden. Welnu, aangezien niemands omstandigheden ooit gelijk zijn aan die van welk ander individu, bestaat de gelijke behandeling uit de opdracht iedereen ongelijk te behandelen, d.w.z. afhankelijk van diens situatie. Dat is ook de basis van ons terecht zo geroemde gedoogbeleid. Er is een voor iedereen geldende wet of regel, maar elke wet of regel kent een hardheidsclausule, een uitzonderingsbepaling. Indien die er niet zou zijn zou ons land in een politiestaat veranderen. Anders gezegd: in principe wordt iedereen gelijk behandeld, maar er is altijd een afwijking een uitzondering mogelijk. Op die manier is ook een doelgroepenbeleid te rechtvaardigen. Maar het vergt natuurlijk veel meer menselijk humaan nadenken dan het stomweg toepassen van een regel. Ik verwijs in dit soort gesprekken over dit onderwerp als ik boos word altijd naar de Neurenberger Processen.
M h g
Jan Beerenhout azn