Gemeenten regelen jeugdhulp, dus zij gaat het gemeentelijk lijstje af en vindt geschikte hulpverlener X. Sven kon echter pas later bij hen terecht. Het was dringend en de gezinsmanager vindt een zelfde goeie hulpverlener Y. Maar Y staat niet op het lijstje. Niet getreurd, deze gemeente kent een regeling voor ‘niet-ingekochte-zorg’. Zij dient voor Sven de aanvraag in, veel papierwerk en brengt Sven tegelijkertijd in contact met Y. Het klikt, ze gaan aan de slag.
Een gemeente als bierkaai
Sven was zeven toen zijn moeder overleed. Vader kon de opvoeding niet aan, werd een gevaar voor zijn zoon. Het ging daarna van pleeggezin…
De gemeente reageert zeven weken later per e-mail met een afwijzing. Redenen: Jeugdbescherming had moeten onderzoeken of er passende hulp was op het gemeentelijk lijstje. En zij had naar X kunnen gaan. De behandeling van Sven door Y is volop gaande. Wat nu? Gezinsmanager had eerder van de gemeente te horen gekregen dat je ook de weg van een persoonlijk budget (pgb) kon kiezen. Dit spoort met de Jeugdwet die ouders en jongeren in principe keuzevrijheid van zorg geeft. Wederom veel papierwerk voor de pgb-aanvraag. Ander loket, andere regels, zelfde zorg, zucht! E-mail gemeente: wij nemen aanvraag niet in behandeling, want we houden niet van loket-hoppen; uw eerdere aanvraag was afgewezen. U kunt hiertegen bezwaar maken.
Uhh, in de eerdere afwijzing stond nergens dat je bezwaar kon maken en termijn is inmiddels voorbij.
In de loket-hop-e-mail stond ook geen bezwaarclausule. Dan naar de politiek? Inspreken in de Raadscommissie levert wethoudersbelofte op. Een gesprek, niet met de wethouder maar met (bijna) dezelfde ambtenaren van de e-mails – niet de top. Goedwillend, maar ja, regels! We hebben geen ruimte voor zorgaanbieders buiten het lijstje. Pas in 2017 misschien. Vertaald: geen ruimte voor eigen zorgkeuze. Enne, u moet de loket-hop-e-mail maar beschouwen als afwijzing. Waartegen bezwaar mogelijk is? De noden van Sven verdwijnen in een zee van gedoe.
Van Rijn liet deze maand nog weten dat ouders en jongeren, die complexe zorg nodig hebben (zoals Sven), meer te vertellen (moeten) krijgen over hun zorg. Regels en papierwerk wil ie terugdringen. Enne, er komt een ‘centraal aanspreekpunt’. Zucht, ook hij loopt tegen een bierkaai aan.
Toegift
Inmiddels heeft Sven zijn leven aardig op de rails. En daar gaat het om. Maar jeugdhulp die niet op lijstjes staat, loopt wel vast. En ook verwijzers zoals jeugdbeschermers. En burgers, wanneer die zo brutaal zijn eigen keuzes te maken. In het Hinderpaal-arrest (2014) tikte de Hoge Raad zorgverzekeraars op hun vingers. 18-plus-zorg buiten de lijstjes moet voor minstens zo’n 70% vergoed worden. Anders is vrije zorgkeus een holle frase. Dit arrest moet natuurlijk doorwerken naar gemeenten die de ‘zorgverzekeraars’ zijn van hun 18-minners.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Reacties: 4
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
In de zorg gaat wel meer fout. Ondanks alle beloften worden mantelzorgers helemaal niet ontzorgt, Ze worden opgezadeld met een woud van veranderende regels en als je iets niet in 1x begrijpt krijg je een afwijzing. Waarom in hemelsnaam moet ik met de zorgvragen en contracten naar 2 loketten bijvoorbeeld? (Zorgkantoor en SVB) en ellendig getouwtrek over de rug van zorgvragers of iets tot het gebied van de ene of andere zorginstantie behoort? Bah...wat een holle frazen en politiek correct geneuzel. Mensen die zorg verlenen aan hun naasten staan op afbreken....niet allen ik, maak velen met mij.
Het wordt tijd dat allen die zorg nodig hebben zich verenigen, dus niet de ANGO + de ANBO +++ maar 1 vuist die keihard gaat uithalen.
Die vuist bestaat al lang. Hij heet parlement en kan de regels aanpassen en uithalen naar de verantwoordelijke bewindslieden? Maar het pluche is kostbaarder dan de kiezer. Daarom doet de vuist niets. En als die vuist niets doet helpt geen enkele andere vuist.
Goede column!
De organisatie waar ik voor werkt maakt soortgelijke situaties mee in de gemeente Amsterdam. Geen keuzevrijheid voor cliënten, geen contracten voor nieuwe instellingen, geen innovatie, geen transformatie buiten de 'gevestigde orde'. Kortom: gedwongen winkelnering voor de burger.
Dit is voor de gemeente JUIST het moment om te werken aan een nieuw stelsel. Dat is ook het doel van de transitie. Het huidige ontmoedigingsbeleid gaat rechtstreeks tegen de (geest van) jeugdwet in en is ronduit treurig.
Hier gaat iets fundamenteel fout.
Als een jongere bij een jeugdprofessional komt, dan bepaald die, na gesprek, onderzoek en overleg de weg die gegaan moet worden.
De jeugdprofessional bepaald, volgens de jeugdwet, en komt voor de tuchtraad, als er iets niet goed gaat.
Als de gemeente gaat bepalen wat er moet gebeuren, doen zij dit onrechtmatig. Zij mogen deze beslissing niet nemen, vanwege het niet voldoen aan de registratie, zoals onvoldoende opleiding en ervaring, zij vallen niet onder het tuchtrecht.
Conclusie: onrechtmatig handelen door gemeenten als zij jeugdprofessionals in de weg zitten, willen sturen of willen dwingen een andere beslissing te nemen dan vanuit professie beslist.
De rechter zal dan waarschijnlijk het besluit vernietigen.