Wanneer vriendjes op de lagere school tegen me zeiden dat ‘we’ hadden besloten om te gaan voetballen, dacht ik altijd: bekijk het maar, ik bepaal zelf wel wat ik doe. Ik heb dan ook nooit veel opgehad met het idee dat democratie zou gaan over meerderheden die besluiten wat een minderheid moet doen. Democratie gaat volgens mij over minderheden die mogen pleiten dat een boek lezen meer voldoening geeft dan voetballen. Of die gewoon met rust gelaten willen worden.
Laat me met rust
Voor het behoud van onze vrijheden als burgers is de hoop van Cees Vermeer gericht op de linkerkant van het politieke spectrum.
Toen ik zo’n 50 jaar geleden interesse in politiek kreeg, bestond de rechterzijde van het politieke spectrum uit conservatieve mensen die de laagst mogelijke verwachting hadden van de overheid en de hoogst mogelijke ambitie om mensen zelf hun boontjes te laten doppen. Het waren progressieve, linksgeoriënteerde mensen die daar diametraal anders over dachten: een krachtige overheid zou de bevolking juist tegen malheur moeten beschermen.
De ironie is dat tegenwoordig de linkerzijde pleit voor zaken als burgerkracht, buurtinitiatieven, zelfredzaamheid, en dat aan de rechterzijde de verwachtingen torenhoog zijn over de rol van de overheid: strengere grensbewaking, inreisquota, meer politie, ondersteunen van boeren, et cetera. Onder rechtse kabinetten is de omvang van de rijksoverheid tussen 2017 en 2024 met 42 procent gegroeid, ondanks verschillende overhevelingen van taken van de rijksoverheid naar de gemeenten.
Als de Raad van State negatief adviseert over een wetsvoorstel, dan pas je dat aan
Rechts helpt ons niet aan een kleinere overheid. Sterker nog: landen als de USA, Hongarije en Turkije laten zien dat hoe rechtser een regering is, des te meer burgerlijke vrijheden worden ingeperkt door overheidsingrijpen. Voor types zoals ik betekent dat verplicht meevoetballen met de meute. Erger nog: voor je het weet bepaalt de overheid welke boeken de bibliotheek al dan niet mag uitlenen.
Voor het behoud van onze vrijheden als burgers is mijn hoop gericht op de linkerkant van het politieke spectrum. Dat vraagt om een agenda waarin de rechtstaat centraal staat en niet om ambities en mechanismen waarmee de overheid met meerderheid van stemmen zijn wil oplegt en afdwingt. Als de Raad van State negatief adviseert over een wetsvoorstel, dan pas je dat aan. Als de rechter een streep haalt door een plan, dan neem je je verlies. Als de Rekenkamer aanbevelingen heeft, dan doe je daar iets mee. Als de Ombudsman je aanspreekt, dan luister je.
En heb alsjeblieft niet de verwachting dat ik als burger wil participeren, co-creëren, coöpereren of collaboreren in beleidsprocessen. Maak goede wetten, zorg dat ik automatisch krijg waar ik recht op heb, breng voetbalfans beschaving bij en laat mij met rust.
Plaats als eerste een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.