De situatie in Coevorden roept bij mij herinneringen op aan een goede vriend: een Iraanse vluchteling die zich in de jaren negentig had opgewerkt tot rechtsgeleerde in het internationaal recht. In een middelgrote Nederlandse gemeente werd hij gevraagd om het lokale politiekorps te adviseren over de werving en het behoud van allochtone vrouwelijke politieagenten.
Coevorden vraagt om leiderschap, geen terugtrekking
In Coevorden blijkt dat nu leiderschap nodig is: geen terugtrekking, maar moed om spanningen aan te gaan en verantwoordelijkheid te nemen.
Met idealisme begon hij aan zijn opdracht. Maar na een maand legde hij die neer — met tranen in zijn ogen. De reden? De werkcultuur bleek diep onveilig. Racisme, seksisme, angst en stilzwijgen waren de norm. Zijn conclusie was helder: deze organisatie was niet klaar voor diversiteit. Eerst moesten diepere, structurele interventies plaatsvinden.
Als ik vandaag kijk naar Coevorden, zie ik parallellen. De burgemeester koos ervoor de opvang van minderjarige asielzoekers stop te zetten omwille van hun veiligheid. Die beslissing verdient erkenning. Maar dit mag geen eindstation zijn. Het mag geen excuus zijn voor politiek of bestuur om zich terug te trekken en het draagvlakprobleem te accepteren als voldongen feit.
Gevoelens van angst of ongemak zijn reëel. Maar zij mogen nooit de maatstaf worden voor beleid
Coevorden — en vergelijkbare gemeenten — laten zien dat er meer nodig is dan technische oplossingen of bestuurlijke beheersmaatregelen. Waar weerstand is, hoort politiek leiderschap te zijn. Leiderschap dat niet meewaait met de onderbuik, maar zich er wel toe verhoudt. Dat spanningen niet negeert, maar wel verantwoordelijkheid neemt om ze te adresseren.
Dit zijn de momenten waarop lokale en landelijke politici in contact moeten treden met burgers. Niet vanuit afstand, maar vanuit nabijheid. Niet vanuit moraal alleen, maar vanuit betrokkenheid en oplossingsgerichtheid. Want ja — gevoelens van angst of ongemak zijn reëel. Maar zij mogen nooit de maatstaf worden voor beleid.
Wat me zorgen baart, is dat de landelijke politiek zich steeds vaker opstelt als omstander in plaats van als actor. De nationale overheid hoort steun te bieden aan gemeenten die voor moeilijke opgaven staan. In plaats daarvan dreigt Den Haag een deel van het probleem te worden: afwachtend, terughoudend of zelfs bevestigend in het sentiment dat ‘het niet kan’. Coevorden is geen incident. Het is een signaal. Leiderschap is nu nodig — niet om weg te kijken, maar om moedig vooruit te kijken.
Shahram Bahraini is adviseur publieke sector
Reacties: 1
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
En nu even realistisch. Politici gaan echt niet doen waar ze hard op afgerekend gaan worden in het stemhokje.
De opvang en import van zogenaamde vluchtelingen (rijke lui die die reis kunnen betalen en stapels veilige landen doorreizen om de hoogste uitkering te pakken echte zielepoten blijven achter) is enorm impopulair daar kun je je ogen voor sluiten maar de realiteit haalt je onderhand in.
Je moet je eigen strijd voeren en niet verwachten dat anderen teloor zullen gaan voor jouw overtuiging. En het ging niet over meisjes dat is de smoes. Het zijn altijd onaangepaste jonge kerels die enorm overlast veroorzaken en legio problemen opleveren. Ondankbare types.