Mijn broer viel van een trapje en brak zijn pols. Hij was 52 jaar en iedereen zei dat iedereen wel eens van een trapje valt. Maar zijn voet op dat trapje had opeens vreemd gedaan. Binnen een paar maanden liep-ie met een stok. Na een jaar onderzoek - ook GGZ, want zit het misschien tussen de oren? - stelden de dokters de diagnose ALS. Toen twee jaar rolstoel en verpleeghuis. Hij werd 55 jaar.
De vrije-maar-niet-heus keuzepolis
De NZa heeft dergelijke polisvoorwaarden goedgekeurd. Het gaat in tegen alle wet- en regelgeving. Het College Bescherming Persoonsgegevens…
Het kan soms lang duren voor men weet of, en zo ja wat er aan de hand is. Vooral in de GGZ zit vaak veel energie in het vaststellen van het probleem. Sommige verzekeraars doen steeds moeilijker met aandoeningen waarvoor niet meteen of geen individuele diagnose kan worden gesteld. In de GGZ noemt men dat de DSM-terreur. Als uit onderzoek (gelukkig!) blijkt dat er niet veel aan de hand is of gauw oplosbaar, is dat fijn. Maar uuhh, zonder DSM-code, geen vergoeding. In het geval van mijn broer zou-ie een jaar lang alle onderzoekskosten hebben moeten betalen (of voorschieten) en was-ie ‘blij’ geweest dat er uiteindelijk een diagnose kwam. Enne, die diagnose had moeten komen van een door zijn zorgverzekeraar uitgekozen dokter. Anders ook geen vergoeding.
Bizar, niet? Het kan nog gekker. Driekwart van de mensen willen hun zorg zelf kunnen kiezen blijkt uit recent onderzoek. Verzekeraars stunten dan ook met Vrije Keuze Polissen – in jargon ‘restitutiepolis’. Ietsjes duurder, maar dan heb je ook wat. Maar niet heus.
Ditzo of ASR/Amerfoortse: op de site: altijd vrije keuze, 100% vergoeding. Maar op blz. 32-34 van de 51 pagina’s kleine lettertjes in de Ditzopolisvoorwaarden vind je wat er allemaal moet gebeuren als je met je vrije blij-blij-polis naar een zorgaanbieder gaat. Dan blijkt die ‘vrije’ keuze ingewikkeld. Je moet eerst een machtiging vragen voor jouw keuze - anders geen vergoeding. Daarvoor moet vanalles persoonlijks worden opgestuurd naar de verzekeraar: verwijsbrief van je huisarts, behandelplan, namen en diploma’s van je behandelaars, de activiteiten, de diagnose-code en het aantal te maken behandelminuten. Dat kan vaak helemaal niet, omdat er nog nauwelijks is begonnen laat staan dat er een diagnose of plan is. En wellicht blijkt er niet veel aan de hand te zijn, des te beter. Ook Zorg & Zekerheid wil de verwijsbrief van je huisarts hebben. Daar staat in wat er aan de hand kan zijn, vaak met achtergrondgegevens (bijv. verslaving, vechtscheiding etc.) De verwijsbrief is onderdeel van het persoonlijk medisch dossier, maar verzekeraars vragen ze doodleuk op.
De NZa heeft dergelijke polisvoorwaarden goedgekeurd. Het gaat in tegen alle wet- en regelgeving.
Het College Bescherming Persoonsgegevens kijkt de andere kant op. De minister ziet geen probleem. De politiek pruttelt.
De minister wil onze inmiddels uitgeholde keuzevrijheid in de Zorgverzekeringswet ook nog eens formeel afschaffen. Mijn advies: kijk niet naar de ‘deskundige’ inkoopadviezen van de huidige financiers in de jeugdGGZ en AWBZ. Kijk naar Tytsjerksteradiel en Kampen, die naar hun inwoners kijken. Gemeenten kunnen vrije zorgkeuze voor hun inwoners in 2015 gewoon handhaven. Ik was nota bene naar Ditzo overgestapt maar ga nu in december weer overstappen. Ik hoor dat ONVZ koosjer is, qua vrije-keuze-polis. Die vertrouwt de keuzes van haar verzekerden kennelijk.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Mechtild, ik (en ik ben vast niet de enige) wil graag naar de kennelijk goede voorbeelden van Tytsjerksteradiel en Kampen kijken, maar heb geen idee waar ik daar iets over kan vinden. Heb je daar wellicht een link naar?
Frank,
Ik heb dat uit VNG Magazine van 2 mei jl. blz. 19 en 20. Deze gemeenten hebben door dat het gaat om een doorbraak in denken, dat het anders moet worden georganiseerd. De innovatie zit hem in de organisatie van zorg, niet zozeer in de methoden en kwaliteiten: dat is er volop. :rofessionals willen wel integraal etc. werken, maar zitten te veel in hun kokers en management.
Dus gemeenten zouden niet zomaar dingen moeten overnemen zoals ze nu zijn, adviezen aannemen van de huidige regelaars/financiers (zorgverzekeraars, provincies, zorgkantoren en rijk) noch gewoon doorgaan met 'oude' organisatie'. In Kampen en Tytsjerkstadiel willen ze niet alleen in papieren visie-nota's maar zeker in de uitvoering echt aansluiten bij de Jeugdwet en wat hun inwoners nodig hebben. Dat is best een moeilijke klus: van iets ingewikkelds dat afgelopen decennia is gegroeid, iets eenvoudigs maken. Maar dat is wat er moet gebeuren. denk ik. En Jos de Blok (Buurtzorg) is dat met me eens: al die sociale teams en regisseurs en wat al niet, is niet nodig, betoogde hij onlangs in Zorgvisie. Er zijn zat initiatieven van onderop, dus vanuit de professionele werkvloer (zoals Buurtzorg) die het stokje gewoon kunnen overnemen. Gemeenten hebben daarbij de rol van ondersteuners en faciliteerders die kiezen voor die zorgaanbieders, waar ook hun inwoners voor kiezen, nl. integraal werkende teams die snel, direct en duidelijk werken. Kijk naar Zaltbommel, waar BuurtzorgJong simpelweg 'alles' doet, en de proef in Putten evenzo. Of kijk naar Bloemendaal, waar de Opvoedpoli al jaren werkzaam is direct voor de mensen en in overeenstemming met de gemeente. Die gemeenten hebben al die overleggen en structuurdiscussies niet meer nodig. En er zijn meer initiatieven van zorgaanbieders die het echt al 'anders' doen, zoals ook De Praktijk.
Beste Bart,
Dank voor je info. Inderdaad, heb ik het in mijn column (altijd) over de (jeugd)GGZ, dus in die zin klopt het. Maar voor somatische zorg is het gelukkig dus geen probleem. En natuurlijk moet de verzekeraar kijken naar kwaliteit en de BIG-registratie is daar een onderdeel van. Echter, juist in de GGZ, en zeker bij kinderen die nog volop in ontwikkeling zijn en waar je snel moet kunnen handelen, is het van belang dat je bij de psycholoog (naar keuze) snel terecht kunt en niet pas na al die checks. Toch?
Vooral bij GGZ behandeling is vertrouwen een belangrijke factor voor het behandelresultaat. Geen vrije keuze van behandelaar: zou de kosten kunnen opdrijven! ( vlgs de wet heeft men nl. recht op een second opinion en dat kost ook geld.)
Dank voor je toelichting Mechtild.