Amsterdammers zijn er aan gewend geraakt, zoals de buitenlanders eraan gewend zijn geraakt dat de grote musea nog steeds in een staat van verbouwing verkeren. De Amsterdamse droom is verzand in een put van alledaagse werkelijkheden. Het college van B en W. heeft gretig gefantaseerd in de geest van een idee dat door Voltaire al belachelijk is gemaakt, namelijk dat wij leven in de beste van alle werelden. Anders is niet te verklaren dat men aan de bouw van de metro is begonnen met een post ‘onvoorzien’ van vier procent.
Moeras van goede bedoelingen
Voor de inwoners van Amsterdam is het leven één grote steeple-chase. Wie lopend, fietsend of auto rijdend binnen de stad een afstand van…
‘Krap maar verantwoord’, zei de toenmalige wethouder Geert Dales onlangs in Buitenhof. Het is natuurlijk maar wat je verantwoord noemt. Jeroen van der Veer, topbaas van Shell, ook te gast in Buitenhof, zei dat in het bedrijfsleven bij zulke projecten een post ‘onvoorzien’ wordt aangehouden van dertig à veertig procent. ‘En die gaat dan meestal helemaal op’, voegde hij eraan toe. Amsterdam heeft er op gespeculeerd dat bijna alles goed zou gaan. De filosofie dat optimisme een sociale plicht is, heeft in dit geval rampzalige gevolgen gehad, want niets ging goed. De boel zakte in elkaar. Voor het eerst overweegt men het project af te blazen.
Eerlijk gezegd zie ik dat nog niet gebeuren. Zo veel prestige begraaft men niet in de grond. Het station van beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald lijkt, hoe men ook weeklaagt, gepasseerd te zijn. Sorry, zelfs ik kan de verleiding niet weerstaan om in toepasselijke vergelijkingen te spreken, zoals die van het drassig landschap waarin de goede bedoelingen ronddrijven als verdronken koeien.
Vorige week reed mijn vrouw naar Ikea, dat aan de Amsterdamse ring ligt, niet ver van de Arena. Vanuit de auto belde ze op om te vertellen dat de wegen naar de Arena waren afgesloten. Ze zat muurvast in het verkeer. ‘Is de metro van de Zuid-Oost lijn nu ook al ingestort?’, vroeg ik met een onzekere vrolijkheid, want je wist maar nooit.
Dat bleek gelukkig niet het geval. De wegen waren afgezet vanwege een terreurdreiging. Drie mannen in busje vol explosieven, zo werd later gezegd op een persconferentie, waren onderweg geweest om iets te laten ontploffen. Zeven verdachten met Nederlands-Marokkaanse achtergrond - al snel kortweg “Marokkanen” genoemd - waren gearresteerd. De Amsterdamse driehoek had de stad behoed voor een catastrofe. Een metrogang graven lukt misschien niet goed, maar het stadsbestuur waakt tenminste voortvarend over onze veiligheid.
Twee dagen later knapte de zeepbel. De zeven verdachten waren alweer vrijgelaten. Behalve een gestolen gettoblaster was er niets gevonden. De verdachten hadden ook verder niets met een mogelijk aanslag te maken. Dat betekent echter niet dat het onderzoek is gesloten. Men zoekt nog verder naar drie mannen in dat busje vol explosieven. Ik denk dat busje ergens in de Amsterdamse hindernisbaan is blijven steken. Weggezakt in het metromoeras van goede bedoelingen.
