Rechts- of linksom
Er is best veel op te lossen in het land. Wachten op een nieuwe coalitie duurt lang.
Het struikelkabinet Schoof is dan toch echt definitief ten val gekomen. De PVV stapte eruit omdat de voorman ervan het asielbeleid niet streng genoeg zei te vinden. Welbeschouwd kregen we daarmee een herhaling voorgeschoteld van twee jaar geleden. Toen namelijk blies Rutte, als leider van de VVD, in feite om exact dezelfde reden zijn vierde kabinet op.
Zowel hij als Wilders deed dat met één doel: voorsorteren op het feit dat de verkiezingscampagne draait om asiel en migratie. Electoraal scoort zondebokpolitiek namelijk al jaren als een malle. Vandaar ook de gretigheid van de drie overgebleven coalitiepartijen de opvolger te mogen leveren voor de vrijgekomen portefeuille van asielminister Faber. Je kunt je er heerlijk op profileren, want aandacht in de media verzekerd.
Alsof er niks anders is op te lossen dan wel aan te pakken. Denk aan de stikstofproblematiek, de woningnood, de klimaatverandering – om over bestaanszekerheid maar te zwijgen. Allemaal springende issues waarop de gevallen coalitie maar geen vooruitgang wilde boeken. Nu moeten we tot ver in het najaar – op woensdag 29 oktober mogen we pas opnieuw de gang naar de stembus maken – wachten om een anders samengestelde club voor de kar te mogen spannen.
Zie het als een kwestie van verantwoordelijkheid nemen
Zonde van de tijd. En ook nog eens onnodig. Want waarom laten we op landelijk niveau niet, net zoals bij gemeenten en provincies, de verkiezingsuitslag gewoon staan en dragen de verkozenen de verantwoordelijkheid een nieuw bestuur te kiezen? Als het rechtsom niet kan, dan maar linksom of middendoor.
Na de val van een college in de gemeente of provincie gebeurt dat ook, omdat die eenvoudigweg wettelijk niet de mogelijkheid hebben tussentijdse verkiezingen te houden. Bijkomend voordeel is dat coalitiepartijen er minder baat bij zullen hebben vroegtijdig de stekker eruit te trekken, omwille van bijvoorbeeld de jacht op meer zetels en dus macht.
En als ze het dan toch doen, riskeren ze geen deel uit te maken van een nieuwe kabinetsploeg. Ik zie het als een kwestie van verantwoordelijkheid nemen – een plicht – richting de kiezers die gesproken hebben.
