Zijn geëngageerde stukjes heeft Hurenkamp opgedeeld in drie thema’s: de tekortschietende politieke klasse, de vrijheid niet meer in voorgeschreven verbanden te lopen en ten slotte de ergernissen en spanningen van de multiculturele samenleving. Dat klinkt gewichtig, maar het leest luchtig, terwijl het een serieuze visie blijft op mens en wereld. Evenals bij zijn voornaamgenoot Ter Braak in Carnaval der Burgers (1930) is achter Hurenkamps veel minder speelse titel alles bespreekbaar, even eloquent, minder van beton, maar ook minder bijtend dan de grote voorganger.
Te weinig politieke klasse
Menno Hurenkamp (1971), politicoloog bij de Universiteit van Amsterdam, journalist bij De Groene Amsterdammer, lid van de progressieve…
Hoewel Hurenkamp vanuit links-liberale hoek opereert, spaart hij de roede niet voor alles wat zich links van het politieke midden beweegt. Dat is niet uit nostalgie naar stevige zuilen, als wel uit bezorgdheid en deernis over de leegte van links. Over politiek rechts oordeelt hij minstens even genuanceerd, zelfs vaak met de erkenning dat daar toch maar maatschappelijke oplossingen vandaan komen die links laat liggen. Waarbij - geen misverstand - Wilders cum suis geheel buiten beschouwing blijven.
In zijn speelse genuanceerdheid verkondigt Hurenkamp evengoed duidelijke standpunten, al is het soms geruisloos tussen de regels door. We proberen er een paar, ingekort. Over afkeer van en wantrouwen tegen democratie stelt Hurenkamp: de argwaan is te groot om weer op een rij te krijgen wat we met z’n allen vinden wat ertoe doet. Zodoende zeg ik, ex-jongere: beter een grijs kabinet dan een links kabinet. O
ver de omgang met minderheden: waarom staan er zo verdomd weinig migranten op de lijst van de SP, hoe zit het met homo’s bij de ChristenUnie? Niet spruitjeslucht, maar onderdrukking is het probleem. Over het uitsterven van een generatie uit de tijd waarin de wereld nog niet door iedereen ontdekt was: er gaat iets veel belangrijkers verloren. Er verdwijnt een generatie die tegen wil en dank plechtanker van de relativering is geworden.
Columns laten zich bijvoorkeur niet achter elkaar consumeren. Wie gefaseerd op de hoogte wil blijven van Hurenkamps meningen, schaffe zich De Groene Amsterdammer aan. Of bepleit bij Buitenhof hem op te nemen als columnist naast Désanne van Brederode, Max Pam en Syp Wynia.
Maurits Schmidt, journalist
Menno hurenkamp, De kleine pijn van de vooruitgang. Politieke en culturele strijd in het nieuwe Nederland, Van Gennep, ISBN 9789055154012, 222 pagina’s, € 17,90.
