Unieke kans

‘Deze trein komt maar één keer voorbij, daar moet je opspringen.’ Ik hoor het voetbalcoach Ronald Koeman nog zeggen, toen hij in 2007 plotseling van PSV naar Valencia vertrok. Onlangs deed hij het opnieuw. Als bondscoach van Oranje zou hij tot en met het EK 2020, later uitgesteld naar 2021, blijven. Er was een clausule in zijn contract dat hij naar Barcelona kon, als die aanklopte. Nu had Koeman al twee keer die lokroep weerstaan, dus was het te begrijpen dat de vogel was gevlogen, toen de club hem deze zomer weer benaderde. 

In het openbaar bestuur is ook een Ronald Koeman opgestaan: Sharon Dijksma. De beroepspoliticus van de PvdA werd eind mei 2018 wethouder in Amsterdam, verantwoordelijk voor vervoer, verkeer, water en luchtkwaliteit. Een politiek zwaargewicht kwam het verder relatief onervaren Amsterdamse college versterken. Dijksma, vanaf 1994 afwisselend Kamerlid en staatssecretaris en net weer iets meer dan een jaar Tweede Kamerlid, en haar gezin verhuisden van Enschede naar Amsterdam. Ze had erg veel zin om naar de hoofdstad te gaan. ‘Mijn hart gaat er ‘sneller van kloppen’, zei ze zelfs.

En dat haar gezin nu wel mee wilde verhuizen was helemaal mooi. Naar Den Haag kreeg ze hen niet. ‘Maar 020 did the trick.’ Zelfs zodanig dat er vorig jaar nog gezinsuitbreiding kwam voor de Dijksma’s.

En toen kwam die trein voorbij. Die ‘unieke kans’. Het burgemeesterschap van Utrecht. Felicitaties waren er, PvdA blij met twee van de vier burgemeesters van de G4 en nu ook twee daarvan vrouw.

Maar in Amsterdam heerst ook ongenoegen over de plotse overstap. Dijksma schoof voortdurend aan bij de begrotingsonderhandelingen over miljoenendossiers, terwijl ze al aan het solliciteren was. Dijksma zegt dat ze niet had voorzien dat de plek in Utrecht nu vrij zou komen.

‘Maar je bent toch geen wethouder geworden om te wachten op een unieke kans?’, schreef een Parool-lezer. ‘Wat als zich na de Tweede Kamerverkiezingen weer een unieke kans voordoet?’ Als een wethouder na vier of acht jaar overstapt naar een andere functie is dat begrijpelijk, maar al na 2,5 jaar een gemeente achterlaten mag je best een schoffering noemen.