Weinig vertrouwen
Het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) zou het paradepaardje van 'projectminister' Rouvoet van Jeugd en Gezin, vice-premier voor de ChristenUnie, moeten worden. De centra zouden het breed ervaren gebrek aan sturing en coördinatie op het gebied van de jeugdzorg moeten wegnemen. Of de invoering van de CJG inderdaad tot het gewenste doel leidt, is echter zeer de vraag, menen veel gemeenten. 'Slechts 22 procent van de gemeenten ziet de invoering van het Centrum voor Jeugd en Gezin als dé oplossing voor de huidige problemen binnen het jeugddomein, 41 procent heeft er geen vertrouwen in en 37 procent heeft hierover nog geen mening gevormd,' schrijven de onderzoekers.
Extra bestuurslaag
De angst van een derde van de gemeenten dat de centra voor jeugd en gezin tot een extra bestuurslaag leidt, is niet geheel onterecht, meent Arie Elsenaar, die zich als partner bij Deloitte met Lokaal Bestuur bezig houdt. 'Zo'n extra bestuurslaag kán inderdaad ontstaan. Dat krijg je als je als gemeente de hulpverzoeken wel verzamelt, maar niet goed distribueert. Dan wordt het een extra loket, meer bureaucratie,' zegt Elsenaar. Hij waarschuwt gemeenten: zorg ervoor dat dat niet gebeurt. 'Als je de zorg aan de jeugd niet goed regelt krijg je dat later op je dak. Burgers pikken dat niet, die gaan klagen als er weer wachtlijsten komen voor doorverwijzingen. Ook de gemeenteraad zal dan geconfronteerd worden met boze burgers.'
Omslag
Terwijl het gevaar bestaat dat gemeenten 'omdat het nou eenmaal moet' overgaan tot invoering van de Centra voor Jeugd en Gezin, zonder inhoudelijke visie, omdat 'onder gemeenten het gevoel leeft dat het CJG voornamelijk over de vorm gaat', is Elsenaar wél positief over de invoering van de centra. Alleen moet de aandacht dan liggen bij inhoud en de vraag van de doelgroep. 'Er moet een omslag komen van aanbodgericht redeneren naar maatwerkoplossingen die breder zijn dan het eigen zorgaanbod. Het CJG is niet alleen het fysiek samenbrengen van verschillende partijen. De essentie is dat de expertises van deze partijen elkaar versterken om betere maatwerkoplossingen te bieden voor de problemen waar jeugdigen en hun ouders tegenaan lopen.'
Denk regionaal
Volgens Elsenaar moet je als gemeente om te beginnen heel serieus gaan kijken welk probleem je nou eigenlijk wilt oplossen: denk aan het kind. Een aandachtspunt is de schaal van de partnerinstellingen. 'Als een welzijninstelling of ggd voor meerdere gemeenten werkt, moet er voor al die gemeenten eigenlijk een gezamenlijke visie worden ontwikkeld. Denk in de regio. Anders kunnen die instellingen niet werken, die kunnen niet voor de ene gemeente dit doen, en bij de andere dat. Dat is in de praktijk te ingewikkeld.'
Begin simpel
Opmerkelijk is de door de gemeenten noodzakelijk geachte breedte van de centra voor jeugd en gezin. Veel gemeenten vinden het voorgeschreven basismodel van consultatiebureau en jeugdarts en preventieve Wmo-taken op het terrein van opvoed- en opgroeiondersteuning te beperkt. Zo ziet 63 procent een rol voor leerplichtambtenaren en 58 procent voor kinderopvang. Ook het jeugd maatschappelijk werk (78 procent) en jongerenwerk (75 procent) scoren hoog als gewenste toevoegingen bij het CJG. Elsenaar waarschuwt gemeenten opnieuw: 'Begin nou maar met die basis. Dat is echt al een hele klus. Als dat op de rails staat, kun je het aanbod uitbreiden.'
Gemeenten kritisch over Centra voor Jeugd en Gezin
Veel gemeenten staan nog steeds kritisch tegenover de invoering van de nieuwe Centra voor Jeugd en Gezin, die in 2011 in elke gemeente te…
Reacties: 1
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Helaas weer een beetje te laat en te ongecoördineerd. Niet dat de VNG hier uitkomst kan bieden, want zij heeft zich bij monde van de Cie. Paas volstrekt onbezonnen uitgesproken voor de overdracht van de rijkstaak jeugdzorg naar de gemeenten.
Zij realiseert zich namelijk niet in welk mijnenveld (van subsidies met dito belangen) de gemeente zich zal begeven, want echte ervaring met de zorg voor de jeugd heeft in dit land eigenlijk niemand. Het rijk en provincie niet, maar ook de gemeente niet, want wat zij aan jeugdbeleid hebben geformuleerd, speelt zich op een totaal ander vlak van beleid af. Meer de leuke kant en daarom geeft het idee om hier wat andere taken aan toe te voegen al aan dat men niet weet wat de gemeente te wachten staat bij overheveling van die rijks- en provincietaak. In zoverre kon Elsenaar wel eens meer gelijk hebben dan hij zelf vermoedt. Wat we moeten verstaan onder jeugdzorg is op dit moment onderwerp van indringender debat van (een deel van) de Tweede Kamer, zij het dat de wond kennelijk eerst nog wat moet dooretteren, voordat men daar aan snijden toekomt. Wat zij wil, is nog niet geheel duidelijk, maar dat er een vorm van (opgetuigd) onderzoek komt naar het reilen en zeilen in deze laagste, op degradatie wachtende speler in de eerste divisie, is wel duidelijk. De jeugdzorg is immers totaal vastgelopen. Het aantal affaires toont wel aan dat kinderen van de hierin te werkgestelden geen hulp ontvangen. Zoveel is al wel duidelijk. Nu de weg terug nog en die is moeilijk, want die kost mogelijk reputaties. Te beginnen van Rouvoet.
Het afwachten is of deze lichting gekozenen in staat is schoon schip te maken, maar gevreesd moet worden dat ook dit een onderwerp wordt voor na de verkiezingen.
Misschien heeft de politiek er dan zin in of worstelt mogelijk met nog een groter probleem.