‘Scherp debat, matig resultaat’
Een scherp debat met een matig resultaat. Zo vat Illya Soffer, directeur van Ieder(in), het kamerdebat samen dat vorige week donderdag werd gevoerd over de uitvoering van het VN-verdrag Handicap. Ze noemt het enorm teleurstellend dat minister De Jonge (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) de Lokale Inclusie Agenda geen extra impuls heeft gegeven.
'Enorm teleurstellend' vindt Illya Soffer, directeur van Ieder(in), het besluit van minister De Jonge (Volksgezondheid, Welzijn en Sport, CDA) om gemeenten niet te dwingen een Lokale Inclusie Agenda op te stellen. Momenteel heeft minder dan een kwart van de gemeenten zo'n agenda, terwijl dat sinds het ratificeren van het VN-verdrag Handicap wel een wettelijke verplichting is.
Matig
Een scherp debat met een matig resultaat. Zo vat Illya Soffer, directeur van Ieder(in), het Kamerdebat samen dat donderdag werd gevoerd over de uitvoering van het VN-verdrag Handicap. Ieder(in), een koepelorganisatie voor mensen met een beperking of chronische ziekte, is onderdeel van de alliantie die eerder deze maand een schaduwrapport publiceerde over de voortgang in het naleven van het verdrag in Nederland. Uit dat rapport bleek dat de positie van mensen met een beperking in Nederland, ondanks het ratificeren van het VN-verdrag Handicap in 2016, slechter is geworden.
Steun
Naar het schaduwrapport werd veelvuldig verwezen tijdens het debat. Daar is Soffer blij mee: 'Het rapport was voeding voor een scherper debat. Het was voor het eerst dat mensen met een beperking zich in het debat gesteund wisten.' Ook werden vier van de zestien moties aangenomen. Eén daarvan stemt Soffer in ieder geval positief. In die motie wordt de regering verzocht om op basis van het schaduwrapport voor alle relevante ministeries een werkagenda op te stellen.
Vermaledijde beleidsvrijheid
Toch is Soffer niet onverdeeld positief. Ze noemt het enorm teleurstellend dat minister De Jonge de Lokale Inclusie Agenda (de gemeentelijke vertaling van het verdrag) geen extra impuls heeft gegeven. Gemeenten zijn sinds de ratificering van het VN-verdrag wettelijk verplicht om een Lokale Inclusie Agenda op te stellen, maar tot nu heeft minder dan een kwart van alle gemeenten zo'n agenda. De minister liet weten dit niet te willen afdwingen bij gemeenten. Gek, vindt Soffer: als mensen met een beperking een klein foutje maken, krijgen ze allerlei maatregelen en sancties op hun dak, maar de minister kan gemeenten niet dwingen om zich aan de wet te houden. Het VN-verdrag Handicap strekt zich uit over allerlei beleidsterreinen, legt Soffer uit. Een groot deel van dat beleid krijg lokaal vorm. Daarom is Lokale Inclusie Agenda 'enorm belangrijk', maar door de 'vermaledijde beleidsvrijheid' blijft het 'zeer willekeurig' hoe het inclusiebeleid uitpakt.
Laaghangend fruit
Minister De Jonge benadrukte tijdens het debat dat het verdrag niet 'in één keer te realiseren’ is, maar dat er wel 'vooruitgang' wordt geboekt. Soffer beaamt dat, maar merkt wel op dat de aandacht van de minister vooral zit in het laaghangend fruit. Fysieke toegankelijkheid in de openbare ruimte is inderdaad verbeterd, zegt Soffer, maar 'een inclusieve speeltuin maken kost nu eenmaal minder politiek sap dan echt inclusief beleid maken in zorg, inkomen en welzijn.' In het regeerakkoord wordt het verdrag genoemd zonder daar een geldbedrag aan te koppelen, terwijl er daadwerkelijk investeringen nodig zijn.
Symbolisch
Soffer ziet dat veel Kamerleden inmiddels echt voelen dat 'meedoen in de samenleving een vanzelfsprekend recht moet worden, en niet een willekeurige gunst.' Toch had het debat ook een bittere nasmaak: een grote groep mensen met beperking mocht de publieke tribune van de Tweede Kamer niet op. 'Het was pijnlijk - en symbolisch - dat het huis van onze democratie zelf nog volstrekt ontoegankelijk is.'
Wat hoor ik je nu zeggen over de LIA en dat gemeentes er niet aangehouden worden volgens jou, Hugo de Jonge, om per 1-1-2020 een LIA te hebben.
Komt daar nog bovenop:
Opmerkingen n.a.v. 2 oktober netwerkbijeenkomst voor Inclusie Utrecht en andere gegevens:
Bij de dailoogtafel “Invoering Implementatie VN verdrag” heb ik opgemerkt dat de regering braaf aan het wachten is op de proefprocessen; dat rechters niet anders kunnen doen dan uitspraak met de oude wetgeving(zijnde niet aangepast aan de VN resolutie 48/96) en daarmee alles afwijzen; en dat daarmee vervolgens de wetgeving niet verandert en men in een vicieuze cirkel blijft!
In Het WMO magazine 5 / november 2019 schrijft Stan Verhaag: “Heeft het kabinet besloten besluitvorming over ondertekening en ratificatie van de facultatieve protocollen bij het VN- verdrag Handicap en het VN- Kinderrechtenverdrag aan te houden voorlopig tot 2020. De alliantie VN-verdrag wijst erop dat Nederland al jaren de ondertekening uitstelt terwijl heel veel andere landen het protocol allang hebben ondertekend. Tot nader overweging wegens de mogelijke financiële en juridische gevolgen van de ratificatie!” Men heeft dus niet het volledige VN verdrag geratificeerd en dus kun je er géén rechten aan ontlenen en het uitvoeren van de VN resolutie niet afdwingen.
Het college Voor De Rechten Van De Mens schrijft in haar reactie over digibeten het volgende:
Toelichting:
Het College heeft als doel het bewustzijn over mensenrechten te vergroten en de naleving van deze rechten te bevorderen. Het College heeft niet de bevoegdheid om individuele klachten over mensenrechten in behandeling te nemen, tenzij de klacht valt onder het bereik van de gelijkebehandelingswetgeving.
Wat betreft uw klacht over de belastingdienst en de gemeente valt de situatie niet onder de gelijkebehandelingswetgeving omdat er sprake is van ‘eenzijdig overheidshandelen’. Onder eenzijdig overheidshandelen vallen handelingen die behoren tot typische taken van de overheid. De wetgever heeft het handelen van de overheid bewust uit de gelijkebehandelings-wetgeving gelaten. Alleen voor onderscheid van ras bij sociale bescherming bestaat er een wettelijke uitzondering.
Mijn mening kan niet anders zijn dat Nederland er alles aan doet om de coalitie voor Inclusie en de rechten van de mens en de rechten van het kind niet uit te voeren of zwaar te belemmeren!
Moeten we werkelijk zover gaan dat we zelfs via internationaal recht Nederland moeten dwingen om rechten te verkrijgen die 55% van de hele Nederlandse bevolking aangaan en die door onze regering en mede namens jou, Hugo de Jonge, geweigerd wordt te regelen/ ratificeren/ uit te voeren. ( Nederland bestaat uit 25% mensen met een beperking en 30% mantelzorgers en dat is de meerderheid)
Ik schaam me diep dat er nog géén enkele wetgeving van de resolutie 48/96 is vastgesteld in Nederland.