Steeds vaker hoor ik van medewerkers dat ze onderdeel worden van de strijd. Dat ze door ouders worden geschoffeerd of bedreigd. Vechthulpverlening wordt zo steeds meer onderdeel van het probleem. Met het kind als de grote verliezer.
Hulpverlening rond vechtscheidingen moet indringender
Rotterdam gaat een ‘apk’ inzetten bij scheidingen om te voorkomen dat een scheiding uitmondt in een vechtscheiding. Een mooi en…
Een ingewikkeld scheidingsproces, een vechtscheiding, komt ergens uit voort. Een vechtscheiding wordt vaak voorafgegaan door een vechtrelatie. Een relatie waarin kinderen leren dat ongegeneerd ruziemaken de normale omgangsvorm is. Dat is niet het warme, veilige nest wat ouders voor ogen hadden aan het begin van de relatie. Ouders zouden zich moeten schamen dat ze zo met zichzelf bezig zijn. Vaak escaleert de situatie zo dat ze totaal niet meer bezig zijn met de opvoedersrol. Het vechten, het gelijk halen, wordt de norm.
De psychiater Gordon Livingston verwoordt het in zijn boek ‘Gewoon blijven dansen’ heel mooi:
“Een mislukt huwelijk is als een slechte maaltijd: te weinig van wat we willen en te veel van waaraan we een hekel hebben. Dan volgt de bittere scheiding, waarbij mensen worden ingehuurd om een juridische strijd uit te vechten die niemand wint…Dat er in dit hele pijnlijke proces niet veel geleerd wordt, blijkt uit het feit dat tweede huwelijken een hogere kans van mislukken hebben dan eerste.”
Ervaring uit de praktijk leert dat kostbare hulpverlening die we nu massaal inzetten, langzaamaan onderdeel wordt van het gevecht. Het gaat steeds meer om de rapportages, om het juridische gedeelte. Vreemd is dat de hulpverlening ter verantwoording wordt geroepen omdat er hardop wordt afgevraagd of ze wel onpartijdig zijn, terwijl dat waar het om gaat: de jeugdhulp die we het kind willen bieden, juist in de knel komt. Dit leidt in sommige gevallen tot oeverloze discussies met ouders of zelfs tot bedreigende situaties. Dat is naar mijn idee te voorkomen door eerder en anders in te grijpen.
Ik denk dan ook dat de hulpverlening effectiever kan. Het mag naar mijn mening veel indringender. We laten ons in de zorg vaak nog teveel leiden door de reddersgeest. Terwijl we het lef moeten hebben om nog meer de confrontatie aan te gaan met ouders. Alleen dan stellen we het kind echt centraal. Dat betekent: een strengere selectie en een individuele training van ouders, voordat ze het traject ingaan.
Confronteer ouders door hardop te vragen: denk jij dat je jouw opgekropte frustraties een plek kan geven? Durf jij de andere ouder te vergeven? Durf je in de spiegel te kijken, en te werken aan jouw aandeel in de situatie en gecoacht te worden? Dan gaan we met jou het traject aan. Zo niet, dan is het de vraag of het zinvol is en wordt het een kwetsbare en kostbare zaak. Maar dat betekent dan ook dat we als hulpverleners en jeugdhulporganisaties, eerder de Raad voor de Kinderbescherming inschakelen. Omdat die complexe situatie waarin ouders zich bevinden, gewoonweg te schadelijk is voor de ontwikkeling van kinderen.
Hans de Prie
Meer columns van Hans du Prie leest u hier.
Reacties: 4
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
ONvoorstelbaar. Dat dit soort afleidingvan het werkelijk ernstig tot zeer ernstig probleem te weten Familierecht Ned BV, wordt geaccepteerd. terwijl prima studies en adviezen er al aliggen sinds 1980 gedaan door vermaard onderzoeker kinderpsychiater Richard Gardner inzake passyndroom. Ga lezen en ned. wordt wakker en stop daders veelal vrouwen bij scheidingen van allerlei soort die die ernstige kindermishandeling omgangsfrustratie en vervreemding plegen. Geen gezag meer geven per automatisme aan borderliners met name NIET. Allang bekend. (Trimbos etc etc) Stop deze opzettellijke vadervervreemding en plegen van letterlijk misdrijf veelal 236 Strafrecht inzake kinderrechten en afstammingsrechten individu. Grof schandalig al jaren in dit land in stand gehouden door stelletje mensen die een kind beschouwen als de piano en medeobjecten. Kenmerkend voor ernstige geestesstoornissen ook. Drie procent loopt zo rond. Zonder behandeling waarbij zelfs rechters vaak het verdommen uit te zoeken toestandsbeeld betreffende personen-vrouwen meest....
Ooit vergaderde een werkgroep ter herziening van 'de scheiding' in het familierecht, in Gebouw De Vereeniging 'in Utrecht. Cynisch, maar wel passend. Ik kwam daar tot het voorstel om bij Wet elk huwelijk na 12,50 jaar automatisch te laten eindigen. In elk 11e jaar krijgen de partners een briefje van de Ambtenaar der Burgerlijke Stand met de aanbeveling om , indien gewenst, wederom in persoon en gezamenlijk, te komen bijtekenen. Dat doe je als je elkaar in de ogen kijkend nog (veel) te bieden hebt, en dat doe je dus niet als HET over is. Als het paar het wel doet is het reden voor een feestje, als je het niet verder wil voort zetten, ga je fatsoenlijk, of via een mediator, uit elkaar. Geen advocaten, vechtscheidingen, enz. meer
Bestudeer eerst maar eens persoonlijkheidsproblematieken in relatie tot hoog-conflictscheidingen. Er is een groot gedeelte in dit proces waarbij er maar 1 vecht en de welwillende ouder (en erger nog: de kinderen) wordt meegezogen in heel dit proces. De professionals staan erbij en kijken ernaar. Kennis hierover ontbreekt. Zo staan er een hoop ouders met kinderen met rug tegen de muur. Alleen. Onmachtig. Aan de kant gezet door iedereen. Denk maar eens in hoe dat voelt. En er ontstaat meervoudige problematiek. Het systeem mist aan alle kanten de kern van het probleem. Ook bij complexe scheidingen zonder persoonlijkheidsproblematiek overigens. Symptomen oplossen helpt niet, oplossing bij de bron zodat meervoudige problemen niet kunnen ontstaan zoals schuld, geen arbeid en ik denk hierbij aan het woord emancipatie, ouderverstoting, gezondheidsproblemen, studieproblemen bij kinderen en ga zo maar door. Ik durf het scherper te stellen: het systeem helpt mee aan dit groter wordende probleem en aan mishandeling. Kom maar eens een poosje over mijn bevindingen met deze doelgroep praten. Dan opnieuw een krachtig artikel schrijven!
Door Ells: "De professionals staan erbij en kijken ernaar."
Gelukkig zijn er ook gemeenten en regio's die professionals hebben overgenomen die alle ruimte krijgen voor nog verdere specialisatie en tegelijk ruimte krijgen voor het scholen, trainen en coachen van collega's in complexe zaken. Hier staat niemand meer met zijn/haar rug tegen de muur, maar kan, zo nodig, de kennis, kunde en ervaring snel naast zich hebben.