Alle grenzen moeten dicht. Iedereen die naar radicalisme neigt, moet worden opgesloten in een interneringskamp. IS moet weggevaagd. Na een aanslag viert krachttaal vaak de boventoon. En niet alleen bij de man in de straat. Bovenstaande uitspraken zijn afkomstig van Europese burgemeesters, ministers en partijleiders in reactie op de aanslagen in Parijs. Zelfs personen die normaal gesproken de redelijkheid zelve zijn, willen lucht geven aan hun verontwaardiging, hun gebrek aan controle over de situatie, en misschien wel hun angst.
De moed om slap te zijn
Een krachtige respons helpt radicalisme niet de wereld uit, dat is duidelijk. Krachttaal lijkt vaak de taal der moedigen. Toch vergt…
Een week later zal het acute gevoel van onveiligheid verdwenen zijn, het realisme teruggekeerd en zullen de meeste mensen toch blij zijn dat hun voorstellen van een week geleden niet tot beleid zijn geworden. Toch blijft het gevoel dat er iets moet gebeuren, iets wat blijkbaar tot nu toe niet gebeurt.
Toch gebeurt er in Nederland veel. Bij een calamiteit gaat alle aandacht uit naar de nationale overheidsdiensten. Hun rol ligt voornamelijk op het gebied van opsporing, beveiliging en repressie. Minder in het oog springt de cruciale rol die gemeenten spelen bij het voorkomen van radicalisering en jihadisme. Ze kennen de gemeenschappen en lokale netwerken. Zij kunnen ervoor zorgen dat partners uit het veiligheids- en sociale domein samenwerken en zijn in de positie zorgwekkende ontwikkelingen tijdig te signaleren in samenwerking met politie, onderwijs, sociale wijkteams, ouders en moskeebesturen. Zij vormen de ogen en oren in de straat. Niet alleen om te registreren, maar ook om te signaleren en te voorkomen. Om met een persoonsgerichte aanpak jongeren die verkeerd dreigen te gaan, los te weken en op te vangen.
Er zullen mensen zijn die zeggen dat dat een slappe aanpak is. Die het meesmuilend en met een vies gezicht over theedrinken en pamperen zullen hebben. Die zullen zeggen dat alleen stevige repressie werkt. Heeft de Nederlandse aanpak tot nu toe aanslagen voorkomen? Zouden de aanslagen in Parijs niet hebben plaatsgevonden als Frankrijk er eenzelfde benadering op na had gehouden? Niemand die het kan zeggen. Maar dat een krachtige respons radicalisme niet de wereld uit helpt, is duidelijk. Krachttaal lijkt vaak de taal der moedigen. Toch vergt het meer moed om na Parijs te durven vasthouden aan een gezamenlijke, op preventie gerichte aanpak. De moed om ‘slap’ te zijn.
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Prima om "slap" te zijn voor diegenen die dreigen te ontsporen om bij te sturen. Maar er lijkt me ook niet mis mee om hard te zijn voor degenen die al ontspoord zijn, zoals de syriegangers. Als ze zo nodig naar het Kalifaat willen prima maar waarom moeten wij ze dan nog terug laten keren?
Marcel van Dam napraten, bespaar ons die onzin.
En deze column is afkomstig van de hoofdredacteur. BB is te beklagen met zo'n slapjanus aan het roer.
Het voorkomen van radicalisering en jihadisme is vsn zeer zeer groot belang. Alle zeilen moeten worden bijgezet om polarisatie tussen bevolkingsgroepen te voorkomen. Dat is het aller, allerbelangrijkste wat we moeten doen.
MAAR als we te veel groepen creeren deze maatschappij met een sociaal economische achterstandssituatie, dan zullen we het niet gaan redden. Dan wordt Nederland op termijn een tweede gazastrook, een tweede Kosovo. DAAROM moeten OOK de grenzen dicht. Alleen als wij beide doen, dan redden we het en kunnen we ons huidige niveau van beschaving behouden. Alleen dan kunnen we ook in de toekomst vluchtelingen helpen en ongelijkheid elders in de wereld bestrijden.
Nee de kracht van slap te zijn heeft ons veel gebracht. Wat een waardeloos artikel zeg. Steek je kop eens uit het zand