Als ik dan terugdenk aan de vergaderingen die ik de afgelopen periode heb gehad over inkoop, verkoop en herinrichting van de jeugdzorg, vraag ik mezelf af: luister ik wel naar wat de cliënt wil? Ben ik wel innovatief genoeg? Voor mij staat innovatie voor nieuwe, andere antwoorden op bestaande vragen. Luister ik bijvoorbeeld genoeg naar wat wethouders willen? Waar gemeenten behoefte aan hebben? Zoek ik samen met wethouders naar een alternatieve oplossing of ben ik toch onbewust bezig om bestaande activiteiten te verkopen?
Richt de jeugdzorg anders in
‘Onlangs zat ik in de auto en hoorde ik op de radio dat er een nieuwe online supermarkt komt. Die biedt alle A-merken en gaat gratis…
Door de druk en de verantwoordelijkheid die het werk met zich meebrengt, betrap ik mezelf erop dat ik me af en toe voeg naar bestaande zaken. Terwijl ik me iedere dag voorneem om meer baanbrekend te zijn. Ik wil meer bieden dan de bestaande vormen van jeugdzorg. Ik wil meer het debat aan gaan. Wat kan wel, wat kan niet? Ik merk dat ik me soms toch nog aanpas aan de modus, hoe er wordt gepraat met elkaar.
Ik zie deze column dan ook als een mooie gelegenheid om een pleidooi te houden voor een debat. Een debat over kansen en meer pilots in de jeugdzorg. Ik ben namelijk bang dat als we het nu niet doen, de roep op ‘we komen tekort’ en ‘het kan zo echt niet’ alleen maar zal toenemen.
Ik denk dat we bestaande budgeten anders moeten benutten. De zorg anders moeten inrichten. We moeten ons afvragen of we het principe: één kind, één gezin, één plan in de praktijk wel echt handen en voeten weten te geven. De huidige situatie in de jeugdzorgsector is dat alles anders wordt en dat alles met minder moet. Maar de zorgvraag wordt niet minder. Wat we nu doen is overal een beetje bijvijlen en afschaven. Bestuurders praten constant over verandering, maar we moeten ons realiseren dat ook wij veel meer van de systemen en instrumenten zijn dan we willen toegeven. Terwijl we veel fundamenteler kunnen veranderen. Misschien zijn wij als bestuurders het wel verleerd om voor een echte oplossing te kiezen? We willen namelijk wel anders, maar we doen het niet.
Ik doe dan ook een oproep aan collega professionals: start in een beperkt aantal steden met pilots waarin wijkteams gaan werken met specialistische vormen van ambulante jeugdhulp en een beperkt aantal specialistische residentiële behandelplekken. Kijk bij elke aanvraag of een residentiële behandeling vervangen kan worden door een korte of lange gezinsopname. Of start juist de behandeling met een gezinsopname, zodat het effect van de interventie wordt vergroot. Laten we kritisch zijn: wijkteams moeten meer dan nu in staat zijn om mensen te helpen. Maar dan moeten we het wijkteam of sociale team wel meer aandacht en een kans geven. Geef ze drie tot vier jaar de tijd om deze omslag te maken. Dan kiezen we met zijn allen voor kwaliteit in plaats van snel resultaat.’
Hans du Prie
Reacties: 3
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
In Arnhem zijn we een pilot gestart met Spruitgaaf. Spruitgaaf is een breed opgezet initiatief, waarbij de stichting Wijkinzicht nauw samenwerkt met maatschappelijke organisaties en ondernemers. Het karakter van een kind wordt in de eerste vier levensjaren gevormd. En ook een sterk sociaal netwerk is bij het opvoeden onmisbaar. Helaas is dat door onze geïndividualiseerde samenleving wat vervaagd. Er is een grote behoefte bij zowel ouders, instanties en overheid om dat sociale netwerk op een positieve manier op te bouwen vanaf het begin.
“Zowel verloskundigen, als opvoedkundigen, het consultatiebureau fysiotherapeuten en het wijkteam maken deel uit van dit project. Daarnaast zijn diverse ondernemers uit Schuytgraaf die met zwangeren of jonge kinderen werken aangesloten. Denk daarbij aan fotografen, coaches, babymassage, kinderopvang enzovoorts. Ons voornaamste doel is het gezamenlijk op laten groeien van jonge gezinnen. Dat (aanstaande) ouders en kinderen elkaar leren kennen voordat ze naar school gaan, zo creëer je een sterk sociaal netwerk van jongs af aan. Dat ze informatie krijgen over de talrijke voorzieningen die de wijk hen te bieden heeft. Er is zo veel, we willen dat door de bomen het bos weer te zien wordt. En hoeveel gaver is dat als je dit samen met andere ouders en leeftijdgenootjes doet.” Voor de jonge ouders is er een afwisselend dynamisch en interactief programma terwijl de kinderen samen kunnen spelen en opgroeien. Wekelijks en maandelijks worden er themabijeenkomsten, koffiemomenten en andere activiteiten gehouden waar (aanstaande) ouders, grootouders, opvoeders en kinderen elkaar kunnen ontmoeten. Een plek waar men met en van elkaar leert, elkaar respecteert en vooral inspireert. De kracht zit hem in met en voor elkaar hier aan werken en dragen en daarmee uitval -later- in de maatschappij te voorkomen. De stichting is uiteraard bereid mee te denken welke vorm bij u(w)stad wijk past.
Wat een mooi beroep op alle partijen om met elkaar de belofte van verandering in de jeugdhulp waar te maken!
Laten we elkaar blijven aanspreken op de ambities die gedeeld worden, bevragen op de keuzes die we maken en elkaar steunen (en soms blijven uitdagen) als het pijnlijk wordt. En er zullen keuzes gemaakt moeten worden die op de korte termijn pijn doen, maar op de langere termijn winst geven. Laten we die keuzes samen maken.
Mooi stuk maar versta ik het goed, dat u de op7lossing zoekt in snelle opnames en niet voortraject doordat U dit effectiever vindt.Dat het wijkteam dit moet overwegen.