Ze viel, brak haar (andere) heup, kreeg er een pen in en stopte met eten en drinken. De boodschap was duidelijk: aan mijn lijf geen polonaise meer. Ik zat drie daagjes aan haar bed, zong liedjes voor haar – ze zong zelf heel veel in koren en kende alle liedjes, ondanks de Alzheimer. Op dag drie gleed ze de berg af, zoals mijn zus uit Frankrijk zei, dat ze dat in Frankrijk zeggen. Gelukkig overdag, ik was erbij, ze wist dat.
In een kartonnen doos
Schreef ik vorig jaar augustus een column over mijn moeder (90) - die zelfs tot een van de tien meest gelezen columns van BB in 2015 werd…
En dan kom je in een rollercoaster. Franse familie in huis, de vele Noord-Hollandse familieleden waarschuwen, je kop erbij houden. En daar lag ze dan te midden van al haar mensen, in haar kartonnen doos. Ze vond het altijd zonde om een hele - best wel intimiderende - houten kist in rook te doen opgaan of in de grond te stoppen. De kartonnen doos was trouwens heel mooi en inderdaad niet intimiderend. We zaten er met zijn allen omheen, de zon scheen. Dus zo.
Op en rond de doos kwam het vol te staan met plantjes: basilicum, lavendel, citroenmelisse (ruiken lekker), primula’s, cyclaam, sneeuwklokjes (kleuren lekker). En waxinelichtjes. En een prachtige zangercellist die Gregoriaanse en andere serene muziek ten gehore brengt - zijn bedrijfje heet Vincello. In mijn toespraakje was ik zelfs in staat om het laatste liedje te zingen dat ik voor haar zong en dat achteraf toepasselijk was - wist ik veel dat het zo snel zou gaan: C’est si bon, de partir n’importe ou, bras dessus, bras dessous, en chantant une chanson….ah, c’est si bon, de se dire des mots doux, des petits riens du tout, mais qui se disent bien. [1]
Die zelfde avond kreeg mijn neef, de zoon van mijn zus, op Corsica (waar ie woont) een lang verhoopt kindje. Voor mijn moeder een achterkleinkindje. Prachtig. De plantjes staan nu voor mijn voordeur, ik word er vrolijk van. Mijn moeder was een super leuk mens. We zullen haar as samen met die van mijn vader begraven en er een kei opleggen. Dat wilde ze zo.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
[1] Vertaling: Het is zo goed, om te vertrekken waarheen dan ook, armen omhoog, armen omlaag, een liedje zingend … Het is zo goed, om bij jezelf zoetzachte woordjes te zeggen, kleine aangename niemandalletjes.
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Heb ik eindelijk dat abonnement van Margriet afgeschaft, krijg ik dit soort eigen-ego-verrijkende bloemlezingen in Binnenlands Bestuur...; wil je over jezelf schrijven doe dat in een geëigend blad en niet op inhoudelijke sites! Of gaan we hier dadelijk allemaal aangeven hoe graag we gelezen worden en hoe bloempjes en blaadjes en de kleinkinderen...
Dank voor uw (on)aardige reactie.
Ik schrijf overigens in het sociaal domein van BB. En daar hoort ouderenzorg ook bij. En toevallig was mijn eerdere column over mijn moeder verkozen tot een van de meest gelezen columns in 2015. Dus er zijn andere lezers die iets persoonlijks wel mooi vinden. Ik heb 95 columns op de site van BB staan, drie daarvan gaan over mijn moeder, de rest is 'zakelijk'. Misschien kunt u die wel waarderen?
Wat een onaardige reactie van de 'PR-/Imagospecialist'. Mevrouw Rietveld schrijft een column met een persoonlijke toets dat raakt aan het onderwerp (Sociaal domein) waarover ze schrijft. Een menselijk document dat een eerbetoon aan haar moeder is. Er zijn lezers die dit wel waarderen!
Ik ben geheel voorstander van sociaal en menselijk en hierover zijn tal van verhalen te schrijven. Verhalen die bijdragen aan oplossingen of inzicht in maatschappelijk leed, verdriet, eenzaamheid, armoede; het grotere geheel. Bloemlezing over de eigen omgeving zonder daar echt een slag te slaan naar het grotere geheel dat is voer voor de Margriet. Een onaardige reactie ja, echter ook een hele eerlijke. Ik had een compliment gegeven als de verbinding was gemaakt naar ouderenwens in het grotere geheel, wanneer u in relatie tot uzelf en uw moeder en uw zoon die in Corsica woont en de zangercellist met zijn bedrijfje Vincento ?!?!!?, m.a.w. iets minder ik en iets meer maatschappij. BB ook binnen sociaal gaat naar ik mag aannemen over het grotere landschap als dat van u. @Bernard, het verhaal "raakt" in geen enkel opzicht het Sociaal (grotere als dit specifieke gezin) domein.
Goh, en ik maar denken dat de column over mijn moeder ging. Trouwens, ik noemde Vincello omdat dat voor iedere lezer die afscheid moet nemen van zijn mensen, een superaanrader is. Zoooo mooi.
Wel, misschien wordt deze column wel een van mijn meest gelezen columns in 2016, maar dan in de zin van 'misplaatstheid' in de ogen van sommigen/velen.