Het onderzoek naar vergunningverlening, toezicht en handhaving bij Tata Steel, Stof tot nadenken, is verkozen tot het beste rekenkamerrapport. De meesten van ons zullen het niet hebben gelezen.
Slikken en stikken
Stof tot nadenken maakt niet alleen duidelijk dat het toezicht heeft gefaald, maar ook dat de mogelijkheden om gezondheid mee te wegen bij…
Eén tip: doe dat wel! Laat je vooral niet weerhouden door de omvang van liefst 245 pagina’s, want vanaf de eerste bladzijden grijpt het je naar de keel. Sec en minutieus leggen de onderzoekers bloot hoe de systeemwereld de gezondheid van de omwonenden offert aan de economische belangen van het grootkapitaal.
Omwonenden kunnen klagen over de grafietregens die ze over zich uitgestort krijgen tot ze er letterlijk ziek – of erger – bij neervallen: de schoorsteen zal en moet roken. De Omgevingsdienst, die met te weinig mensen moet handhaven op het Tata-terrein van 1.500 voetbalvelden groot, blijkt gezondheidseffecten niet in het toezichtsmandje te hebben. De provincie kan op dat vlak nauwelijks regels stellen.
Stof tot nadenken maakt niet alleen duidelijk dat het toezicht heeft gefaald, maar ook dat de mogelijkheden om gezondheid mee te wegen bij dat toezicht op lokaal en regionaal niveau heel beperkt zijn. De regelgeving blijkt voornamelijk op landelijk en Europees level vastgelegd. Heel beangstigend is het om te beseffen hoe omwonenden zo aan hun lot worden overgelaten en hun gezondheid wordt gereduceerd tot minder dan een bagatel. Je ziet het in en om Velsen, maar ook in bijvoorbeeld Nijmegen waar een asfaltcentrale in de stad al jaren veel meer giftige stoffen uitstoot dan de toegestane norm. De plaatselijke politiek en de regionale omgevingsdienst kunnen voor de verontruste bewoners blijkbaar niets betekenen. Wie waakt er in dit land wel over onze gezondheid?
De Randstedelijke Rekenkamer stelt heel trefzeker dat de bevoegde instanties in ons land te veel handelen vanuit wat er allemaal niet kan. Ik kan niet wachten op een vervolgonderzoek, waarin de vraag wordt beantwoord waarom er door de bevoegde instanties niet is gezocht naar mogelijkheden wat er wél kan. Uit onmacht of uit labbekakkerigheid? Waar een wil is, zou toch een weg moeten zijn. Zeker in een land waar altijd en overal geitenpaadjes worden gevonden.
Reacties: 3
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Het volgende rapport van de rekenkamer legt vast dezelfde problematiek bloot, zie Zembla van gisteren over Schiphol... https://www.luchtvaartnieuws.nl/nieuws/categorie … De economie mag wat kosten.....
De distributie economie is onderdeel van Schiphol, maar buiten Schiphol is nog meer distributie economie. Nederland is doorvoerland van rotzooi uit de halve wereld. Vele distributiebedrijven vestigen zich in Nederland. Volgens de prognoses zal het aantal distributiehallen voor 2030 nog eens met 25% toenemen. Met alle schadelijke uitstoot van dien. En dat, terwijl Nederland aan de distributie economie geen moer verdient. Aan Schiphol verdienen we ook geen moer. Schiphol is hoofdzakelijk goed voor Schiphol, blijkt uit diverse onderzoeken. Maar de arm van Schiphol naar Den Haag is lang, veel te lang………In het nieuwe regeerakkoord zal staan: een maximum aantal vluchten voor Schiphol en Lelystad gezamenlijk! Zo worden we met z’n allen belazerd, hier kan natuurlijk mee gesjoemeld worden.
Hans een prima aanbeveling maar heb je het (jury-)rapportr zélf wel gelezen? Daarin zie je hoe veel van de aanbevelingen door zowel de instanties als de industrie zijn overgenomen, wat een van de redenen is om dit rapportr tot winnaar uit te roepen. Het laat te tekortkomingen zien, maar ookm hoe we, als alle partijen van goede wil zijn en openstaan voor veranderingen grote stappen vooruit kunnen zetten. En is daarmee een voorbeeld hoe we met de, ongetwijfeld vele, vergelijkbare dossiers moeten omgaan.