Lachspiegel

Zelden telde een kabinet zoveel afgevaardigden die groot zijn geworden in het lokaal bestuur. Van de huidige ploeg van zestien ministers en acht staatssecretarissen zijn er maal liefst elf die in een vorig leven wethouder waren. En één droeg de burgemeestersketting. Bij het aantreden was er zelfs nog één ex-wethouder meer – Mark Harbers – maar die trad eerder dit jaar af. 

Menig bestuurder in gemeenteland wentelde zich daarom in de blijde hoop dat het met zoveel afgevaardigden op het Haagse pluche bijna als vanzelf goed zou komen met hun specifieke belangen. Met uitzondering misschien van de voormalige wethouders van het puissant rijke Amsterdamse had het gros van hen immers zelf te dealen gehad met forse begrotingstekorten, voornamelijk het gevolg van door Rutte II opgelegde bezuinigingen.

Maar zet bestuurders een andere pet op, en ze zijn blijkbaar finaal vergeten waar ze vandaan komen. Waar de overschotten in ‘Den Haag’ alleen maar verder groeien, terwijl de gemeentelijke tekorten almaar verder oplopen, houdt het zogenaamde wethouderskabinet zich Oost-Indisch doof voor de jammerklachten en smeekbeden van hun voormalige collega’s. Niks structureel extra geld voor de jeugdzorg, niks verruiming van het lokaal belastinggebied. Alsof ze als wethouder zelf nooit een handtekening hebben gezet onder de zoveelste brandbrief aan Den Haag dat het zo echt niet verder kon.

Het doet me denken aan tal van bekenden, die zo gauw ze voor werk naar Amsterdam verhuizen, hun zachte g voor een harde inruilen – of dat althans amechtig proberen. Dat verloochenen van je afkomst - ik vraag me altijd af waarom je dat zou doen. Om serieus te worden genomen door je nieuwe omgeving? Om verder te komen in het leven? Het zal. Misschien is dat zelfs wel één van de geëigende manieren om het tot bestuurder te schoppen. Maar voor mij, als beschouwende buitenstaander, blijft dan toch de vraag wat er door zo iemand heen gaat als-ie in de spiegel op een ondoordacht moment een blik van zijn nieuwe dik vangt.