De versplintering van het politieke landschap maakt het besturen er niet bepaald gemakkelijker op. Om een meerderheidsregering te krijgen, zullen meer partijen dan ooit de handen ineen moeten slaan. Het betekent waarschijnlijk een baaierd aan compromissen, waardoor partijprofielen in meer of mindere mate verbleken. Voor menig kiezer vormt dat een recept voor teleurstelling en ontevredenheid, want hij heeft niet volledig waar voor zijn stem gekregen. De volgende afstraffing van een partij, ligt al weer op de loer.
Ieder zijn deel
Waardoor het komt weet ik niet, maar de kiezer lijkt vooral zwart-wit naar de politiek te kijken. In het land dat groot geworden is door…
Waardoor het komt weet ik niet, maar de kiezer lijkt vooral zwart-wit naar de politiek te kijken. In het land dat groot geworden is door eenheid aan te brengen in de veelheid aan verscheiden deelbelangen, komt de nadruk steeds meer op de verscheidenheid te liggen.
En dit alles wordt nog eens fijntjes aangezet door de media. Zolang we geen twee partijenstelsel hebben, waarbij het winnertakes-all principe geldt, zou het volstrekt helder moeten zijn dat we het wel polderend moeten doen. Niets nieuws, want dat gebeurt hier al sinds de middeleeuwen. Door een zekere mate van eenheid in de verscheiden belangen te brengen, hielden we in eerste instantie het water van het land zodat iedereen droge voeten hield en groeiden we – voortpolderend – uit tot een van de welvarendste landen van Europa.
In een tijd waarin alles mag, nee moet worden benoemd, gebeurt dat niet waar het om de onontkoombaarheid van het compromis gaat. Alsof het om iets vies en oneerbaars gaat. De vraag is of de gemiddelde kiezer er zo slecht mee af is. De meeste ‘winnende’ kiezers zien hun uitgebrachte stem weliswaar niet volledig vertaald in beleid, maar tenminste voor een fors deel. Het alternatief is een stelsel, waarbij één blok vier jaar lang alles naar zijn hand kan zetten, terwijl het verliezende blok vier jaar lang in de hoek kan gaan staan. Dat mag luisteren of oprotten. Wat zo’n vorm van overheersing met het gemoed doet, laat zich raden. Dan stevenen we af op een heuse versplintering: die van de eenheid. Je zult er maar wonen, in zo’n land.
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Compromissen zijn helemaal niet nodig in een versplinterd partijlandschap. Dat bewijst Zwitserland ons als jaren. Daar worden geen regeerakkoorden gesloten. Zowel de Bondsstaat als alle kantons worden bestuurd door steeds wisselende meerderheden.
Prima column. Wat meer realisme in Nederland wat betreft de (on)mogelijkheden bij de politieke besluitvorming zou prettig zijn.