Coronablog Breda: ruimte voor jonge apen

Als iemand over het nieuwe normaal begint, moet ik denken aan de filmserie ‘Planet of the Apes’. Het virus ALZ-112 blijkt apen intelligent te maken en mensen te doden. Apen nemen de aarde over. Het nieuwe normaal voor de kijkers en de apen. Maar niet voor de mensheid.

Het is mooi dat we er weer op uit kunnen, dat we kunnen shoppen en tattoos kunnen laten zetten, dat terrassen, restaurants, theaters stapsgewijs weer opengaan. ‘Als het kan’, zegt onze minister-president er dan bij. ‘En als we ons houden aan de voorschriften van het RIVM.’ Handen wassen deed ik altijd al. In mijn elleboog hoesten blijkt een koud kunstje. Maar die anderhalve meter afstand weiger ik normaal te vinden, al begrijp ik dat het hartstikke nodig is.

Met alle strepen en vakken op straat nodigt wandelen uit tot hinkelen voor volwassenen. Als ik een bekende tegenkom, maak ik een soort Oosterse buiging die lijkt op een begroeting uit Kung Fu films voordat het gevecht begint. Dat ik van die drie zoenen ben verlost, vind ik daarentegen prima. Als ouder wordende man en als leidinggevende voelde ik me daar toch al ongemakkelijk bij sinds de me-too discussies. Hoewel die Oosterse begroeting van mij mogelijk intimiderender is.

In een bijeenkomst stelde ik laatst de vraag waarom we discotheken niet exclusief openstellen voor jongeren buiten de risicogroepen. Als reactie kreeg ik terug dat het begrip discotheek alleen 50 plussers wat zegt. Je kunt er beter alle ouderen naar toe sturen en de rest van het uitgaansleven aan de jeugd overlaten. Daarop doordenkend. Als we alle jongeren op vakantie laten gaan naar Renesse, Blanes en Chersonissos, kunnen we dan Toscane, de Dordogne en Domburg exclusief bestemmen voor ouderen? Het differentiëren van het maatschappelijk leven naar leeftijden en gezondheidsrisico’s kan ook voordelen hebben!

Een nieuw normaal waarin we langdurig op anderhalve meter van elkaar leven, gaat spanning geven. Een deel van de mensen zou vanwege huidhonger nu al het liefst bovenop de medemens springen, terwijl een ander deel anderhalve meter niet ver genoeg vindt gaan en zich het liefst in een privébunker zou opsluiten.

Het opvallende in ‘Planet of the Apes’ is dat apen hetzelfde blijken te doen als mensen: werken, liefhebben, voortplanten en elkaar zo nu en dan de hersens inslaan. Ze gaan alleen wat zorgvuldiger met de natuur om. En ze drinken gezellig met elkaar uit kokosnoten in het bos in plaats van op anderhalve meter afstand van elkaar op een terras.