Einde van een tijdperk

Naar schatting 1300 cartoons maakte Nico Visscher (84) voor Binnenlands Bestuur. De eerste van zijn hand verscheen in 1989. Die van deze week staat, zoals gebruikelijk, naast het eerste nieuwsitem in dit blad. Het is zijn laatste.

Nico Visscher stopt als vast cartoonist

‘Ik heb een gewetensprobleem’, zo klonk het vorige maand ietwat ongemakkelijk aan de telefoon. ‘Daarover direct meer. Eerst maar eens het onderwerp van de tekening voor het komende nummer. Ik wou het over fake-news hebben en de invloed op de berichtgeving uit Rusland. Goed of had jij een ander idee?’ Zo democratisch was het proces van de totstandkoming van een nieuwe tekening voor zijn ‘prachtblad’ al sinds jaar en dag.

Dinsdagochtend 10.00 uur belde hij. Je kon er de klok zowat op gelijk zetten. Zwarte piet of niet. Een onderwerp uit zijn ‘vaderstad’ Groningen – ‘toch niet te lokaal hè? – , iets Haags of iets internationaals. Heel vaak ook over het milieu, dat hem aan het hart ging. Aangename gesprekken over het nieuws van de dag dat anderhalve week later – de dag dat Binnenlands Bestuur uitkwam – ook nog actueel moest zijn. ‘Ja, daar kan ik wel wat mee’, zo sloot Nico het telefoontje meestal opgewekt af.

Drie dagen later kwam zijn pennenvrucht dan via de mail binnen. Althans de laatste jaren. Daarvoor bereikten zijn bijdragen de redactie altijd via tante Pos.

‘Ik denk dat het tijd is om te stoppen’, sprak Nico Visscher twee jaar geleden vertwijfeld door de telefoon. ‘Ik ben bang dat ik aan scherpte ga verliezen. Dat wil ik voor zijn.’ Ja, hij had er lang en goed over nagedacht. Zijn Fien, zo biechtte hij op. vond het maar niks, bang dat hij zich stierlijk zou gaan vervelen met niets meer omhanden. Twee weken later kwam Nico terug op zijn beslissing. Het besluit te stoppen was bij nader inzien toch niet zo’n goed idee. Of hij mocht doorgaan, zeker een jaar nog.

Dat zijn er twee geworden. Want het gewetensprobleem dat Nico Visscher begin november aankaartte zat duidelijk dieper. ‘Ik word ouder, alles wordt brozer’, sprak hij. Dus ja, nu stond zijn besluit te stoppen met zijn tweewekelijkse bijdrage vast. Wel honoreerde hij het verzoek van de redactie om bij speciale gelegenheden een beroep op zijn creatieve talent te mogen doen. Dat klonk hem als muziek in de oren. Niet meer die tweewekelijkse druk, maar zo af en toe nog eens de hersens te pijnigen, dat sprak hem – en zijn Fien! – zeer aan.

Afgelopen vrijdag mailde Nico, na bijna dertig jaar als medewerker aan Binnenlands Bestuur te zijn verbonden, zijn laatste ‘reguliere’ tekening. Zoals steevast voorzien van een persoonlijke noot en een hartelijke groet. ‘Ik kijk er, met mijn Fien en met veel genoegen op terug. Het ga u allen goed!

Nico Visscher
Eind 2013, toen Nico Visscher 25 jaar op de teller had staan, ruimde Binnenlands Bestuur een paar pagina’s in om vijf van zijn favoriete tekeningen af te drukken. Tekeningen die hij zelf selecteerde uit zijn kabinet van – toen – 1200 tekeningen. ‘Om uit de tekeningen van de afgelopen 25 jaar er vijf te kiezen, met daaruit één als favoriet, dat heeft iets van de kindermoord door koning Herodes uit het Nieuwe Testament. En hierbij hanteer ik zelf het zwaard’, schreef hij ten geleide. Zijn all time favorite was de prent uit 2011, aangaande de commotie die ontstond over de toegestane slachtmethode vanuit diverse levensopvattingen. Religie en dierenliefde konden elkaar niet vinden en ook mijn voorstel voor een oplossing werd niet in brede kring aanvaard. Maar het is wel zo’n vondst waarvan je vreest dat diverse collega’s er ook op gekomen zullen zijn. Je zou dan stiekem wensen dat het blad eerder uitkwam, zodat je toch de eerste was. Maar tegen de snelheid van een dagblad kun je nooit op en bovendien bleek niemand dezelfde weg te zijn ingeslagen. En dat nu, maakt een geslaagde prent tot favoriet.’ De redactie koos daarnaast voor Nico’s kijk op het verzet tegen windmolens (uit 2014).