Harde landing

Voor het eerst in mijn werkzame leven genoot ik de luxe van een mini-sabbatical: twee maanden eruit. En dat eruit nam ik heel erg letterlijk. Het land uit, mijn werkmail uit, geen krant, geen twitter, geen tv, geen radio. Just me, myself and my wife.

Ongekend, wat een rust dat dit me gaf. Vooral het niet dag en nacht met nieuws bezig zijn en te worden geleefd door ontwikkelingen buiten mij om, waar ik onwillekeurig een mening over denk te moeten vormen. Dat was er dus twee maanden lang niet. Gevolg: mijn hoofd was waar ik zelf was.

Collateral advantage was er ook in de vorm van een duidelijke betere nachtrust. En ik betrapte me ook op een beter humeur. Daarbij, dat moet gezegd, elke dag geholpen door een uitbundige zon.

Dat zou en wou ik graag vasthouden, zo nam ik me voor. Ook in een regenachtig Nederland, en ja, ook als de outlook-envelopjes onder in het scherm weer zouden oppoppen, de krantenkoppen me weer tegemoet zouden schreeuwen en de diarree van ongezouten meningen zich weer via alle mogelijke kanalen zou opdringen. Als die twee maanden me iets hadden geleerd, was het de betrekkelijkheid van de eigen mening – en die van anderen. Met name over die dingen waar we als individu toch geen invloed op hebben.

U raadt het al, dat is niet vol te houden. Eigenlijk ging het op mijn eerste werkdag, maandag 9 augustus, al mis. De dag waarop het IPCC naar buiten bracht dat de opwarming van de aarde nog sneller gaat dan eerder was berekend. Een gezelschap van honderden klimaatwetenschappers uit de hele wereld concludeert dat we ons bij ongewijzigd beleid moeten voorbereiden op extreem weer.

Omdat die uitkomst in de lijn lag, werd ik er eigenlijk warm noch koud van. Maar toen ik ambtshalve de krant van wakker Nederland opende, brak de oude reflex acuut weer door mijn in de vakantie opgetrokken muur. Terwijl ze in Duitsland de laatste overstromingsslachtoffers borgen en Limburg nog aan het dweilen was, kregen een paar klimaatwappies ruim baan op de voorpagina.

Ach, natuurlijk niet meer dan een mening. Maar toch…