De voortgang van de decentralisaties verloopt aan alle kanten moeizaam. De Transitiecommissie Sociaal Domein (TSD) pleit om die reden voor een landelijk, meerjarig programma om de lokale verzorgingsstaat verder vorm te geven.
Hard oordeel over voortgang decentralisaties
De voortgang van de decentralisaties verloopt aan alle kanten moeizaam. De Transitiecommissie Sociaal Domein (TSD) pleit om die reden voor…
Niet effectief
Het programma moet deel uitmaken van het nieuwe Regeerakkoord, vindt de TSD, die is ingesteld om 'de vinger aan de pols te houden' en volgens afspraak vrijdag haar werk beëindigde met een vijfde en laatste rapportage. Een zware, onafhankelijke commissie van ‘doeners en denkers’ zou het programma voor het nieuwe kabinet moeten uitwerken. De ontwikkeling van de lokale verzorgingsstaat (Wmo, Participatiewet, Jeugdwet) verloopt niet overal effectief. De TSD laat zich over de ontwikkelingen meermaals scherp uit. Samenhang bij de uitvoering van de verschillende wetten is nog ver te zoeken. En de praktijk is nog lang niet ‘aan de macht’, zoals de TSD zou willen.
In de steek gelaten
Vooral Rijk en gemeenten krijgen een veeg uit de pan; het lijkt volgens de commissie 'of men elkaars taal niet spreekt': 'Van gemeenten horen we dat ze zich in de steek gelaten voelen door het Rijk. Van het Rijk horen we dat ze hun best doen om in gesprek te komen met gemeenten en hen willen ondersteunen, maar dat gemeenten het snel als ongewenste bemoeienis zien.'
Zorgen niet weg
In eerdere rapportages sprak de TSD al 'grote zorgen' uit over de ontwikkelingen in de jeugdzorg, onder andere op het gebied van privacy, tekortschietende budgetten, bureaucratie. Die zijn allerminst weg. Nu constateert de commissie ‘te weinig vruchtbare samenwerking’ tussen vrijwel alle betrokken partijen: gezinnen en zorgaanbieders, generalisten in wijkteams en gespecialiseerde zorgverleners, zorgaanbieders over en weer, en gemeenten onderling.
Solidariteit brokkelt af
Door de noodzaak financiële tekorten op te vangen, brokkelt de solidariteit tussen gemeenten af. Vooral als gevolg van het woonplaatsbeginsel, dat bepaalt wie verantwoordelijk is en betaalt voor de inzet van jeugdhulp, komen gemeenten en zorgaanbieders er soms samen niet uit. 'Op dit moment komt het te vaak voor dat kinderen van het kastje naar de muur worden gestuurd', aldus de TSD.
Te harde bezuinigingen
Vooral de gespecialiseerde jeugdzorg bevindt zich volgens de commissie in de gevarenzone. Bezuinigingen treffen sommige instellingen onevenredig hard, vooral partijen die zich op een kleine doelgroep richten en één financieringsbron hebben. Als zij omvallen of inkrimpen, verdwijnt broodnodige expertise. De TSD vindt dat het Rijk en de 42 jeugdzorgregio’s dat moeten voorkomen, bij voorkeur door een financiële injectie.
Jonggehandicapten uit beeld
Een heftig signaal geeft de commissie verder af over de doelgroep jonggehandicapten. Die dreigt ‘uit beeld te raken’. Schoolverlaters uit het passend onderwijs hebben minder arbeidskansen dan uitstromende leerlingen van het VSO, die zonder beoordeling in het zogenoemde ‘doelgroepenregister’ van de Participatiewet komen. Gemeenten zouden hen beter moeten begeleiden, om latere afhankelijkheid van zorg te voorkomen.
Meerijden in plaats van sturen
Veel aandacht gaat in de rapportage uit naar de rol van gemeenteraden, die volgens de Transitiecommissie vaker ‘meerijden op de spreekwoordelijke trein’ dan sturen. Raadsleden verliezen zich vaak in details en vragen ‘verkeerde zekerheden’. “De nadruk moet meer liggen op inhoudelijke kwaliteitscriteria, klanttevredenheid en maatschappelijk resultaat”, aldus de TSD.
Reacties: 15
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Burgers voelen zich in de steek gelaten door de gemeenten de communicatie is niet goed en de teams gaan hun eigen gang op een afstandje ze denken alles beter te weten en vragen weinig tot niets aan de burger maar bieden te veel onnodige hulp aan vaak onvrijwillig aan zelfredzamen vooral op sociaal gebied zonder de burger intens te betrekken de wijkteams communiceren op hun beurt niet eerlijk met de wethouders.
Ook ik als Sociaal Ondernemer voel me in de steek gelaten door de gemeente en de overheid. Ik kan heel eenvoudig werk creëren voor mensen die nu onvrijwillige thuis op de bank zitten. Ik heb plek voor 30 fte. Ik lobby met gek om mensen te krijgen met aandachtspunten, maar omdat ik wordt bestempelen door de gemeente en sociale werkvoorziening als gewone werkgever, wordt de doelgroep niet actief begeleid naar mijn sociale onderneming. 56+ers, jongere, moeilijk bemiddelbare en mensen die tussen wal en schip zijn geraakt met de komst van de participatiewet kunnen via De Samenwerkingsunie werkzaamheden verrichten voor het midden- en kleinbedrijf. Hoe is het mogelijke dat dit niet door mijn gemeente wordt ondersteund.
Woonplaatsbeginsel...hmmm. Zouden de bedenkers hiervan wel eens gehoord hebben 'domicilie van onderstand' en waarom we daar mee gestopt zijn? Het woonplaatsbeginsel zorgt er onherroepelijk voor dat op alle gemeentehuizen een ambtenaar bezig is om een hulpbehoevende naar een andere gemeente te sturen. En omdat iedereen dat doet blijft het aantal hulpbehoevenden per saldo per gemeente ongeveer gelijk. Maar daar hebben we wel dure ambtenarentijd in gestoken om dat resultaat te behalen.
Na 2 jaar is het nog steeds niet te bevatten dat gemeentes en zorgaanbieders elkaar niet kennen. Gemeentes willen bijvoorbeeld liever grote zorgaanbieders inkopen omdat zij meer kennis in huis zouden hebben. Zij Gaan er dan aan voorbij dat juist kleine zorgaanbieders zeer specialistische kennis in huis hebben die andere niet hebben. Ik zeg steeds maar: gemeente-inkopers weten niet wat zij niet weten. Daarbij zijn ze vaak zo overtuigd van hun eigen gelijk en doen geen enkele moeite om de reeds bestaande samenwerkingsvormen te doorgronden en te incorporeren.
Link naar het rapport? Kom op BB, basics journalistiek.
Medische en gevoelige problematiek hoort niet bij de gemeenten te liggen.
Voor de.transitie wist ik bij wie ik moest zijn voor welke Hulp. Nu zit alles in een.gebiedsteam gepropt waar ik alle kennis en knop Hoe mis. Ik wordt er niet geholpen en de mensen zijn niet deskundig. Dus sta.ik in de kou.
De Jong slaat dus de plank mis. Onder de Armenwet en de ABW(1965) gold het principe van de gemeente van laatstelijk thuisbehoren. Vertrok men naar elders en werd men opgenomen in een inrichting, dan bleef de gemeente van herkomst betalen. Dit leidde soms tot domiciliekwesties met name in de thuislozenzorg.
Kortom: decentralisatie een vooralsnog onbewezen deus-ex-machina en het medisch geheim op de schroothoop.
Maar niet getreurd, het hoogste goed bereikt: op Rijksniveau geen begrotingstekort meer...
Dit zou toch voorpaginanieuws moeten zijn. Uit de hulpvragen die bij ons vrijwilligerssteunpunt binnenkomen, blijkt veel te vaak dat mensen in de kou staan als ze om hulp vragen. Mensen met moeilijke kinderen, mantelzorgers met m.n. net nog niet voldoende demente partners/ouders... En dan moeten vrijwilligers het oplossen. Nee gemeenten, daar zijn professionals voor nodig, een vrijwilliger wil in de regel iets leuks doen in zijn/haar tijd, en niet onbetaald zwaar en verantwoordelijk werk doen!
Landelijke regels vanwege decentralisatie betekent simpelweg: centraliseren.
Dank je wel Rutte en Den Haag, jullie hebben heel veel ellende aangebracht voor een enorm slecht plan.
Er zij veel te veel professionals die niet op hun plaats zijn en in groepen elders zijn en geen hulpvragen afhandelen vrijwilligers horen dit niet op te lossen en zeker geen privegegevens in handen te krijgen.
Decentralisatie van sociaal domein is de grootste draak die men losgelaten heeft. Voor mensen die hulp voorheen kregen van uit de AWBZ is het vrijwel onmogelijk geworden om adequate hulp te krijgen. De tweedeling WLZ en WMO is ronduit stuitend te noemen en men wijst heel graag naar de ander. De gemeentes hebben de know how en inzichten niet om een inschatting te maken wat iemand nodig heeft en voorop staan vooral de bezuinigingen. Men vergeet dat als men niet de hulp krijgt die nodig is ofwel er duurdere vormen ingeschakeld moeten worden ofwel verwaarlozing en mishandeling op de loer liggen. Dan praten we nog niet eens over participatie in de samenleving of WMO begeleiding. Met de juiste hulp en begeleiding kunnen mensen inderdaad participeren. Geef je de middelen niet, dan kan men geen wonderen afdwingen. De verantwoording is allang genomen door verschillende partijen die van het sociaal domein afhankelijk zijn. Graag weer terug naar centralisatie van Oh, zo, belangrijke taken. Je krijgt nu oneerlijke toestanden omdat men in iedere gemeente weer anders geregeld heeft en je juridisch als klant nergens staat( want iedere gemeente heeft een zeer groot bewegingsvrijheid waaraan men het geld gaat besteden en op welke manier! ) Mensen zijn murw en dan praten we nog niet eens over de corruptie binnen dit systeem. Ook hier weer realisme toepassen!!!
Wat een topdown geleuter allemaal met die Transitiecommissie. Komt er nu nooit iemand op het idee om burgers/gebruikers zelf actief hierbij te betrekken via klankbordgroepen ? Voorkom vaste bestuursfuncties. En doe dat dus via persoonlijk contact op lokaal- of buurtniveau.
Het personeel en het samenwerkingsverband in de decentralisatie baart ons de grootste zorgen.