Het bleek een draak van een verordening, vol uitsluitingsregels en drempels. De paar initiatieven die zich aandienden, kwamen er nauwelijks doorheen. Iedereen zat ermee te hannesen, college, raad, ambtenaren, griffie en initiatiefnemers helemaal. Met de nieuwe Participatiewet moet het er echt van komen. Maar schaf dan wel al die ouwe Inspraak- en Burgerinitiatiefverordeningen af! Participeer liever bij initiatieven die er al zijn of opborrelen; en val de rest niet lastig met ‘participatie’.
Keer het om en participeer met uw inwoners!
Vroeger kreeg ik vaak post van mijn gemeente om op een ‘inspraak- of informatie’-avond te komen. Waaaah, gooide ik meteen weg,…
Initiatieven reiken vaak verder dan een wijk. Mooi voorbeeld is Buurtzorg Nederland, De Opvoedpoli of Artsen zonder Grenzen: initiatieven van in oorsprong vrijwilligers die het Monster van Frankenstein (woorden toenmalige zorgwethouder Lodewijk Asscher) niet meer konden aanzien en zelf zijn begonnen, in één wijk met één team en nu heel veel, zelfs mondiaal!
Veel initiatief bloedt dood. Hoe zorg je dat zelforganisatie – want daar moeten we heen van de Participatiewet en de Wmo – niet wordt verpest door regelgeving, formalisering, ‘red tape’ of gewoonweg geen geld? Hoe krijg je het voorelkaar dat de gemeente niet meteen meldt dat ‘uw initiatief past niet in het beleidsmodel’? Gemeenteraden vinden dat zij zijn gekozen om voor hun inwoners te denken. Met goeie bedoelingen doen zij hun best. Zij moeten toch de beleidskaders stellen? De juristerij eist dat ook, want de wet zegt: zonder beleid, willekeur! Gelijkheidsbeginsel! Een initiatief ondersteunen? Dat schept precedenten, daar beginnen we niet aan! Onze overheid is doordesemd met deze reflexen. En wanneer je al iets ondersteunt met een subsidie en het leidt tot niets - shit happens - dan is het gemeenteraadhuis te klein. Dus overheden gaan vanzelf risicomijdend gedrag vertonen –en zo blijft er geld op de plank liggen.
Je hebt in sommige gemeenten een G1000-beweging, waarbij inwoners lukraak uit het Bevolkingsregister worden geplukt, net zoals bij jury’s in Angelsaksische landen. Om op een avond te brainstormen. Deze door het lot uitgekozen persoonlijk genodigden komen dan bijeen zonder agenda, zonder plan. Het schijnt te werken! – verschil is dat het bij jury’s verplicht is om te komen, zogeheten ‘burgerplicht’.
Participatiewet: best moeilijk.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
