Snoeppot

Kind ziet snoeppot en doet grote greep. De poli-werker die dat ziet, grijpt dan meestal in en doet voor hoe het moet: eerst vragen of het mag. Antwoord: je kunt nu een snoepje nemen en dadelijk weer een als je weggaat, maar die volle hand snoep gooi je nu terug. Zoiets. Kind gooit terug. Ouder leert er misschien iets van? Overigens: wat betekent dan eigenlijk die uitdrukking ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’

Enfin. Ik ben geen opvoedkundige noch moeder, dus who am I?
Over snoep gesproken.
In de 60-er jaren, toen er nog weinig snoep was - ik kreeg alleen op zondag een koekje en met verjaardagen iets meer - hebben ze in Amerika eens een proef gedaan met 3-jarigen en marshmellows, een soort zachte schuimpjes. Elk kind kreeg één marshmellow met de mededeling dat het over vijf minuten een tweede krijgt áls het deze eerste nog even met rust laat. Ik heb het filmpje gezien met de wachtende kindjes: hilarisch! De ene sloeg steeds zijn eigen kruipende hand weg om het schuimpje maar niet aan te raken. De ander snoepte er telkens heel zachtjes kleine stukjes vanaf. De derde nam het in haar hand, bekeek het van alle kanten, legde terug, weer in de hand, likte er aan, legde het schielijk terug en zwichtte dan toch: weg marshmellow. De volgende pakte het op en stak het in zijn mond, klaar! Velen hielden de vijf minuten niet vol. Maar de enkeling die het wel lukte, werd dus inderdaad verblijd met een tweede marshmellow. Geduld hebben levert dus winst op van in dit geval 100%: één marshmellow wordt twee marshmellows. Calculerende (driejarige!) burgers waren er in die tijd dus al.
De groep is daarna 20 jaar lang gevolgd en wat bleek? De kindjes die hun genot vijf minuten hadden kunnen uitstellen, waren zonder uitzondering de succesvolste. Ze waren bezig met de hoogste opleiding of hadden een betere baan.

Mechtild Rietveld

Meer columns lezen van Mechtild Rietveld kan hier.