De transitie jeugdzorg komt steeds dichterbij en de gemeenten staan voor de grote uitdaging zich te ontwikkelen tot deskundige opdrachtgevers. De zomervakantie is nog dichterbij en ik stop ook even met columns schrijven. In september kom ik weer bij u terug. Speciaal voor wethouders en gemeenteambtenaren die graag puzzelen in de vakantie, in deze laatste column voor de zomervakantie een aantal jeugdzorg breinbrekers. Onder de beste inzendingen (gebruik daarvoor de reactiemogelijkheid) verloot ik een aantal gratis werkbezoeken aan de jeugdzorgpraktijk.
Jeugdzorg Breinbrekers
Erik Gerritsen geeft vier opdrachten met casussen uit de Jeugdzaorg waar gemeenteambtenaren en wethouders de oplossing voor mogen vinden.
Casus 1: Na een zorgmelding door haar bezorgde en betrokken familie treft de gezinsmanager bij het huisbezoek een psychotische moeder aan die met naar pas geboren baby staat te zwaaien door de kamer. De baby (die gelukkig geen letsel blijkt te hebben) en de andere kinderen van de alleenstaande moeder worden met spoed uithuisgeplaatst en liefdevol opgevangen door familie. Moeder wordt opgenomen in de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. De diagnose is posttraumatische stress getriggerd door een zware bevalling. Moeder komt tot rust in het ziekenhuis en volgt trouw de aangeboden therapie. Ze mag binnenkort naar huis. Garanties dat ze haar kinderen opnieuw in onveiligheid brengt kan de psychiater vooralsnog niet geven. Welke vervolgstappen moeten worden ondernomen? Moeten de kinderen definitief uithuisgeplaatst worden en zo ja waar, of kunnen de kinderen weer bij moeder teruggeplaatst worden en zo ja wanneer en onder welke voorwaarden? Wie neemt de regie en houdt het overzicht als het gaat om de veilige ontwikkeling van de kinderen?
Casus 2: Een tienermoeder verkeert met haar jonge baby in grote onveiligheid bij haar ouders thuis vanwege een zeer problematische gezinssituatie. Zij moet een eigen woning krijgen, maar de woningbouwcorporatie wil die niet regelen zolang er geen schuldhulpverlening is geregeld. Moeder staat op de wachtlijst voor de schuldhulpverlening. Ze dreigt dakloos te worden en dan moet de baby worden ondergebracht bij een crisispleeggezin. Gescheiden van moeder, want gecombineerde opvang voor moeder en kind is er niet, omdat ook de daklozenopvang vol zit en overigens ook niet geschikt is voor opvang van baby’s. Welke vervolgstappen moeten worden gezet? Krijgt ze voorrang bij de schuldhulpverlening en het krijgen van een eigen woning ten koste van andere burgers op de wachtlijst en zo ja hoe wordt dat geregeld? Wie is aan zet om wat te doen?
Casus 3: Een meisje met een lang jeugdzorgverleden heeft met hulp van vele dure jeugdzorginterventies haar leven redelijk op orde gekregen, maar ze blijft kwetsbaar voor terugval. Ze heeft zelfs een baantje gevonden, maar ze wordt binnenkort 18 en dan moet ze uit haar begeleid wonen project vertrekken. Er is een wachtlijst voor dit project voor jongere meisjes dus langer blijven wonen gaat ten koste van andere nog kwetsbaardere meisjes. Om terugval te voorkomen heeft ze een eigen woning nodig, maar de wachttijd voor een nieuwe woning is twee jaar. Weer bij haar zeer betrokken ouders gaan wonen is om allerlei redenen geen optie. Het is duidelijk dat het meisje op eigen kracht niet in staat is een woonplek te regelen. Het risico op zwerven en terugval is aanzienlijk. Welke vervolgstappen moeten worden gezet en wie is aan zet?
Casus 4: Een moeder uit Nigeria die geen Nederlands spreekt kampt met grote schulden haar nagelaten door haar overleden man. Die schulden leiden tot dermate grote stress, dat ze haar twee kinderen regelmatig met een stok fysiek mishandelt. De mishandeling is na een zorgmelding door school feitelijk vastgesteld in het ziekenhuis. De kinderen vertellen ook zelf over de mishandeling en moeder erkent dat ze de kinderen regelmatig slaat. Ze weigert elk gesprek met een psychiater en medewerking met de gezinsmanager en geeft aan dat de enige reden voor de mishandeling is gelegen in de stress die de schuld van 30.000 euro veroorzaakt. Een schuld waarvoor zij zich niet verantwoordelijk acht. Ze eist dat de schuld wordt kwijtgescholden. Dan zal vanzelf de stress verdwijnen en heeft ze weer de mentale ruimte om haar kinderen veilig te laten opgroeien. Moeder leeft geïsoleerd en heeft geen enkel sociaal netwerk. Ze is ook agressief naar de buren in het portiek waar ze woont en veroorzaakt regelmatig veel overlast vanwege alcoholmisbruik. De woning is vervuild en de woningbouwcorporatie stuurt aan op uithuiszetting. Welke interventies moeten worden gepleegd en door wie?
Casus 5: Een jongen van 14 gaat al twee jaar niet meer naar school en drijft zijn (van zijn vader gescheiden) moeder die totaal geen vat meer op hem heeft regelmaat tot wanhoop. Er is sprake van veel verbaal geweld. Zijn dag/nachtritme is totaal verstoord. Hele nachten speelt hij geweldadige computerspelletjes die hij stiekem van zijn vader krijgt. De opvoedstijlen van moeder (streng) en vader (toegeeflijk) staan haaks op elkaar. Vader en moeder maken regelmatig ruzie met elkaar over de opvoeding en spreken beschuldigend over elkaar in bijzijn van de jongen. Al twee jaar lukt het geen enkele hulpverlener en psychiater om in gesprek te komen met de jongen. Hij wil gewoon niet praten. Op jonge leeftijd speelde de jongen op hoog niveau ijshockey in een ander land, maar het niveau in Nederland vindt hij te laag. Hij werd ook gepest wegens zijn lengte. Wel is hij onlangs enthousiast geraakt over skaten. Als hij niet thuis zit hangt hij, met zijn vader, rond op de skatebaan. Hoe zorgen we ervoor dat de jongen weer begint te praten en zijn inmiddels fors opgelopen onderwijsachterstand inhaalt? Een onderwijsachterstand die het zeer moeilijk zal maken om hem ergens op een regulier school geplaatst te krijgen.
Ik ben benieuwd naar uw oplossingen en wens iedereen een goede zomervakantie!
Reacties: 25
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
In alle door u omschreven zaken:
-gedegen onderzoek door deskundig psychiaters minimaal al naar toestandsbeeld betreffende moeders-vrouwen.
VOORdat hetzij per wet BW of geboorte of scheiding of anderszinds gezag wordt gegeven over welk kind dan ook.
DAT is preventie en kinderbescherming.
En NIET zoals nu dat Jeugdzorg dan maar niks zegt of zwijgt of personeel amper uit de luiers zelve even zou moeten zien wat een ernstig borderliner is of doet. Kan niet zonder psychiatrisch deskundigen-psychiaters. Dat gebeurt helaas dus wel in Nederland.
Gewoonweg medeplichtigheid aan letterlijke schade aan kinderen en geborenen in vele vele zaken.
M.a.w. begin DAAR eerst maar. Ieder jaar is het hier tot op heden een grote patiëntjeskwekerij omdat van Familierechters falend en al niks wordt gezegd en instanties nog steeds niets weten van betreffende kenmerken van ernstige geestesstoornissen bij vele duizenden vrouwen die dan ter sprake zijn veelal.
Succes. En ga kinderen beschermen tegen falend familierecht en rapportages en verslagen die niet deugen. (Zie vragen kinderombudsman Dullaert).
Gratis werkbezoeken? Aapjes kijken?
Casus 3....heeft met behulp van vele DURE (voor de politici) jeugdzorginterventies haar leven redelijk op orde gekregen...
Sorry Erik, maar deze casus is té hypothetisch!
(duur geloof ik dan weer wel)
toevoeging: Casus 6. Een vrij normaal gezin heeft lichte opvoedproblematiek. De casemanager overdrijft het merendeel van de hulpvragen in ernst en intensiteit en verzint daar het een en ander bij. Ze verschuilt zich daarbij achter derden die de beweringen gedaan zouden hebben. De ouders eisen dat de leugens uit het rapport verwijderd worden, maar Bureau Jeugdzorg zegt niet aan waarheidsvinding te doen. Daarnaast worden de klachten van de ouders gezien als tegenwerking en wordt gedreigd met verdere juridische stappen. Wat moet je doen?
Best goed bedacht hoor om het publiek ook eens mee te laten denken over de lastige puzzels van jeugdzorg. Ik ben er ook van overtuigd dat er beslist mensen bij jeugdzorg werken die ook met lastige puzzels iets kunnen. Helaas worden ze aangestuurd om papier te schuiven, OTS of UHP binnen te halen, en zo zorgelijk te rapporteren dat je nooit weet wat hier nu allemaal van waar is. Je zou wensen dat voor deze kwetsbare mensen een paar stevige hulpverleners ingezet kunnen worden die praktisch denken en die vooral goed kunnen communiceren met alle betrokkenen om van daaruit helder te krijgen wat er door de mensen zelf opgelost kan worden en waar ze een steuntje in de rug nodig hebben. Met een goede kennis van de sociale kaart aan instellingen en hulpmogelijkheden. Hulpverleners die mensen steunen en vertrouwen geven en ook risico durven lopen. En die het gesprek durven aangaan. Het is een weerbarstige werkelijkheid maar met de dossiervorming van jeugdzorg ben ik bang voor nog grotere misère.
Wanneer eerst de casus wordt gecontroleerd op waarheid, is er grote kans dat de problemen heel wat kleiner zijn dan nu wordt voorgesteld. Dat is immers meestal het geval met de verslagen van gezinsvoogden. Lekker aandikken en van een mug een olifant maken, om daarna met spoed een kind bij de ouders weg te halen en te traumatiseren.
Casus 1 Kinderen blijven gewoon thuis, een familie of psychatrisch verpleegkundige komt regelmatig langs om te kijken of moeder niet terug valt in een psychose. Geen jeugdzorgwerker want die hebben daar geen verstand van en kennen moeder ook niet goed genoeg. Jeugdzorg moet erbuiten blijven, voorlopig betreft het medische zorg.
Casus 2 Moeder kan in een opvanghuis van Federatie Opvang, zoals de vrouwenopvang waar wel degelijk heel veel baby's zijn. Jeugdzorg kan er buiten blijven. De vrouwenopvang zal veiligheid en een huis voor moeder regelen en haar een tijd begeleiden.
Casus 3 Een meisje met een langdurig jeugdzorgverleden waar zij veel aan heeft gehad? Dat komt in de praktijk niet voor. En ouders die zeer betrokken zijn en toch dat het kind langdurig in de jeugdzorg zat? Daar klopt iets niet in de beschrijving van deze casus. Jeugdzorg had het meisje bovendien tijdig in moeten schrijven voor huisvesting. Nu is zij bijna achttien en neemt maatschappelijk werk het over. Jeugdzorg kan er dus buiten blijven.
Casus 4 Dit is een zaak voor het NIDOS, de jeugdzorg dis is gespecialiseerd in vluchtelingenproblematiek, traumatiseren etc. De schulden hebben er niets mee te maken, kindermishandeling zit in ouders in transgenerationeel en houdt niet zomaar op. Ook niet als de schulden opgelost zouden worden, zie het werk van prof. Baartmans over wat mishandelende ouders drijft. Dus BJZ kan hier buiten blijven.
Casus 5 Hier heeft jeugdzorg niets mee te maken want het is een leerplichtprobleem. De casus is opmerkelijk beschreven, heel negatief over de vader terwijl die tijd met zijn zoon doorbrengt en hem leuke dingen geeft. Hoezo mag een puber van 14 geen gewelddadige computerspelletjes spelen, dat is toch heel normaal? Uit de casusomschrijving druipt het er van af dat jeugdzorg het opneemt voor moeder en de vader een lapzwans vindt. Dat duidt al op geen goede en zorgvuldige probleemanalyse. Jeugdzorg moet er gewoon buiten blijven en leerplicht het op laten knappen.
Jeugdzorg is dus niet nodig in alle vijf deze casussen, met uitzonderling van het NIDOS die wel bij de zwaar mishandelende alcoholische moeder betrokken moet worden. Gezien de onveilige situatie van de kinderen maar ook vanwege de cultuur (in Afrika slaat men kinderen vaak) en de vermoedelijke trauma's van moeder (Nidos is daarin gespecialiseerd)
Gemeenten moeten zich dus niet door jeugdzorgorganisaties laten verleiden om steeds meer zaken samen te trekken. Zoals leerplichtproblemen en schuldproblemen ook bij de jeugdzorg te betrekken. Dat is niet nodig, daar zijn al andere instanties voor en bovendien maakt dat de jeugdzorg nog duurder en bureaucratischer.
PS De denkfout die vaak wordt gemaakt is dat armoede (schuldproblematiek) kindermishandeling veroorzaakt. Dat is echter niet zo, wel is het zo dat kindermishandeling relatief meer voorkomt bij gezinnen onder druk. Dat kunnen schulden zijn, verslavingen, psychische problematiek. Daarmee is echter niet gezegd dat als die problemen zijn opgelost, de ouders beter voor hun kinderen zullen zorgen. Helaas denkt de jeugdzorg dat vaak wel omdat men te weinig kennis heeft van kindermishandeling, de transgenerationele aspecten, hechting en de psyche van mensen die hun kinderen mishandelen.
Doordat men dat niet begrijpt, zijn er ook zoveel familiedrama's. Jeugdzorg denkt dat de kindermishandeling is gestopt door hun bemoeienis maar dat is niet zo. Vandaar ook dat het zo belangrijk is dat jeugdzorg zich beperkt tot de kerntaak: alleen feitelijk mishandelde kinderen, daarbij aan waarheidsvinding doet en dat er een zeer grondige wetenschappelijke diagnose wordt gemaakt van de situatie.
Dan kan de jeugzorg ook veel goedkoper en buiten al die tierelantijen zoals bemoeienissen van jeugdzorg met schulden en leerplicht. Gemeenten zouden daar niet aan moeten beginnen omdat er geen wetenschappelijke basis voor is. Het slimste is om het duidelijk en eenvoudig te houden en gemeenten zouden daarbij vooral moeten inzetten om de jeugdzorg inhoudeijk te verbeteren.
Met waarheidsvinding in de beschrijvingen in dossiers, met een zeer goed en geborgd klachtenrecht, met academische diagnostici en zonder uitstapjes naar aanpalende beleidsterreinen. Zogenaamd omdat kindermishandeling daardoor zou verminderen, want dat is regelrechte onzin.
Meer kennis over kindermishandeling en waar het door komt, kunnen gemeenten halen bij de Universiteit van Leiden (prof. Alink en IJzendoorn) en bij prof. Francien Lamers en Baartman.
Casus 7 Je krijgt als gemeente de mogelijkheid om gezinnen die opvoedondersteuning nodig hebben, op een effectievere en goedkopere manier te helpen dan met het oude, bureaucratische en juridiserende jeugdzorgsysteem (BJz). Dit kan bijvoorbeeld via de Opvoedpoli, maar dat is een relatief nieuw initiatief en je bent als ambtenaar een beetje een gewoontedier. Niet gewend om ‘out of the box’ te denken. Dus wat doe je? Kies je voor het oude systeem waarmee je weinig risico loopt, maar wel een organisatie continueert die door ouders wordt gezien als een ‘Kinderrover’ en een ‘Problemenschepper voor Werkgelegenheidsdoeleinden’, of kies je het onzekere pad van luisteren naar de wensen van ouders en kinderen, door met positievere zorgaanbieders in zee te gaan, waar de gemeente nog geen ervaring mee heeft, maar waar veel geld mee bespaard kan worden en de goodwill van ouders kan worden terug gewonnen?
Casus 1: Meisje A. te R. wordt geboren. Alles is goed met ouders en kind. Ook bevestigd door de Raad voor de Kinderbescherming. Ziekenhuis wanpresteert. Vader protesteert. Crisismanager van Bureau Jeugdzorg komt escaleren. Afspraken met ouders worden niet nagekomen door BJZ. Baby uit huis geplaatst. Eerst na UHP overstrekt het kind zich, trilt het met de handen bij vreemden en heeft het smetstrepen in de schaamsstreek. Hoe gaat u verder? Op welk moment zit u Erik Gerritsen persoonlijk op de huid?
Denken dat ogv dit type beschrijvingen van cases een juiste analyse voorhanden is en dat daarmee een aanpak gegeven kan worden is wel heel kortzichtig.Gerritsen diskwalificeert zichzelf hier.
Casus 1
Ouders en familie moeten afleren om jeugdzorg in te schakelen. In geval de ouder een PTSS heeft of een post natale depressie schakel je de huisarts in. Het is medisch inderdaad. Overigens lijkt het me in alle gevallen nuttig om eerst naar de huisarts te gaan. In feite ken ik een aantal gevallen waar de ouder na (soms langdurige) hulp door de huisarts, met medicatie en gesprekken, en tijdelijke opvang door familie en vrienden, weer gewoon verder konden. Met jeugdzorg loop je het risico dat 'opvang' voor je kinderen permanent blijkt te zijn. Uiteindelijk kan niemand garanderen dat ouders nooit meer in de fout gaan. Het leven zit vol onzekerheden. Je kunt wel het vertrouwen geven dat ouders om hulp kunnen vragen en leren om signalen van overbelasting en psychose te herkennen en dan te waarschuwen. Je kunt hulpverleners leren om die signalen bij ouders te herkennen en te benoemen. Helaas is de realiteit dat als je jeugdzorg waarschuwt dat je van de regen in de drup komt. Signalen leiden tot dramatische ingrepen en juridisering van ouders en kinderen.Dat leidt tot zorgmijding en maakt drama's groter. Dat is jeugdzorg..
Hoe loopt het af?
De moeder met de postnatale depressie kon, aanvankelijk gesteund door medicatie, de verantwoordelijkheid voor haar gezin, gesteund door gesprekken met de huisarts, weer oppakken. Alle kinderen zijn inmiddels volwassen en studeren of werken in een academisch beroep. De ouders werken in goede functies. Het is een maatschappelijk betrokken gezin. Fijn dat indertijd de huisarts is ingeschakeld en niet jeugdzorg denk je dan.
Het 2e gezin, overspannen ouder, heeft een periode van relatieve rust gekend. Later bleek kindeigen problematiek de balans in het gezin weer te verstoren. Kind kreeg diagnose en speciaal onderwijs. Echter de bijbehorende psychoeducatie en training werd, na een diagnostisch traject, niet geboden. Ook de GGZ heeft zo haar blinde vlekken blijkbaar. Door spanningen kwam jeugdzorg in beeld. Inmiddels al een jaar voortdurende escalaties. Opvoedmethode 'dwing de autist in het gareel'. Manipuleren en liegen toegestaan, evenals dreigen met OTS.
Casus 5
De jongen vind het hoogstwaarschijnlijk moeilijk om onder woorden te brengen wat hij voelt. Dit maakt het onmogelijk om er met iemand over te praten.
Een goede oplossing is om in gesprek te komen met een anoniem persoon om zijn gedachten en gevoelens inzichtelijk te maken. Daarna kan hij - wellicht - vervolg stappen gaan zetten.
De Kindertelefoon is gespecialiseerd om hierbij te ondersteunen. Dit kan per telefoon (0800-0432) of via de chat www.kindertelefoon.nl
Haha, heerlijk te lezen zoals manager Etty van Leeuwarden wordt afgezeken om haar feminiene prietpraat.
Graag nog wat van zulke comments, Amsterdammer !
Breinbr eker
Mijn breinbreker is hoe ik kan voorkomen dat mijn zorgbehoevende kinderen met autisme en later mogelijk hun kinderen door hulpverleners gemeld worden bij het AMK. Het traject dat dan volgt en dat hun vertrouwen in mensen ondermijnt en hun leven overhoop haalt zou ik ze graag willen besparen. Als je dat eenmaal hebt meegemaakt ben je voorgoed genezen van die kindermishandelingsprojecten. Mijn breinbreker is hoe ik kan zorgen dat er wel deskundige hulp is en speciaal onderwijs maar geen rechtzaken en leugendossiers komen.
@Amsterdammer
Ben het helemaal met je eens. Als het kon zou ik het verzwijgen. Echter mijn kinderen konden zich niet handhaven op school door onbegrip en onrust op school. Hun basisschooltijd regulier was een drama. En ik heb er alles aan gedaan, pleiten op school, kleinere school gezocht met minder leerlingen in de klas, maar je loopt tegen een muur. Ze zitten nu echt met veel meer plezier op het speciaal onderwijs samen met andere kinderen met autisme. Dat staat hun toekomst overigens niet in de weg. Ze kunnen zich steeds beter zelf handhaven, ook door de goede begeleiding op school. Ik weet dat de ervaringen wisselend zijn, maar mijn kinderen kunnen goed presteren dankzij het speciaal onderwijs. Ze komen er wel. Ik adviseer mijn zoon inderdaad tegenwoordig wel om het te verzwijgen. Echter hij heeft er zelf geen issue mee. Voor hem is het gewoon een natuurlijke variatie waar hij mee heeft leren omgaan als minderheid. En waar hij de voordelen van plukt. Wij gaan er zelf niet zorgelijk mee om. Maar je houdt je hart vast voor de omgeving waarin het speciaal onderwijs ingebed is inderdaad. Helaas in ons geval niet aan te ontkomen.
Beste gemeentebestuurders,
Het lijkt me, gezien de voorgaande reacties, duidelijk dat jeugdzorg in alle door de heer Gerritsen genoemde casussen het beste buiten spel gezet kan worden. Er zijn betere en goedkopere oplossingen.
Als gemeenten al niet geïnteresseerd zijn in het belang van het kind (wat doorgaans tegengesteld is aan het belang van jeugdzorg), dan zullen ze toch zeker geïnteresseerd zijn in het belang van gezonde gemeente-financiën. Door jeugdzorg buiten de deur te houden, kan flink bespaard worden en krijgt u minder klagende ouders over de vloer. Win-win dus.
Zelf puzzelen met casussen jeugzorg. Stel je voor, dat de voorbeelden vervangen werden door lichamelijke kwalen. Een kind komt binnen met hoge koorts en rode vlekken en verwijde pupillen. Wat zou u doen.? Onder de goede inzenders wordt eeen werkbezoek aan een kindergeneeskundeafdeling verloot..
Dit is toch niet de manier waarop we met psychische problematiek willen omgaan? Ik vind het smakeloos. Breinbrekers, puzzelen. Alsof het een soort vermaak is.
Wat een ongelofelijk misplaatste column. Hoe haal je het in je hoofd dat DIT de casussen zijn waar gemeenteambtenaren en wethouders mee moeten puzzelen? Ik sluit me volledig aan bij Menno Oosterhoff, dit is niet de manier om met psychische problematiek om te gaan.
Ik hoop dat de heer Gerritsen deze reacties leest en met een rectificatie of iets dergelijks komt, want deze voorstelling van zaken klopt van geen kant. De GGz is er niet voor niets!!
Never a dull moment met Erik Gerritsen. Deze week kondigde hij een nieuw peperduur ICT-systeem aan dat BJAA uit eigen middelen betaalt. (hoezo eigen middelen, dat is natuurlij ook gewoon belastinggeld)
En vandaag kondigt hij in het Parool prompt nieuwe wachtlijsten. Zogenaamd omdat de overheid te weinig geld geeft aan BJAA En dat terwijl de Amsterdamse rekenkamer eerder al concludeerde dat geld voor wachtlijsten niet bij kinderen aankomt maar dat het in de reservers van BJAA belandt en aan andere zaken wordt uitgegeven.
Zoals nu dus weer dit prestigieuze ICT-systeem waar Gerritsen felicitaties voor kreeg en waar de VNG Gerritsen in heeft gesteund. (tegen de zin van het IPO en de ministeries in). Het lijtk erop dat de VNG (Erik Dannenberg in dit geval) niet goed doorheeft met wie men zaken doet en vertrouwt.
Wat dat betreft kent het IPO haar pappenheimers inmiddels beter. Enkele provincies hebben hun BJZ dan ook verboden aan dit nieuwe ICT-project mee te doen. In Amsterdam liet men het begaan.
De gemeente Amsterdam kan zo maar een kwart miljoen besparen door die 500 jeugdzorgwerkers op scholen niet in te stellen. Ouders en kinderen met zorgen stuur je dan gewoon door naar de huisarts en de jeugdarts. Zorg voor een goed meldpunt voor echte gevallen kindermishandeling, niet die quasiverhalen die er nu voor moeten doorgaan. Ophouden met het omtoveren van leerkrachten en hulpverleners tot opsporingsambtenaren 'kindermishandeling'. Die moeten weer gewoon aan het werk gaan en als ze zorgen hebben die eerst zelf proberen op te lossen met ouders en kinderen. Voor de incidentele gevallen waarin er echt extreme problemen zijn is dan een beperkt grootstedelijke jeugdzorgorganisatie nodig. Die groep gaat zich weer scholen in echte kennis en kunde en niet in signaleringslijsten en meldcodes. Ook het onderwijsbudget voor al die kindermishandelingsworkshopjes kunnen per direct afgeschaft. Laat dat maar over aan echte deskundigen.
casus 1: regievoerder Bureau Jeugdzorg met 1 uitvoerend 'zwaargewicht' case'manager' met grote handelingsvrijheid. In principe kinderen naar moeder terug, met steun van omgeving en professionele organisaties, hiervoor eigen krachtconferentie organiseren. Regievoerder zet plan voor begeleiding en monitoring op
http://www.petitiejeugdggz.nl/petitie/
Ook ambtenaren zijn ouders. Vergeet de nieuwe jeugdwet. Ouders zijn daarin kindermishandelaars danwel kunnen niet opvoeden. Dat gaat je niet helpen en is een historische blunder van de eerste orde.
Dus elke ouder: teken de petitie en laat elk familielid tekenen. Vandaag nog!
Je wil toch echt niet dat amateurs en ambtenaren zich bezig gaan houden met kinderen met psychische problemen. Dat is een vergissing die kinderen en hun ouders en de samenleving duur komt te staan.
Stijging van de kosten voorkomen
http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2013/me …
220.000 van de 250.000 kinderen in de jeugd ggz zijn daar nu gewoon met hun ouders. De nieuwe jeugdwet gaat daar 'regisseurs' bij zetten. Tegen de nieuwe jeugdwet stemmen levert dus een besparing op van 220.000x50.000 euro.
Gaan we dat echt doen? De regie afpakken van ouders en aan de 'professionals' geven?
Het resultaat van de Big Brother-achtige situatie die Gerritsen voor ogen staat (samenwerking van jeugdzorg met allerlei andere overheidsintstanties waardoor de burger niets meer in te brengen heeft) zal zijn dat burgers massaal de politiek zullen wantrouwen.
Mensen met ervaring met jeugdzorg, ouders, kinderen, docenten, advocaten en andere betrokkenen, veranderen dan ook allemaal van politieke overtuiging. De overheid slaat volledig door en is bezig met het optrekken van een totalitair regime op deze manier, met onderdrukking van burgers als resultaat.
Er is helemaal geen sprake meer van gescheiden machten, er is nu al sprake van totale rechteloosheid van ouders. Het is heel erg duidelijk: burgers wilen dit niet. De enigen die dit soort ontwikkelingen verdedigen zijn gemeenten (status, meer invloed), bestuurders en ambtenaren.
De overheid dus. Maar de overheid hoort in dienst te staan van de burgers en niet omgekeerd. De ontwikkelingen in de jeugdzorg mbt de transitie en de plannen van de heer Gerritsen zijn ronduit totalitair en een ernstige bedreiging voor de democratie.
En de overheid? Die vraagt zich maar af hoe het nu toch kan dat burgers het vertrouwen verliest, dat de bevolking massaal optrekt naar rechts. Het komt kennelijk niet eens meer bij deze in zich zelf gekeerde 'professionals' op dat burgers af willen van deze staatsbemoeienis en terreur.
De rechtse voorkeur is omdat men wil dat de overheid zich terug trekt, in plaats van uitbreidt zoals ongetwijfeld de 'oplossing' van deze casussen volgens Erik Gerritsen is.
...