Vanaf volgend jaar kloppen nieuwe Wajongers en Sw’ers aan bij hun gemeente. Als het goed is komen ze in dezelfde ‘bak’ als de mensen die nu al in de bijstand zitten. De bak waarop vanaf dat moment niet meer ‘Bijstandwet’ maar ‘Participatiewet’ staat.
Met respect
Door de crisis is het aantal mensen dat van de gemeente afhankelijk is voor ondersteuning fors toegenomen. Als gevolg van de…
Gemeenten moeten deze mensen aan het werk gaan helpen en – mocht dat niet lukken – een uitkering verstrekken. De sociale diensten in het land zijn er om dit alles uit te voeren en krijgen er dus vanaf volgend jaar flink wat klanten bij. En juist een aantal van die sociale diensten kwam de afgelopen weken weinig positief in het nieuws.
Bijvoorbeeld in Rotterdam. Mensen krijgen hun uitkering te laat, voorschotten blijven achterwege, wettelijke termijnen worden overschreden, telefoontjes niet opgenomen, mails niet beantwoord en klachten niet afgehandeld. ‘Het lijkt er op dat de gemeente de grip op de uitvoering van de Wet werk en bijstand kwijtraakt’, schreef de Rotterdamse ombudsman in april al. Een half jaar later is de situatie niet verbeterd. Het aantal klachten blijft stijgen. En helaas blijft het niet bij Rotterdam. Ook in andere Rijnmond-gemeenten stijgt het aantal klachten. Bijvoorbeeld in Spijkenisse waar in 2013 twee keer zoveel mensen een beroep op de ombudsman deden dan het jaar ervoor. De klachten zijn vergelijkbaar: mensen voelen zich als een klein kind behandeld of als ‘crimineel’ weggezet.
In Enschede werd vorige week zelfs een nieuwe club opgericht: ‘Sociaal Hart Enschede’. Doel is ‘een humaner en beter sociaal beleid voor (…) bijstandsgerechtigden en -aanvragers in het bijzonder’. De mensen achter het initiatief willen vooral ‘een menselijke, respectvolle en serieuze behandeling van cliënten door Werk & Bijstand en Handhaving en een rechtmatige uitvoering van het sociale beleid’. Iets dat men blijkbaar tot nu toe niet zo ervaart.
Door de crisis is het aantal mensen dat van de gemeente afhankelijk is voor ondersteuning fors toegenomen. Als gevolg van de Participatiewet komen daar volgend jaar nog meer mensen bij, nieuwe Wajongers en mensen die tot nu toe bij de sociale werkvoorziening terechtkwamen. Kwetsbare mensen, soms met een ‘gebruiksaanwijzing’ en lang niet altijd even goed gebekt en in staat om voor hun recht op te komen. Tegelijkertijd worden regels strenger, controles scherper, sancties harder en wordt er vaker een beroep gedaan op de ‘eigen kracht’ van mensen.
Gemeenten en sociale diensten zullen daarom extra hun best moeten doen het beleid op een respectvolle manier uit te voeren en niet, zoals in Rotterdam en omstreken, alsof mensen in de bijstand bijna per definitie allemaal hufters, losers en fraudeurs zijn.
Reacties: 7
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Ook is er respect nodig voor de voormalige AAW-ers die nu als Wajongers opeens weer met een herkeuring geconfronteerd worden. Na tientallen jaren arbeidsongeschiktheid worden ze na hun 55-ste of zelfs 60-ste alsnog opgeroepen. Dit is ridicuul omdat deze mensen kansloos zijn op de arbeidsmarkt. Het zou van respect getuigen als de Tweede Kamer zou inzien dat deze ouderen niet meer belast moeten worden met een zinloze exercitie.
Nederland is Vernederland geworden. Werklozen worden gebruikt als gratis arbeidskracht door gemeenten of bedrijven die bevriend zijn met de wethouder. In Middelburg is een dakloze een vinger kwijtgeraakt omdat hij tijdens zijn dwangarbeidtraject met gevaarlijke machines moest werken. In Veenhuizen worden bijstandsgerechtigden met de boevenwagen opgehaald om naar hun verplichte vrijwilligerswerk te gaan. In Hoogeveen kreeg ik een zogenaamd oriëntatietraject bestaande uit 6 weken inpakwerk opgelegd omdat ik een onschuldig grapje op Facebook gemaakt had. Ik ben hierdoor getraumatiseerd geraakt. De overheid voert oorlog tegen haar burgers en op een gegeven moment zal ze hiervoor de rekening gepresenteerd krijgen.
Nuchtere realiteit is dat de werkloosheid hoog is, en nogal wat mensen in de bijstand zelfs bij een bloeiende economie niet meer aan aan bak kunnen komen.
De meeste van deze mensen valt niets te verwijten, en hen opjagen heeft geen enkele zin. Een beleid gericht op het wegpesten van mensen doet deze groep onrecht aan.
Vanuit een liberale ivoren toren roepen dat iedereen aan werk kan komen, is een gevaarlijke hersenschim.
De sporadisch voorkomende profiteurs pak je hier niet mee. Die zijn te slim. Niet alleen die in uitkeringsland overigens.
Momenteel hebben wij dezelfde ervaring met de gemeente Kapelle. Wij zijn daar, zoals je zelf al aangeeft, op een hondse manier behandeld.
De sfeer is ronduit wantrouwend en ze laten merken dat zij je als uitschot behandelen. Bovendien eindigt elke brief met een dreigement. En dan zitten wij nog maar in de IOAW. Ben benieuwd hoeveel bijstands gerechtigden dezelfde ervaring hebben.
Het is vooral de toon die de muziek maakt.
Inderdaad, iedere brief eindigt met een opgeheven vingertje. Daar kun je zo gallisch van worden dat je zin hebt om te frauderen. Dit heb ik ook letterlijk zo gezegd tegen een contactpersoon van de gemeente. En dan is ook het basisproces (uitkeren) vaak niet eens op orde. Ben dan ook veel tijd kwijt aan controle van mijn administratie.
Margot van Limburg heeft een punt: mensen die een beroep op de bijstand doen zijn zéker niet per definitie hufters, losers en fraudeurs.
De andere kant van de medaille mist ze: ambtenaren die het rijksbeleid uitvoeren (zoals inderdaad strengere regels, hardere sancties en groter beroep op ‘eigen kracht’ van mensen) zijn zéker niet per definitie boemannen en -vrouwen die hun klanten respectloos bejegenen.
Generaliseren: gewoon niet doen!
Zie hieronder hoe Joost Ansems, directeur van de Intergemeentelijke Sociale Dienst Brabantse Wal de mensen al in verschillende (onder)soorten indeelt:
"Kiezen da’s pas divers"
Joost mijmert over Bergen op Zoom en schrijft zijn monologen rond wat knullige plaatjes van die stad. Joost stelt dat zijn klanten iets te kiezen hebben terwijl hij toch echt niet meer doet dan wat hem van hogerhand wordt bevolen, en Joost imponeert daarmee dus als het soort ambtenaar dat beschouwend filosofe Hanna Arendt zo treffend heeft beschreven. Maar Joost heeft meer in zijn mars, denkt graag mee en kwijt zich vol ijver van zijn taak, en over soorten gesproken; kennelijk overtuigd van de superioriteit van de eigen soort gaat hij zo ver dat hij impliciet lijkt te stellen dat mensen in de WW, WIA etc wel van een andere, lagere soort moeten zijn. Joost staat volgens onze regering echter dicht bij de mensen en heeft wel een oplossing voor het probleem met deze mindere soorten: beleidsmatige kruisbestuiving met een andere soort om zo in de toekomst een betere soort te verkrijgen. Dit idee is niet nieuw en er is zelfs een heel boek op dit niveau volgeschreven met monologen over boven- en onder-soorten, wat te doen met verderfelijk soorten onder een adagium dat ook een zekere keuzevrijheid pretendeerde om dat soort tenminste tot na de poort rustig te houden.
Een link naar het eerder genoemd boek is verboden dus zult u het hiermee moeten doen:
http://www.bergenopzoom.nl/Bestuur_en_Organisati …