De discussie over adequate financiering speelt al enige jaren en het onderzoek van de Algemene Rekenkamer is de vierde in een reeks onafhankelijke onderzoeken. Steeds toonde deze onafhankelijke onderzoeken volgens de BJZ’s en het IPO aan dat sprake was van stevig tekortschietende financiering. Steeds vond de staatssecretaris de resultaten onvoldoende helder en kondigde hij nader onderzoek aan.
Wie het weet ...
December wordt een spannende maand voor de Bureaus Jeugdzorg. Dan zal staatssecretaris Teeven met een definitieve beslissing komen ten…
Ik ga er van uit dat het onderzoek van de Algemene Rekenkamer de resultaten van eerdere onafhankelijke onderzoeken zal bevestigen. Ik baseer me daarbij onder meer op de uitkomsten van een in opdracht van staatssecretaris Teeven onlangs nog verricht onderzoek door Ernst & Young naar de situatie bij mijn Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam. Dat was voor de staatssecretaris en voor portefeuillehouder jeugdzorg Asscher van de stadsregio Amsterdam in ieder geval aanleiding om financieel bij te springen om de acute problemen in 2011 op te lossen. Dat zouden ze niet hebben gedaan als was gebleken dat de financiële problemen te wijten zouden zijn geweest aan slecht management.
Ik ben dus hoopvol gestemd dat staatssecretaris Teeven na vier onafhankelijke onderzoeken zijn verantwoordelijkheid zal nemen voor de meest kwetsbare kinderen in de knel. Tegelijkertijd ben ik er nog niet helemaal gerust op. De eerdere rapporten konden de staatssecretaris niet vermurwen en waarom zou het vierde rapport dit nu wel doen? En vooralsnog heeft de staatssecretaris alleen een korting van 5% doorgevoerd in de begroting 2012 die volstrekt haaks staat om de noodzaak om de financiering met circa 8% op te hogen. Hoe die twee zaken met elkaar te rijmen zijn is voor mij een raadsel.
Wat voor mij nog veel meer een raadsel is, is hoe het mogelijk is dat de politiek tot nu toe geen consequenties heeft willen verbinden aan de overweldigende bewijsvoering dat het met de huidige financiering niet mogelijk is om de afgesproken “caseload” van 1 op 15 te handhaven, te werken conform de afgesproken kwaliteitseisen en te werken zonder wachtlijsten. Terwijl ook wetenschappelijk is aangetoond dat het verlagen van de kwaliteitseisen (waaronder werken met een hogere “caseload) leidt tot kostenstijging vanwege meer en langere ondertoezichtstellingen.
Voeg daarbij het gegeven dat de financiering van het “casemanagement” door de BJZ’s in het vrijwillig gedwongen kader vanuit VWS zo mager is dat voor een even zware doelgroep (het enige verschil is dat ouders onder drang nog meewerken zonder OTS) moeten werken met een caseload die vele malen hoger is dan 1 op 15 en mijn verbazing is compleet. De magere financiering vanuit VWS leidt immers tot een opwerkfabriek voor onnodige ondertoezichtstellingen en jeugdreclasseringsmaatregelen. Uit een in de zomer van 2011 opgestelde maatschappelijke businesscase blijkt dat een investering in gezinsmanagement bij BJAA met betrekking tot zowel het vrijwillige als gedwongen kader grote besparingen kunnen worden gerealiseerd door minder en kortere ondertoezichtstellingen en een verminderd beroep op dure jeugdzorg.
Staatssecretaris Teeven gaat de discussie over tekortschietende financiering tenminste nog aan. Staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten zwijgt en vergroot daarmee nog eens de financiële druk op de begroting van haar collega. De Tweede Kamer heeft dit tot nu toe allemaal laten passeren. De vraag die mij al een tijd bezighoudt is hoe dit allemaal kan gebeuren? Hoe kant het dat de objectieve feiten niet voor zich spreken als het om de meest kwetsbare burgers van ons land gaat?
De BJZ’s beroepen zich niet op subjectieve gegevens maar op onafhankelijke rapporten die nota bene in opdracht van politieke opdrachtgevers zijn verricht. Geanonimiseerde casussen van de schrijnende situaties die de tekortschietende financiering oplevert voor in hun veilige ontwikkeling bedreigde kinderen hebben de politiek tot nu toe niet op andere gedachten kunnen brengen. Moet het dan eerst weer een paar keer goed mis gaan alvorens de politiek tot actie overgaat? Hoe valt het collectief wegkijken te verklaren? Waarom is de politieke lobby tot op heden zonder resultaat gebleven? Wat hadden de BJZ’s anders moeten doen dan het voeren van het debat op basis van onafhankelijke onderzoeken?
Het zijn vragen waar ik mee blijf zitten, maar wellicht dat iemand nog tips heeft hoe de lobby effectiever kan worden gevoerd op weg naar het slotakkoord in de Tweede Kamer in december. Wie het weet mag het zeggen.
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
'BJZ 's beroepen zich niet op subjectieve gegevens' .. Ik hoop dat de staatsecretaris Teeven zich zal laten leiden door de objectieve gegevens van Junger Tas uit 1983 (geen objectieve verbanden tussen bepaalde zorgen en beleid van Jz. Eveneens bleken er geen objectieve maatstaven voor UHP / plaatsing van een kind te zijn.) en het rapport '909 zorgen' van prof. N.W.Slot uit 2002 (slechts 28 % van de jeugd wordt beter van jeugdzorg, 33% slechter en de rest is zonder enig effect) alsmede de opvattingen van Prof. J.van Acker ('opdoeken jeugdzorg') en prof. J. Hermans: 'Iedere UHP is overbodig').
Dit zal leiden tot een effectief dichtdraaien van de geldstromen naar BJZ en mogelijk een opening voor de eenvoudige vrijwillige hulp dan wel de deskundige hulp van BIG-geregistreede (kinder) psycholoog die ouders zélf kunnen inschakelen!
Dus: laat staatsecretaris Teeven naar de objectieve rapporten en hoogleraren luisteren!
Treurig dat BJZ met de overgang naar de gemeente er alles aan doet om nieuwe 'zorgen' te vinden om maar meer kinderen in de pleegzorg te helpen... het stimuleren van thuisplaatsing of eenvoudige thuishulp hoort niet tot de prioriteiten. Zo maakt 'jeugdzorg' zichzelf overbodig en obsoleet!
In de hoop dat gementen wél naar oduers luisteren!
Drs. N.J.M.Mul
N.J.M.Mul@gmail.com
Meneer Mul, ik heb zelf jarenlang in de jeugdzorg gewerkt. Iedereen deelt uw mening: laat de professionals hun werk doen, liefst vrijwillig, dicht bij huis, op initiatief van de ouders. Maar u mist een groep daarmee; die ouders die niet voor hun kinderen kunnen of willen zorgen. Die gaan niet zelf of vrijwillig. Babys met 6 dagen 1 luier, kinderen 2 dagen geen eten, koude douches, nul aandacht, heftige drank/drugsverslavingen, criminele ouders. Dat soort types. Daar blijft, hoe ongewenst ook, staatsbemoeienis nodig. En voor de groep waarop u doelt: it takes a village to raise a child, and guess where you live at?!
@Sasha, je hebt gelijk maar gaat voorbij aan de vele fouten die met zulke kinderen worden gemaakt. Daardoor zijn die kinderen maar al te vaak nog slechter af met jeugdzorg. Er zullen altijd negatieve reacties op de columns van Erik Gerritsen komen omdat de man naast zijn schoenen loopt, bezig is met zijn eigen carriere en topsalaris en weigert zich iets van klachten of kritiek aan te trekken. Het leed van mensen of kinderen die zich beklagen, raakt hem niet. Voor hem bestaat er geen enorm klachtenprobleem en dat is de reden dat jouw verhaal- hoe betrokken ook - niet overkomt. Mensen willen maar een ding: jeugdzorg op afstand houden. Er is geen vertrouwen meer en daarom is de slogan van 'it takes a village to raise a child' ook niet aan de orde. Die 'Village' wil niets te maken hebben met jeugdzorg.
In het belangrijk van kwetsbare kinderen? In het belang van Erik Gerritsen zelf, zal hij bedoelen. Die leeft als een zonnegod met een Balkenendesalaris en een peperduur kantoor terwijl hij de wachtlijsten laat oplopen. Dat gemanipuleer met kwetsbare kinderen begint knap te irriteren.
Voor de aardigheid moet je eens kijken wat een bestuurder als Erik Gerritsen twittert of op zijn facebook staat. Het inhoudelijk onbenul is werkelijk niet te geloven, die man weet helemaal niets van kinderen. Dat kun je zien uit zijn verbazing over dingen die elke pedagoog weet of zijn extreem simpele inzichten. Hij presteert het om te doen alsof dat nog interessante inzichten zijn ook. Hele verhalen over Sinterklaas en pedagogiek, en dat voor een man die gaat over leven en dood en zeer ernstig mishandelde kinderen. Het is heel triest dat zulke mensen jeugdzorg-organisaties leiden juist voor die kinderen die het zo moeilijk hebben en die je alle expertise van de wereld gunt. En bazen met hart voor de jeugdzorg en zeer gedegen kennis van de problematiek, in plaats van al weer bezig te zijn met het verkrijgen van een volgende prestigieuze baan. Dat noemt het volk nou baantjesjagers en graaiers en dat is heel erg juist voor die kinderen die zo hard bescherming nodig hebben.