Een familielid van hem kreeg plotseling te maken met een verergering van haar klachten die het haar onmogelijk maakte nog langer zelfstandig te blijven wonen. De mate waarin familie en thuiszorg haar zorg moesten gaan bieden was niet op te brengen, en het risico dat er een plotselinge complicatie op zou treden op een moment waarop zij alleen zou zijn was te groot. Het ging niet meer thuis. En er volgde opname in een verzorgingshuis. In afwachting van een definitieve plaatsing kwam de vrouw op een zogeheten logeerkamer te liggen. Een tweepersoons logeerkamer waar van enige privacy en thuisgevoel geen enkele sprake was. Daar kwam nog eens bij dat de ‘bezetting’ van het andere bed op haar kamer sterk wisselde. In de vier maanden dat zij op de kamer heeft gelegen, heeft zij meer dan tien verschillende buren gehad. Tel daar bij op dat de betreffende afdeling ook nog eens bouwkundig verbouwd werd, met al het stof, herrie en kale muren en wanden van dien en u begrijpt hopelijk dat er van een waardige leefomgeving geen sprake was. Het verhaal tot nu toe lijkt te bewijzen dat we als samenleving geen oog hebben voor de waardigheid van ouderen maar het neemt een goede wending.
Waardigheid
Je hoort wel eens dat je de mate van beschaafdheid van een samenleving af kan meten aan de manier waarop die samenleving omgaat met de…
Want ondanks de slechte omstandigheden waarin de vrouw verkeerde was de persoonlijke verzorging en aandacht die zij van het personeel kreeg ronduit goed. Dit, én het gegeven dat er uitzicht was op veel betere huisvesting, maakten het verblijf in het betreffende verzorgingshuis nog acceptabel. Want die betere huisvesting is de reden voor mijn hoop uit het begin van deze column.
Tegenover de flat waar de vrouw jarenlang zelfstandig heeft gewoond is namelijk een kleinschalig verzorgingshuis gebouwd. Hierin hebben 32 ouderen de beschikking over een eigen appartement, bestaande uit woonkamer, slaapkamer en badkamer, terwijl er wel volledige zorg en permanent toezicht is. Een omgeving waarin ouderen op waardige wijze zich veilig thuis kunnen voelen. Na de verhuizing knapte de vrouw dan ook zichtbaar op.
Het verhaal van mijn medewerker bewijst voor mij dat het loont om oog te hebben voor de persoonlijke behoeften van mensen die zorg nodig hebben. Dát moet in mijn ogen het uitgangspunt zijn bij het organiseren van zorg.
Aysel Erbudak
Voorzitter Raad van Bestuur Slotervaartziekenhuis
