Drie maanden geen bijstandsuitkering wanneer er voor de eerste keer niet meegewerkt is aan een re-integratietraject, gaat te ver. Dat is het oordeel van de Centrale Raad van Beroep, de hoogste rechter op het terrein van sociaal bestuursrecht, in een hoger beroepzaak. Eén maand geen bijstandsuitkering vindt de Centrale Raad van Beroep wel gepast.
Drie maanden geen bijstand als straf te zwaar
Drie maanden geen bijstandsuitkering wanneer er voor de eerste keer niet meegewerkt is aan een re-integratietraject, gaat te ver. Dat is…
Bijzondere omstandigheden
Het ging in deze zaak om iemand met een bijstandsuitkering die voor de eerste keer niet meewerkte aan een re-integratietraject. Omdat er geen sprake was van bijzondere omstandigheden heeft de betreffende gemeente de standaardmaatregel toegepast, die erop neer komt dat er drie maanden lang geen bijstandsuitkering wordt uitbetaald. Ten onrechte, volgens de Centrale Raad van Beroep.
Prikkel
De rechter vindt dat in zo’n geval de Wet Werk en Bijstand een dergelijk zware standaardmaatregel niet toelaat. Volgens de wetsgeschiedenis is een bijstandsuitkering bedoeld om aan iedereen een inkomen te garanderen, maar zijn daar ook verplichtingen aan verbonden. Er moet bovendien een prikkel zijn voor de uitkeringsgerechtigde, om daaraan te voldoen. Een lichtere standaardmaatregel waarbij één maand geen bijstand wordt uitgekeerd, acht de Centrale Raad van Beroep acceptabel.
Reacties: 7
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
ja, gemeente even je gezond verstand gebruiken en je reintegratietrajecten misschien nog aantrekkelijker maken.
jaren geleden werden mijn collega's en ik bijgeschoold; we moesten onze bijstandsklanten doorsturen naar "school" of naar het arbeidsbureau; wat wij leerden was te achterhalen hoe het kwam dat sommige klanten zo lang een uitkering hadden; mochten zij door slechte ervaringen niet meer gemotiveerd zijn, dan moesten wij en door middel van gesprekken enz. hen gemotiveerd krijgen opdat ze weer wel naar "school gingen" enz.; kortom: klanten moesten inzicht krijgen ij hun situatie en daardoor gemotiveerd worden; NU wordt een klant gewoon doorgestuurd naar een re-integratiebedrijf; ja, als de klant aldaar niet meedoet, zonder dat je gaat uitzoeken wat er speelt en klant gemotiveerd krijg, dan werken zij zogenaamd niet mee; beleidsmakers en de mensen van den haag zouden de velel rapporten / onderzoeken moeten lezen eer zij wetten / beleid maken!!! ben blij dat er toch nog mensen zijn die het tot de hoogtse instantie uitvechten, krijg je in ieder geval duidelijke jurisprudentie en geen willekeur bij de uitvoering van de sociale zekerheidswetten !!!
Als het gaat om echt reintegreren dan is een weigering aan te rekenen. Ik versta hieronder dat het aantoonbaar de kansen vergroot op duurzaam betaald werk. Maar als het gaat om zinloze bezigheden zoals Work First, of een soort dwangarbeid op bijstandsniveau dan is men niet bezig met reintegratie. Ik vind een weigering in zo'n geval volkomen op zijn plaats.
Er was geen sprake van een bijzondere omstandigheid, lees ik. Dus men wordt niet "gewoon" doorgestuurd. Ik sta verbaasd van enkele opmerkingen bij de reacties.
Een soort dwangarbeid op bijstandsniveau? Mogen al die mensen die dat al jaar en dag doen ook hun werkschoenen inleveren en een uitkering krijgen? Dan kunnen we nog meer arbeidskrachten van elders hier dat werk laten doen. Maar ja, is het moreel dan wel juist dat een paspoort het verschil daarin maakt.
Hier zie je weer hoe lastig het is om in Nederland uit de hand gelopen zaken te corrigeren.
Wanneer mensen voor het dagelijks brood kunnen werken, maar het werk en minimumsalaris staat hen niet aan is dat een prikkel om een opleiding te doen en zelf beter werk te zoeken. Of vrede te hebben met wat je doet.
Nu houdt de overheid zich bezig met veel en duur gemasseer en voorziet daarnaast ook in (hetzelfde) inkomen. Tja...
Een zorgcoordinator naast de huisarts kan met de huisarts aangeven of er gegronde redenen zijn een uitkering te verstrekken of te behouden. Die kennen de huishoudens langjarig in de regel.
Praktijkvoorbeeld. Gezin met meerdere kinderen. Vader lukt het niet om werken om medische redenen . Moeder wel en doet dat ook nog met veel plezier. Raakt zwanger. Contract loopt ook net af. Krijgt aanbod van een oude werkgever na de bevalling, maar wil baby zelf nog tijdje verzorgen. Hoeft een jaar niet te solliciteren.
De eigen broek ophouden tot je niet meer kunt, was voorheen een gemeenschappelijke notie. Kenmerk van Nederlands burgershap. De solidariteit erodeert bij de werkenden, omdat andersom die bij niet-werkenden tekort schiet, gesteund daarin ook nog vanuit politiek, overheid, of vanuit maatschappelijke organisaties.
Met bijna 1000 miljard gulden staatsschuld zal de wal het sociale schip wel keren op een gegeven moment. We zijn dan op "sociale" wijze failliet gegaan. Dat geeft dan toch een goed gevoel nietwaar.
Ria Huisman • directeur • 16.03.11 14:08
Dan komt men in de schuld en zal men op dezelfde wijze daaruit moeten komen als anderen mensen met schulden. Innen zoals ook belastingachterstanden worden geind.
Sancties kosten geld. Als je die niet oplegt vanwege die kosten ga je onderscheid maken daarin en zal de moraal op het vlak waar die niet toegepast wordt verslechteren en ben je ook duur uit op termijn. Voor de mensen die zich wel aan de regels houden frustrerend en ben je als overheid in het algemeen niet consequent en geloofwaardig.
nah ik als alleenstaande bijstandsvader heb nu een sanctie van in totaal 6 maanden geen uitkering .
alvast fijne kerst
hoe moet ik trouwnes in beroep gaan als je niet eens geld hebt om voor brood op tafel te zorgen en je geen bijstand ervoor krijgt, hebben ze weer mooi voor elkaar gekregen