Pokémon GO or No Go

Deze zomer heb ik mijn eerste vier Pokémons gevangen; de eerste in het bijzijn van degene die het spel op mijn telefoon installeerde en erg moest lachen om mijn onhandigheid met de bal. De andere drie om vrienden te laten zien hoe het werkt.

Het moment dat de virtuele wereld zich verbindt met de echte wereld is echt leuk. Mensen krijgen spontaan de neiging te roepen. ‘Hé, daar zit een Pokémon bij jullie aan tafel. Pas op.’ Maar er zijn geen Pokémons. Het is nep, maar ook weer niet. De verwondering naast mij is echt. En wie zegt dat wat we als echt beschouwen niet net zo nep is. Kortom, Pokémon Go stelt je voor allerlei filosofische vragen.

Ik heb geen flauw idee wat het spel ons gaat brengen, maar wel dat het groot zal zijn. Dat is het nu al. Nerds komen achter hun computer vandaan. Jongeren gaan de straat op. Het traditionele weer- en bakkerspraatje wordt vervangen door een Pokémon-praatje. ‘Hoeveel heb jij er al gevangen?’ Wat zijn we toch sociaal bezig.

De plekken waar je Pokémons vindt, de Pokémon Stops, vormen de nieuwe ontmoetingsplekken van de stad. Zo heb ik deze zomer een brug bij het Amersfoortse Eemplein ineens een gezellige drukke plek zien worden. Dat was ook het geval in het Arnhemse Sonsbeek, al was niet iedereen er even blij mee. De spelers werden uit het park gestuurd vanwege klachten over geluidsoverlast, maar volgens de spelers zelf was daarvan absoluut geen sprake. Ik kan het me ook nauwelijks voorstellen. De spelers zijn best rustig. Misschien een kwestie van wennen dat er jongeren in het park waren? Liever daar, dan op het spoor.

Net als iedere verandering zal het zich moeten zetten. We leren er vanzelf mee omgaan en er komt vanzelf meer duidelijkheid. In de VS loopt de eerste rechtzaak tegen de makers van Pokemón Go vanwege nadelige gevolgen voor de eigenaren van privétereinen. Ziekenhuizen, verzorgingshuizen en politiebureau’s zijn door de spellenmaker aangewezen als “Pokémon No Go” gebied. De Franse minister van Onderwijs wil dat de spellenmaker ook scholen uitsluit. Zo zullen er ongetwijfeld meer mensen zijn die voor een No Go gaan.

Zelf had ik er deze zomer ook even geen zin in toen ik met mijn dochter een bootje wilde huren in Vinkeveen. Er was net die dag een Pokémon battle en de botenverhuurder adverteerde ermee. Het werd de Biesbosch voor ons, maar ik kan me voorstellen dat het trekt, zo’n Pokémon battle. Dus meteen even opgezocht waar ik ze kon bestellen als attractie voor ons café. Kon niet meer. Dat was al teveel gedaan. Blijkbaar had ik onder een steen gelegen toen anderen hun bestelling plaatsten.

Afmelden kan nog wel, maar voor mij hoeft dat niet. Het spel brengt allerlei nieuws en prikkelt de fantasie. Ik zie allemaal handige en leuke toepassingen voor me. Toepassingen waarin virtuele dingen aan de echte wereld worden toegevoegd. Bloemen aan parken, tekstbollen aan mensen, kerstballen aan kerstbomen. Maar ook serieuze toepassingen, zoals een Pokémon die je door een gebouw leidt, of een virtuele instructeur die op je eigen auto voordoet hoe je een band moet verwisselen.

Dat soort toepassingen lijken nog ver weg, maar het kan snel gaan. Ook dat laat het spel zien. In zeer korte tijd werd het overal gespeeld; wereldwijd. De vraag Go or No Go met deze techniek bestaat eigenlijk niet. Het bestaat. Het is nog wel even de vraag of we deze techniek goed en in ons voordeel weten te gebruiken. Ik zeg doen.