Gemeenten misbruiken de Crisis- en herstelwet niet om extra ambities waar te maken, aldus minister Ollongren (Binnenlandse Zaken, D66). Ze reageert hiermee op het verwijt van de Vereniging van Nederlandse Projectontwikkeling Maatschappijen (Neprom) dat de wet, die bedoeld is om procedures te versnellen, gebruikt wordt om aanvullende eisen te realiseren met betrekking tot bijvoorbeeld duurzaamheid. ‘Anders dan de Neprom veronderstelt, staan deze elkaar niet in de weg’, schreef de minister maandag.
Minister: Gemeenten misbruiken Crisis- en herstelwet niet
Gemeenten misbruiken de Crisis- en herstelwet niet om extra ambities waar te maken, aldus minister Ollongren (BZK, D66). Ze reageerde…
Eisen
Het verwijt van Neprom, waar Binnenlands Bestuur 28 februari over berichtte, was dat de extra eisen de beoogde versnelling van de woningbouw in de weg zitten. De Crisis- en herstelwet trad in werking in 2010, na het uitbreken van de economische crisis, en moest door de versimpeling van procedures zorgen voor betere werkgelegenheid. Nu de crisis voorbij is, wil Ollongren de wet gebruiken voor versnelling van de woningbouw, maar volgens Neprom zou het door de extra eisen in de praktijk juist leiden tot vertraging. Kamerlid Laan-Geselschap (VVD) stelde hier in april Kamervragen over.
Vertraging voorkomen
'Duurzaam bouwen leidt niet per definitie tot een vertraging van de woningbouwproductie', geeft de minister als antwoord. ‘Ik zie het als winst om beide opgaven te combineren. Denk bijvoorbeeld aan gasloos bouwen, dit kan in de meeste gevallen gerealiseerd worden zonder dat er tijd verloren gaat.’ Om te zorgen dat aanvullende eisen niet leiden tot vertraging in de woningbouwproductie, is Ollongren in gesprek met provincies en gemeenten. ‘Er wordt hard gewerkt om te kunnen voldoen aan de vraag naar woningen.’
Omgevingswet
Het standpunt van Neprom blijft hetzelfde, vertelt een woordvoerder. De organisatie blijft hier aandacht voor vragen, ook omdat ze met de Crisis- en herstelwet in de hand willen handelen in de geest van de aankomende Omgevingswet, die vanaf 2021 moet zorgen voor het vergemakkelijken van ruimtelijke projecten. ‘Gemeenten zijn hier al verder in, maar moeten de samenwerking met marktpartijen niet verliezen.’
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Die hele Chw was en is gericht op misbruik van het generieke ruimtelijke recht en de waarborgen daarin. Weliswaar geen misbruik door de gemeenten, maar door de projectontwikkelaars. Compleet met een Maffiamama in het Haagse om eventuele plooitjes snel glad te strijken. En nu er een gemeente het lef heeft zijn duurzaamheidsbelang en zijn burgerbelangen veilig te stellen, gewone zorgvuldigheid en zorgplicht, nu is de boot aan en het land te klein.
Wordt het tijd die hele Chw maar in te trekken, Minister, de crisis waar die voor bedoeld was is allang over? En als u dan toch doende bent, stopt u dan ook de even krankzinnige en criminele Omgevingswet in de papierversnipperaar, voordat dat gedrocht tot echte grote ongelukken gaat leiden? Dank voor uw zorg!
@watcher: Je reactie is mij uit het hart gegrepen. De versimpeling van procedures, en dan met name de verkorte procedure, zet burgers buiten spel. Gemeentebesturen nemen besluiten, en pas dan kun je als burger reageren. Je komt dan al direct in een bezwaarschriftenprocedure uit. Een zienswijze indienen is niet meer mogelijk. En al zijn de bezwaren redelijk, als een besluit eenmaal genomen is, haalt de betreffende gemeentelijke afdeling alles uit de kast om het besluit in stand te houden. Het communiceren met de gemeente wordt ontmoedigd, op allerlei wijzen. Het begint al met de publicatie van besluiten, alleen via internet. Maar via internet kom je niet bij de informatie die onder de besluiten ligt. Daarvoor moet je dan toch weer contact opnemen met een ambtenaar. En dat is dan niet degene die verantwoordelijk was voor de inhoudelijke onderbouwing van een besluit, maar een "toetsende" ambtenaar die braaf doet wat hem/haar is voorgekauwd.
Eenmaal had ik de euvele moed een voorlopige voorziening te vragen bij de bestuursrechter. Dat kostte me € 164. Door de bestuursrechter werd ik vervolgens aangemerkt als niet belanghebbende omdat ik niet voldeed aan het door de rechtbank gehanteerde afstandscriterium. De aangevoerde argumenten, hoe redelijk ook, werden door hem niet meer behandeld. De eveneens aanwezige gemeente-advocaat wreef zich in zijn handen. Nu hoefde mijn bezwaarschrift ook niet meer behandeld te worden.