Er zit een recordaantal vrouwen in de nieuwe Tweede Kamer. Maar cijfers vertellen zelden iets over hoe het voelt om ergens binnen te lopen en te merken dat de cultuur nog niet met je mee is bewogen. Een paar jaar geleden pleitte ik al voor een inclusievere en gender-sensitieve Tweede Kamer, en die oproep herhalen we deze week in Het Parool.
8 ‘no thank you’s’ voor de politiek
Als we willen dat 43 procent vrouwen in de Tweede Kamer ook een cultuurverandering wordt, begint dat met het lef om te zeggen: no thank you.
Na de Tweede Kamerverkiezingen van twee weken geleden kunnen we constateren: er is absoluut vooruitgang geboekt. Het percentage vrouwen was met 43 procent vrouw nog nooit zo hoog. Maar er is ook veel dat hetzelfde zal blijven. De Tweede Kamer is, simpelweg, nog niet echt een inclusieve plek. De cultuur verandert langzamer dan de cijfers.
De inspiratie voor deze column komt van biowetenschapper Rachel Los, die onlangs een nieuwe categorie toevoegde aan haar proefschrift: anti-acknowledgements. Een lijst van no thank you’s aan iedereen die haar het gevoel gaf dat ze niet thuishoorde in de wetenschap. Los laat zo scherp zien hoe subtiele vormen van uitsluiting kunnen optellen tot een structureel probleem.
Dat idee verdient een politieke variant. Want ook in de politiek zijn er talloze momenten waarop mensen, impliciet of expliciet, te horen krijgen dat ze niet helemaal passen. Hier alvast mijn ‘no thank you’s’:
Géén dank aan iedereen die zegt dat vrouwen in de politiek een goed idee is, tot het een recordaantal in de Tweede Kamer betreft, én vrouwen die met voorkeursstemmen worden verkozen.
Geen dank aan iedereen die vrouwen nog vraagt ‘hoe ze het combineren’, maar mannen niet diezelfde vraag stellen.
Geen dank aan de mannelijke minister die verklaarde dat de emancipatie in Nederland voltooid is.
Geen dank ook aan iedereen die denkt dat met het recordaantal 43 procent vrouwen in de Kamer de politieke emancipatie van vrouwen klaar is.
Geen dank aan iedereen die suggereerde dat vrouwen slechts vrouwen zijn, en geen specialisme of ervaring meenemen de Kamer in.
Geen dank aan iedereen die zegt dat online of offline haat en intimidatie er voor politici ‘bij hoort’, of die eindeloos herhalen: if you can't stand the heat, get out of the kitchen.
Geen dank aan partijen die nog nooit een vrouw op de kieslijst hebben gehad, ook meer dan 100 jaar na het invoeren van het vrouwenkiesrecht.
Geen dank overigens ook aan degene die het deze week nodig vond te commenten dat ik ‘terug aan de ketting moest’.
En ja: er is veel om wél dankbaar voor te zijn. Ik denk aan de Kamerleden die proberen de cultuur van binnenuit te veranderen, de kiezers die bewust hun voorkeursstem gebruikten, activisten die geduldig oproepen tot allerlei soorten diversiteit in de politiek, en politieke partijen die stap voor stap beseffen dat diversiteit meer is dan een getal of percentage.
Vooruitgang is niet alleen iets om te vieren, het is ook iets om te bewaken. En als we willen dat die 43 procent niet alleen een cijfer blijft, maar een cultuurverandering wordt, dan begint dat met het lef om te zeggen: no thank you. En daarna óók: laten we het elke dag een beetje beter doen.
Plaats als eerste een reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.