Brug
Dat schrijft de ex-voorzitter in een brief aan de deelraad van Amsterdam-Slotervaart. De jongerenraad moest een brug vormen tussen de jeugd en de politiek. Hij moest ook tegenwicht bieden aan jongeren die voor problemen zorgen.
Onrust
Stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch richtte de raad eind 2007 op tijdens een onrustige periode. Een politieagente had in het politiebureau op het August Allebéplein de 22-jarige Marokkaan Bilal B. doodgeschoten, nadat die haar zonder reden had neergestoken. In de weken daarna staken raddraaiers meerdere malen auto's in brand in Amsterdam-West, waar Slotervaart ligt. De raad bestond bij de oprichting uit dertien leden tussen de 16 en 28 jaar. Zij hielden zich onder meer bezig met het organiseren van debatten en sollicitatietrainingen.
Tijdgebrek
Steeds meer jongeren hielden er echter wegens tijdgebrek mee op, zo schrijft de oud-voorzitter. Anderen werden eruit gezet omdat ze nooit kwamen opdagen bij vergaderingen. Plannen om vers bloed te werven en een doorstart te maken, kwamen ook niet van de grond. Daarom zijn de laatste twee leden, onder wie de voorzitter, er in oktober ook maar mee opgehouden.
Jongerenraad Slotervaart heeft geen leden meer
De jongerenraad van het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart is zo goed als dood. Hij heeft namelijk geen leden meer. De laatste jongeren die…
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Toch jammer dat zo'n initiatief zo ten gronde gaat. Een raad oprichten vanuit een gemeente of stadsdeel is vaak ook lastiger dan wanneer er al een groep enthousiaste jongeren samenwerken aan een project.
Ik vraag me af of de invulling van de werkzaamheden van de raad aantrekkelijk genoeg waren voor jongeren on in deel te nemen. Kijk bij een volgende poging eens naar een combinatie van uitvoering van projecten en het geven van adviezen. Zo trek je jongeren uit een bredere groep aan. En blijf investeren in coaching en ondersteuning als brug tussen jongeren en gemeente. Maak van een jongerenraadslid geen veredeld ambtenaar.
Inderdaad spijtig te moeten vaststellen dat opnieuw een , ongetwijfeld ambitieus en integer, initiatief om participatie te bevorderen een stille dood sterft. Wellicht geeft dit wel te denken over de behoefte van bepaalde 'doelgroepen' om mee te denken over zaken die henzelf aan gaan. Het dwangmatig bevorderen van inspraak participatie lijkt daarmee eerder een krampachtig doel op zich dan een middel om het maatschappelijk rendement van participatie door Jan en alleman vast te kunnen stellen. Maar het blijft natuurlijk wel lekker makkelijk om nutteloos uitgegeven gemeenschapsgeld naderhand te kunnen verantwoorden onder de noemer van participatie.