In Zetelroof beschrijft historicus Geerten Waling tien van parlementaire diefstal betichte politici. Van de Limburgse separatist Van Groenendael in 1919 tot de ideologisch opstandige Monasch als meest recente. Maar Zetelroof is geen smeuïge geschiedschrijving van politieke onverlaten. Voor Waling zijn zakelijke zetelroofkronieken een aanleiding, geen doel. Liever vertelt hij ons over de omstandigheden rond het uit de fractie stappen (of verwijderen).
Botsende karakters, principiële verschillen en slechte scouting, ja. Maar vooral ook de hardnekkige neiging van partijen hun meest uitgesproken Kamerleden tot fractiediscipline dwingen. Met die machtsperikelen beknotten partijen de democratie, legt Waling met alarmerende pen uit. Het zijn juist de ‘zetelrovers’ die de steeds weer gevaarlijk toenemende macht van partijen afremmen en hen dwingen tot het hervinden van het debat. Dat het staatsrecht hen mogelijk maakt is geen makke, maar een noodzaak, betoogt de historicus.
De lezer die op zoek is naar sappige scoops, zal enige teleurstelling vinden in Waling's opzet. Het maakt zijn uiteenzetting niet minder indringend. Zetelroof zet ons met een blik op de geschiedenis van ons parlement op overtuigende wijze aan het denken over de toekomst van onze democratie.
Zetelroof. Fractiediscipline en afsplitsing in de Tweede Kamer 1917-2017, Geerten Waling, uitgeverij Vantilt.
Geloof in de roof
Afsplitsingen zijn er sinds er politieke partijen zijn. Gelukkig maar, schrijft Geerten Waling in Zetelroof. Zetelrovers zijn zo oud als…
