Mijn moeder

Van de huidige president van de Verenigde Staten, Biden, wordt veel wijsheid verwacht. Hij zal het nodig hebben, gezien de vele megaproblemen die zich in zijn land hebben opgestapeld. Behalve een heftige pandemie, een torenhoge werkloosheid en een tot op het bot verdeeld land, heeft hij ook nog het door zijn voorganger genegeerde klimaatprobleem op zijn bordje liggen.

Stuk voor stuk complexe problemen waarbij simpele oplossingen niet volstaan. Dat vraagt een koel hoofd. Natuurlijk twijfelt zelfs de machtigste man van de wereld weleens als hij een bepaalde richting overweegt. Een zo’n twijfelmoment in Bidens leven was toen Obama hem vroeg als vice-president, nadat hij zelf uit de race voor het presidentschap was gestapt. Hij zat met een gewetensvraag? Moet ik dat wel doen? Ten langen leste vroeg hij zijn oude moeder raad. ‘De eerste zwarte president van de VS vraagt jou om ‘m bij te staan? En jij kunt ‘m helpen? Waar wacht je op, son?!’

Het klinkt wat ouderwets, je ‘oude’ moeder om raad vragen. Want ja, overziet ze wel alles? Snapt ze de ‘nieuwe’ tijd wel voldoende? De tegenvraag is of dat nodig is om een oordeel te vellen of iets een verstandige stap is. Biedt van generatie op generatie doorgegeven opvoeding niet voldoende basis voor een inzicht in wat goed is en wat minder goed?

Ik zat deze week met zo’n gewetensvraag. Ik voelde de serieuze aanvechting in me opkomen mijn stad, de winkeliers, de café- en restauranthouders te moeten gaan beschermen tegen relschoppers en plunderaars. Ik ga niet zo ver zoals die ene burgemeester die het geen mensen wilde noemen, maar de titel demonstranten of vrijheidsstrijders zijn ze evenmin waard. Ik was oprecht verontwaardigd over de puinhoop die ze in de binnenstad van Eindhoven hadden aangericht en echt kwaad over het met stenen bekogelen van een ziekenhuis in Enschede. Tot tien tellen bracht niet de rust die ik zocht om een beredeneerde afweging te maken.

Het verlossende antwoord kwam van mijn moeder. Het mooie is, ik hoefde haar er niet eens voor te bellen. Ik hoorde het haar al zeggen: ‘Ik zou maar binnen blijven, jongen.’