Rutteloos

Op een gegeven moment ga je er nog in geloven ook. Vrolijker word ik er bepaald  niet van; eerder bedrukt. Hoe betrekkelijk  dat allemaal is, blijkt telkens weer als de  tassen en ko­ffers op het vakantieadres  zijn uitgepakt. Geen radio, geen tv en  maar heel af en toe wi? . Een mens komt  tot rust en dat brengt veel zorgen en  kwesties weer terug tot hun relatieve proporties. Eenmaal weer op het werk blijkt Den Haag  gelukkig nog steeds met reces. Af en toe druppelt er wat nieuws door.

Deze bijvoorbeeld, dat de Algemene Beschouwingen een week zijn uitgesteld. Aanleiding is het  besluit de begrotingsstukken pas op  Prinsjesdag aan de Tweede Kamer beschikbaar te stellen. Wat blijkt? Geen  haan die er naar kraait. Zelfs geen politieke, want ja, die is er ook even tussenuit. Stiekem denk ik: blijf gerust een maand langer weg. Of nog langer. Ooit kenden we hier te lande het Stadhouderloze Tijdperk. Ik had me als historicus nooit echt in die periode verdiept, maar het leek me bij voorbaat een prachtige tijd. Wat ik er wel  nog van weet, is dat de periode in de  boekjes werd aangeduid als de Ware Vrijheid. 17e eeuw, de dagen van Johan de  Witt. Het duurde zo'n vijfentwintig jaar.  

Daarna kwam er nog een Stadhouderloos Tijdperk. Dat duurde liefst vijftig jaar. Zo lang hoeft Mark Rutte wat mij betreft  niet te gaan roeien met Jort Kelder en diens sloep. Dat lijkt me uiteindelijk ook  niet goed voor ons land, want natuurlijk  moet er worden geregeerd. Maar even de tijd krijgen om ons te herpakken, het  woord bezuinigingen even niet te hoeven horen -crisis al helemaal niet- lijkt me de economie alleen maar ten goede komen. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar zonder al die verkondigde rampspoed om me heen, komt er opeens ruimte voor een ander perspectief. Breder, ruimer. Kansrijker. Over twee weken begint  het beteugelen van de vrije gedachten geheid weer met onder, boven, links en rechts van een ieder van ons de sombere kaders van 3 procent en 6 miljard. Tot die tijd neem ik de ware vrijheid nog even te genieten van het Rutteloos tijdperk.  Nogmaals, niets persoonlijks.

Hans Bekkers