Hands!

Eerlijk duurt het langst. Hoe vaak wij dat onze ouders – en die van vriendjes – niet hebben horen zeggen vroeger. Tot gapens toe. Ik bedoel, als kleine kinderen hoorden we het wel, maar we konden de waarde ervan maar moeilijk inschatten. Ja, dat je niet vals mocht spelen bij het jokeren of knikkeren. Maar dat gedrag corrigeerden we zelf: mocht je het volgende spelletje gewoon niet meer meedoen. Was het zo afgelopen.

Ook zonder ouderlijk gepreek wist ieder van ons haarfijn waar de scheidslijn tussen eerlijk en oneerlijk lag, en wanneer iemand daar overheen ging. Als gezegd, het kwam altijd goed. Wat je als kind zag, was dat de grote mensen zelf lang niet altijd zo eerlijk waren bij spelletjes. En erger nog, daarmee weg kwamen. Hoe traumatisch was de WK-finale van 1974 niet voor ons speelkameraardjes, toen Duitsland een onterechte penalty kreeg en verzilverde.

Veel later, inmiddels zelf volwassen, dezelfde woede over zoveel evidente onrechtvaardigheid: Thierry Henri die met een loepzuivere handsbal Frankrijk naar het WK-voetbal loodst ten koste van Ierland. Inmiddels weet je dan al lang, dat naarmate de belangen groter zijn, de eerlijkheid afneemt. Als er geld op het spel staat bijvoorbeeld. Of macht. Of beide.

En toch, dat zal het kind in mij zijn, blijf je hopen dat zo’n Thierry Henri zoveel rechtsgevoel in zijn donder heeft dat hij naar de scheidsrechter loopt en hem vraagt om de handsgoal af te keuren. Diezelfde naïeve gedachte welt dezer dagen in mij op als de minister van Binnenlandse Zaken een paar grote gemeenten bij de herverdeling van het gemeentefonds ten onrechte veel te veel geld geeft ten koste van de kleine en middelgrote gemeenten.

Hoe mooi zou het dan niet zijn, dat de bazen van die grote gemeenten zouden zeggen: “Hier, jullie hebben er recht op. Wij willen het niet.” En dat dan ’s avonds thuis, bij het naar bed brengen van hun kroost, vertellen. “Omdat eerlijkheid het langst duurt. Kus.”