'Turkije is mijn land'
Ruim 25 jaar geleden verscheen de Minderhedennota. Eén hoofdstuk kwam niet door de departementale censuur: dat over de te verwachte problemen in oude stadswijken. Oude wijken zijn staatsgeheim, schreef De Groene Amsterdammer indertijd. De Rotterdamse Afrikaanderwijk, kortweg Afri genoemd, is zo’n oude volksbuurt. In 1972 vonden er de eerste rassenrellen plaats.
Anno 2009 is nog maar 16 procent van de bevolking van Nederlandse afkomst. De bewoners voelen zich verdrongen door armlastige, niet tot aanpassing geneigde Turken en Marokkanen. Ze hebben de strijd verloren, dat weten ze, maar ook zij kunnen geen kant op. Veel families, autochtoon en allochtoon, zijn volledig afhankelijk van een uitkering. De buurt wordt overwoekerd door drugshandel, die steeds ongrijpbaarder is geworden. ‘Je kunt moeilijk driehonderd gsm’s afluisteren in een achterstandswijk’, zegt het hoofd van de wijkpolitie.
De journalist Jutta Chorus verbleef anderhalf jaar in de Arikaanderwijk, een zogenoemde ‘prachtwijk’. Dat heeft een voortrefflijke en boeiende studie opgeleverd, die haar een nominatie opleverde voor de M.J. Brusseprijs 2010 voor het beste Nederlandstalige journalistieke boek (winnaar werd De vastgoedfraude van Vasco van der Boon en Gerben van der Wal, zie BB 1, januari 2010).
In Afri worden drie families, Hollands, Turks en Marokkaans, indringend en uitgebreid beschreven. De stankoverlast van de poezenvrouw, ruzies met geweld op school, verpauperde gezinnen, Turkse jongeren die in opstand komen tegen het jongerenwerk en wat naïeve bestuurders van de deelraad. Maar ook gewone, dagelijkse opmerkingen.
Zo tekent Chorus op uit de mond van Osman, de eigenaar van een snackbar: ‘Ik ben hier opgegroeid, maar Turkije is mijn land.’ Of de blanke man die zich stoort aan het gedrag van jonge Turkse vrouwen. ‘Ze zeggen geen goeiedag. Ze kijken arrogant weg als er een Nederlandse man aankomt.’ De journaliste ontmoet ook een Marokkaanse vader met een draagzak voor een baby op zijn borst, maar hij is eerder de uitzondering.
Eer, schaamte, overlast en geweld zijn terugkerende ingrediënten in het boek. Toch is de sociale controle niet verdwenen, maar dat levert geen correctie van gedrag op. Iedereen wordt wel gezien en opgemerkt, ook de gangen van een betrokken journaliste.
Een Turkse man overpeinst de situatie van de migranten: ‘Wat wil Nederland nou van ons. Van ons kutturkjes en kutmarokkaantjes? Ze geven ons alle vrijheid. De vrijheid staat voorop in dit land. We mogen drugs kopen zoveel we willen. We kunnen schelden op de politie. We kunnen drinken zoveel we willen. We kunnen seks hebben zoveel we willen, met wie we maar willen, máár …. We komen uit een armoedig dorp. We zijn maar kleine mensen. We weten niks. We kunnen niet denken. We komen uit de bergen en wie kan zoveel rijkdom weerstaan?’ Zie hier het multiculturele drama in een notendop.
Hans Werdmölder, cultureel antropoloog en criminoloog
Jutta Chorus, Afri. Leven in een migrantenwijk, Uitgeverij Contact, ISBN 978 90 254 2041 3, 372 pagina’s, € 22,50.
Of men wil het niet laten doordringen om electorale redenen, hetgeen het vertrouwen in politiek niet doet terugkeren in elk geval.
Men denkt in de huidige verkiezingsstrijd de aandacht van de kiezers af te leiden naar keuzes t.a.v. verdeling verminderd staatsbudget. Die hebben ook te maken met de gigantische kosten van immigratie en integratie.
Die lijken bij links georienteerde geesten buiten schot te moeten blijven, omdat dit asociaal is en een vorm van vreemdelingenafkeer en je dus automatisch plaatst in het Fortuyn- of Wilderskamp. Alle bezuinigen treffen wel alle Nederlanders! Dat wordt gemakshalve vergeten..
Ondanks straks een verkiezingszege wordt de, al of niet onderhuidse, onvrede in stand gehouden en mogelijk verder gevoed tot.....
Decennia heeft een zeer waarschijnlijke minderheid in ons land (incl. minderheden die daar belang bij hebben) een zeer waarschijnlijke meerderheid, een koers opgelegd t.a.v. immigratie/integratie.
D66 loopt daar, zoals andere linkse partijen, ook aan voorbij. Participatie of meedoen (werk of school zo'n beetje), is het wonder aan die kant dat de cehesie in de samenleving moet herstellen.
Mijn grootvader zei al dat wonderen in de regel lang geleden of ver weg plaatsvinden!
We hebben binnen (links) Nederland de extreem dure verantwoordelijkheid voor die motivatie naar de overheid/samenleving toegetrokken, om geheel onbegrijpelijke redenen! Binnen linkse politiek vond en vindt men daarbij royaal politiek onderdak dus, hetgeen het ontbreken van specifieke partijen voor immigranten groepen dus ook verklaart.
Wie niet gemotiveerd is kiest voor wat hem/haar uitkomt uit twee werelden. Uit waar men oorspronkelijk vandaan komt en uit waar men na emigratie nu woont. In die volgorde.
Die uitkomst wordt bewust of onbewust collectief ervaren door aanzienlijke deel van de Nederlandse bevolking, die nu eindelijk een beetje genuanceerd politiek onderdak krijgen in dat opzicht bij VVD.
Die extreme onbalans in politiek onderdak is ietsie daarmee hersteld, als het gaat om de oudere partijen. Je kunt dus wachten op een volgende politieke aardverschuiving als dit zo blijft!!
Mevrouw Halsema wil graag regeren en maakt zich zorg om een gefragmenteerde bevolking en politiek (Nova gisteren). Daar heeft Groenlinks krachtig aan bijgedragen naast de PvdA..
Hoe men nu de schade ervan wil ongedaan maken, blijft zoals bij andere partijen, behalve enigszins bij VVD, een mist. Over de huidige immigratiestroom en integratieproblematiek werd niet gerept. Dus blijft de gefragmenteerde samenleving zich terugtrekken in eigen wereldje, alle verkiezingsslogans ten spijt.