Stichting de Ombudsman begint een onderzoek naar inkomensgrenzen en andere financiële voorwaarden die gemeenten hanteren bij de uitvoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Dat zei Paula Breedveld van de stichting zaterdag in het tv-programma Kassa.
Ombudsman gaat Wmo-beleid gemeenten onderzoeken
Volgens het VARA-programma hanteren sommige gemeenten in strijd met juridische uitspraken nog steeds een inkomensgrens. Ook zouden…
Ondersteuning
De Wmo regelt dat mensen met een beperking de voorzieningen, hulp en ondersteuning krijgen die ze nodig hebben. Het gaat bijvoorbeeld om een scootmobiel, deeltaxi, traplift of werkster.
Inkomensgrens
Volgens het VARA-programma hanteren sommige gemeenten in strijd met juridische uitspraken nog steeds een inkomensgrens. Ook zouden gemeenten verschillende eigen bijdragen vragen voor dezelfde soort ondersteuning.
Reacties: 11
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
De uitbuiterij om met behoeftige te sollen, daar aan te willen verdienen en ook nog met verschillende maten te meten wat betreft het geven van hulp...samen met de vooroordelen die men al heeft...is ook zo'n langdurige beroerde slopende zaak in NL. Velen zijn al het dupe geworden van die sociale hulp waar de staat zich toe verplicht heeft...maar daar steeds meer onderuit probeert te komen.
Behoeftigen prima. Het gaat er echter om dat sommige behoeftigen de kosten prima zelf kunnen dragen. Dat heet solidariteit.
Ik vraag Stichting de Ombudsman dan ook meteen onderzoek te doen naar het verschil dat wordt gemaakt tussen alleenstaanden en gezinnen bij het berekenen van de eigen bijdrage voor huishoudelijke hulp in het kader van de Wmo. Alleenstaanden moeten - bij alle inkomenshoogten – meer bijdragen dan meerpersoonshuishoudens met hetzelfde inkomen. Terwijl je toch mag aannemen dat in een huis waarin meer mensen wonen, meer wordt vuilgemaakt. Het zou logisch zijn dat meerpersoonshuishoudens dan meer zouden bijdragen. Maar nu is het omgekeerde het geval!
@Jan ; ik denk dat degenen die door de jaren heen al het maximale aan belastingen en premies hebben betaald hun solidariteit bijdrage al ruim voldoende hebben voldaan. Het getuigt van a-sociaal beleid om juist hen nog eens te confronteren met de nadelige gevolgen van hun eigen zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid. Solidariteit kan pas gedijen in een samenleving waarin ieder zijn verantwoordelijkheid neemt en geen zorg-of ondersteuningsclaims doet als die niet nodig zijn of het gevolg van eigen (onverantwoorde) keuzes. Zolang die omslag in het zorg vraag- en toewijzing systeem nog niet aan de orde is, kan je niet spreken van 'solidariteit' maar slechts van diefstal. In de Wmo wordt gesproken over het anti-cumulatie beding, maar die cumulatie start al op het moment dat je belasting- en premies betaald omdat je werkt.
Ik denk dat het prima is om een dergelijk onderzoek te doen. Het is dan wel belangrijk dat er gekeken wordt naar lokaal beleid. Het doen van een landelijk onderzoek doet onrecht aan de lokale invulling van de Wmo. Mijn advies is dan ook om met gemeenten te overleggen wat ze waarom doen en niet alleen maar naar het aspect wel of geen eigen bijdrage te kijken.
Na de uitspraak van de CRB leek het alsof de gemeente Maastricht een hersteloperatie zou uitvoeren, gevolgd door een nieuwe beoordeling.
Nu heet het ""omdat de gemeente geen inkomengrenzen meer mag gebruiken gaan wij Uw situatie in de loop van 2012 opnieuw beoordelen"
Dit betekent maandenlange onzekerheid. Over herstel wordt niet meer gerept..
Kan dit de bedoeling zijn van de uitspraak?
Het herstel kan eenvoudig zonder onderzoek gebeuren op dezellde wijze als de uitkeringen zijn ingetrokken. Nieuwe beoordeling kan even goed daarna..
Vragen: Kan de CRvB hier duidelijk zijn. De intrekking was immers onrechtmatig.?
Kan herstel worden afgedwongen via een kort geding?
Was het maar zo dat er maar één bijdrage die gerelateerd aan je inkomen wordt gevraagd voor ALLE voorzieningen. De optelsom van alle EIGEN BIJDRAGEN bij elkaar is voor mij opgeteld twee volle uitkeringsmaanden van een bijstandsuitkering.
Ik heb er niet om gevraagd om ziektes of handicaps te hebben en zeker niet omdat een groot gedeelte ontstaan is uit zorgtaken mantelzorg vanaf drie jarige leeftijd. Ook heb ik niet gevraagd om trauma's op te lopen. Ook ik wil participeren in de samenleving maar wordt gedwongen om achter de geraniums in een niet toegankelijk huis gevangen te zitten zonder medische adequate hulp en verzorging. Met zo'n twintig indicaties per jaar waarbij je gedwongen wordt je doopceel te lichten en gebagatelliseerd en gedemoraliseerd een klap krijgt die nog jaren nadenderd. Geld om zelf hulp in te kopen heb ik niet. Mijn verantwoordelijkheid heb ik allang genomen en neen...ik ben géén fraudeur en géén profiteur. Maar heeeeellllp ik verzuip in de niet hulp en zonder zorg het moeten redden en hoop op een socialere en evenwichtigere toekomst waarin ik vooral mens mag zijn tussen de mensen.
Vraag: iemand met een vermogen van laat zeggen 300.000 euro, huis volledig vrij en inkomen van alleen AOW, wil een traplift. WMO of zelf betalen? Wel of geen inkomenstoets of misschien toch vemogenstoets?
@GJ
Ik werk bij een kleine relatief rijke gemeente. Ik zie aanvragen als een douchebeugel van mensen met een verzamelinkomen van een ton.
Armoede is overal maar bij de mensen die gebruik maken van de WMO zit ook heel veel geld, vaak in de vorm van vermogen in huis/grond.
Met de vergrijzing is het niet langer houdbaar om te stellen dat mensen die al lang sociale prmeis hebben betaald recht hebben op gratis voorzieningen. Daarnaast is ouderdom en de daarmee gepaard gaande gebreken voorzienbaar. We worden nu eenmaal ouder en leven steeds meer jaren met gebreken. Daarvoor zullen de mensen moeten gaan sparen.
Waarom zouden we mensen die het makkelijk kunnen betalen dat niet laten doen. Het is voor hun eigen welbevinden en gemak. Dan blijft er misschien uiteindelijk ook genoeg over om mensen die niet kapitaalkrachtig zijn ook te helpen. Mensen met een ruim vermogen gratis voorzieningen verstrekken is niet meer van deze tijd.
@Jan & @Ans Natuurlijk moet je mensen die het zelf kunnen betalen het ook zelf laten betalen. Sterker nog; ieder zichzelf respecterend mens zou dat ook zonder meer doen, neem ik aan. Maar de vraag is of het instellen van een (bruto) inkomens of vermogensgrens wel recht doet aan het werkelijk besteedbaar vermogen. En met eenzelfde stelligheid zou ik willen opmerken dat we niet alleen naar het financiële vermogen zouden moeten kijken, maar dus ook nog veel meer dan nu het geval is naar de principes van eigen verantwoordelijkheid in algemene zin. M.a.w. ' bezint eer je ergens aan begint'