Onlangs liep ik tijdens de “Voor de jeugd dag” op het Westergasterrein in Amsterdam staatssecretaris van onderwijs Sander Dekker tegen het lijf. Het was goed om de staatssecretaris te zien op dit door VNG en VWS in het kader van de voorbereiding op de transitie jeugdzorg georganiseerde evenement. Er liggen immers vele dwarsverbanden tussen de transitie jeugdzorg en die andere grote hervorming, de invoering van het passend onderwijs. Ik schreef er eerder al eens een column over.
Oproep doorbraak thuiszitters
Erik Gerritsen roept iedereen op hem te mailen met voorbeelden van thuiszitters, die door verschillende omstandigheden geen plek op school…
Na de hartelijke begroeting, als oud gemeentesecretaris van Amsterdam had ik Sander Dekker leren kennen als een bevlogen en inspirerende wethouder in Den Haag, trok ik de stoute schoenen aan en vroeg hem aandacht voor de al jaren bestaande thuiszittersproblematiek. Ook daar schreef ik eerder als eens een column over naar aanleiding van het prima rapport dat de kinderombudsman over deze problematiek schreef. In dat rapport pleitte de kinderombudsman, naar mijn mening zeer terecht, voor maatwerk voor een relatief kleine groep kinderen die, vanwege bijzondere problematiek zoals bijvoorbeeld chronische ziekte, autisme, angststoornissen en dyslectische hoogbegaafdheid, niet meer aan onderwijs toekwamen.
Maatwerk op het gebied van de AWBZ door onderwijs niet langer zien als voorliggende voorziening, waardoor ouders gedwongen worden om ontheffing voor de leerplicht aan te vragen om in aanmerking te komen voor extra begeleiding. Maatwerk op het gebied van de toepassing van de definitie van leerplicht als vijf dagen per week full time op school aanwezig zijn. Als gevolg hiervan krijgen ouders met kinderen die gewoon niet full time op school kunnen functioneren en leren ten onrechte te maken met leerplichtambtenaren die processen verbaal opmaken en boetes uitdelen en bij langdurig verzuim zelfs met een zorgmelding bij het AMK of Bureau Jeugdzorg. De kinderombudsman pleitte in dit verband voor maatwerkconstructies waarbij kinderen ingeschreven worden bij een school en (gedeeltelijk) (thuis)onderwijs op maat kunnen volgen, mede gefinancierd vanuit de gelden die de school voor de leerling ontvangt. Dit zonder dat de school afgerekend wordt op het “schoolverzuim” van het kind in kwestie.
Ik gaf de staatssecretaris aan dat ik zijn reactie en die van de Inspectie Onderwijs destijds op het rapport van de kinderombudsman nogal formalistisch vond en dat zijn stelling dat de invoering van passend onderwijs aan alle problemen een einde zou maken niet realistisch was. Terecht merkte Sander Dekker op dat het AWBZ knelpunt vanaf 1-1-2015 niet meer bestaat. In het kader van de transitie jeugdzorg kunnen gemeenten in hun verordening de Kafkaëske regel van onderwijs als voorliggende voorziening gewoon schrappen.
Ik voegde daar wel aan toe dat het dan het CIZ en de Bureaus Jeugdzorg zou sieren om de resterende weken van dit jaar deze absurde uitvoeringsregel (die ook in strijd is met het Kinderrechtenverdrag) buiten toepassing te laten. Een werkwijze die overigens in sommige gevallen (bijvoorbeeld door mijn eigen BJZ) ook nu al wordt gehanteerd. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt biedt de huidige wet- en regelgeving namelijk wel degelijk de mogelijkheid tot het bieden van maatwerk op dit gebied. Er wordt alleen veel te weinig gebruik van gemaakt, vanwege de in de praktijk veel stringentere interpretatie van de regels.
Voor het overige was de staatssecretaris de mening toegedaan dat de invoering van het passend onderwijs veel problemen zou oplossen en dat de wetgeving altijd de mogelijkheid tot het bieden van maatwerk mogelijk maakt. Ik bracht daartegen in dat de praktijk nog steeds een ander beeld laat zien en dat dus in het beste geval in de uitvoering onvoldoende gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheden die de wet volgens de staatsecretaris nu al biedt, zoals ook het geval bij het beschouwen van onderwijs als voorliggende voorziening in het kader van de AWBZ. Waarbij we het eens waren dat ontheffing van de leerplicht niet de oplossing is. Daarmee worden immers toch al kwetsbare kinderen hun recht op onderwijs ontzegd. Tegen deze achtergrond daagde de staatssecretaris mij uit om hem met concrete casuïstiek te bestoken om mijn punt te onderbouwen.
In de wetenschap dat Tweede Kamerlid Loes Ypma met een vergelijkbare actie bezig is, wil ik die handschoen graag opnemen. Ik roep hierbij dus iedereen op om met concrete voorbeelden te komen van onopgeloste thuiszitter casussen en daarbij passende oplossingen op maat. Je kunt ze mailen naar erik.gerritsen@jbra.nl en ik zal zorgen dat ze onder de aandacht van de staatssecretaris worden gebracht en net zo lang vasthouden totdat er een oplossing voor gevonden is. We merken dan vanzelf of het probleem in de regelgeving zit of in de uitvoeringspraktijk. In dat verband is het rapport “Een school voor ieder kind” van de Werkgroep Maatwerk van Ouderkracht voor het kind, dat januari 2014 verscheen zeer de moeite van het lezen waard. Daarin wordt onder meer betoogd dat schoolbesturen veel meer ruimte hebben om op maat met de leerplichtwet om te gaan dan ze in de praktijk nemen. Dus wie weet heeft Sander Dekker gelijk met zijn stelling dat het probleem niet in de wet- en regelgeving zit. Wie weet zit het probleem wel meer bij schoolbesturen die te weinig moeite doen om maatwerkoplossingen te realiseren voor “ingewikkelde” kinderen.
Dat de staatssecretaris ook niet helemaal zeker is van zijn zaak bleek uit zijn brief van 27 oktober 2014 aan de Tweede Kamer waarin hij een inventarisatie toezegt met betrekking tot de mogelijkheden tot “onderwijs op een andere locatie dan de school”. Het goede nieuws is dat Sander Dekker daar dus voor open staat. Concrete knelpuntcasussen met oplossingen op maat kunnen helpen om de staatssecretaris en mogelijk ook de schoolbesturen een extra zetje in de goede richting te geven. Dus mail ze me!
Erik Gerritsen
Reacties: 15
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Een waarschuwing is hier op zijn plaats. Bureau jeugdzorg is niet bekend met thuiszittersproblematiek. Bovendien is het nog steeds de schuld van de ouders die hun kind naar school dienen te dwingen en thuis de privileges moeten afpakken (Renn4). Dat lost de 'business case' echter niet op.
U krijgt er wel een 'casemanager' bij van bureau jeugdzorg die de zaak verder zal compliceren door u te dwingen zonder u te helpen. Men kent de oplossingen niet, men kent de sociale kaart van de mogelijke hulpinstellingen, scholen en het speciaal onderwijs niet, en is niet in staat om ouders bij te staan om daar de benodigde bureaucratie voor te realiseren. Zo kan het gebeuren dat u al jaren 'hulp' krijgt van bureau jeugdzorg. En als dat allemaal niet wil helpen wordt het gedwongen jeugdzorg. Uw kind dat eerst soms niet naar school gaat wil nu helemaal niet meer omdat het er ziek van is om, in de verkeerde instellingen terecht te komen, zware gesprekken te voeren, en rechtzaken te voeren, met mensen die het bedreigen met uithuisplaatsing en maatregelen, en die de conflicten in de familie verder hebben laten escaleren. Terwijl er al jaren een diagnose ligt waar verder niets mee gedaan wordt, niet voor de ouders en niet voor het kind.
Wie wil weten hoe het zit leest het rapport van de kinderombudsman. Dat staat vol met casussen en oplossingen. Ouders kunnen daar tips opdoen en liever zelf aan de slag om hun kind uit de gevarenzone te houden en te krijgen. Ook hulpverleners kunnen daar hun voordeel mee doen. Het ligt er al. Hoeft niet opnieuw uitgevonden te worden.
http://www.kinderombudsman.nl/92/ouders-professi …
Voor regionale casussen en oplossingen kan men het beste contact opnemen met onderwijsconsulenten.
http://www.onderwijsconsulenten.nl/onderwijscons …
Of zoek contact met het speciaal onderwijs bij u in de buurt en vraag daar wie zij kennen die u het beste zou kunnen adviseren over oplossingen en voorzieningen.
En in sommige gemeenten is er een commissie voor plaatsingsproblematiek waar zich ook deskundige netwerkers bevinden die u op weg kunnen helpen.
Het is serieuze problematiek die je niet aan instanties kunt overlaten. Die hebben allemaal hun eigen belangen, bezuinigingen, onmogelijkheden, die niet noodzakelijkerwijs samenvallen met goed onderwijs voor uw kind.
Precies! Het rapport van de kinderombudsman is uitstekend en staat vol met casussen. Er staat letterlijk in, dat gezinsvoogden geen oplossing weten te vinden en dan maar overgaan op meer dwang. PV, UHP, enz. Ook de door jeugdzorg mishandelde Sylvano is hier een voorbeeld van.
Wat ontbreekt is inzicht in hoe een mens leert. Het leven is niet ingewikkeld, maar wordt ingewikkeld gemaakt. In Nederland moet men aan alle standaardeisen voldoen. Zoniet, dan mankeert er vast wat aan je. Als we iedereen zouden accepteren zoals hij of zij is, dan ga je niet meer rukken en trekken. Geen talent voor wiskunde? Zonder kom je er ook.
Een mens is van nature leergierig, maar in Nederland wordt deze leergierigheid vakkundig de nek omgedraaid, door het eindeloze testen en kinderen volgens een eenheidsworst, volgens een vastgestelde methode dingen te laten reproduceren. Dat heeft niets met leren te maken, maar met drillen en de overheersende wens dat alles controleerbaar en afvinkbaar moet zijn. Geen wonder dat steeds meer kinderen er de brui aan geven. Terecht.
Overigens, dankzij een thuiszittend kind en de immer inhumane werkwijze van jeugdzorg, waar Erik Gerritsen alles van afweet, zijn wij naar het buitenland vertrokken en gelukkig ontsnapt aan de gebruikelijke uithuisplaatsing.
Jeugdzorg weet niets van onderwijs en helaas moeten we steeds weer constateren, ook niets van hulp geven. Vermijd jeugdzorg!
Bijzonder toch weer hoe slecht Leen en Kik mijn column lezen. Als de doorbraak lukt dan leidt dat immers tot minder, inderdaad onnodige en weinig zinvolle, bemoeienis van BJZ's. Willen jullie alleen maar klagen of ook meedenken en werken aan oplossingen? Want ik onderschrijf jullie boosheid, maar maak die productief!
Natuurlijk wordt er hier hard gewerkt. Helaas maakt de politieke situatie, ieder is voortdurend bereid de ander de zwarte piet te geven, of van een gezinsvoogd te voorzien, het onmogelijk om hier constructief samen te werken.
Dus beperk ik mijzelf maar tot advisering en praktische steun aan mede ouders, buiten de instanties om.
In het Amsterdamsche zijn veel kundige netwerkers, ook binnen de instellingen en (speciale) scholen, waar u conctact mee zou kunnen opnemen om te zien waar zij tegenaan lopen. Het is even speuren maar ze zijn er. En sommigen hebben ook echt successtories te vertellen. Ik kwam er een aantal tegen op de Voordejeugddag. Als zij u daar bij zouden willen betrekken. Want net als ouders, worden ook scholen en instellingen getergd door onnutte bemoeienis die de kortste weg naar oplossingen maar al te vaak in de weg staat. Terwijl je toch recht op je doel af wilt gaan. Hoe meer 'instanties' je erbij betrekt hoe minder succes je hebt.
En naast individuele oplossingen zijn er natuurlijk ook oplossingen noodzakelijk die een andere politieke wind vragen.
Eerst het vertrouwen terug dat er gewerkt wordt aan echte oplossingen. Bijvoorbeeld in de casus Sylvano. Ernstig door instanties geescaleerd. En zo ken ik er nog wel een paar.
Alles wat nodig is gebeurt, alleen niet zichtbaar. Er zijn onderwijsgeuzen genoeg, onder docenten, schoolleiders, leerplichtambtenaren, bestuurders die kiezen wat het kind nodig heeft en weten dat regels er zijn om kwetsbaren te beschermen, niet om hen af te breken. Wat er nodig is, is macht omdat ook andere belangen spelen en voordringen. Waarom is dit een probleem van enkelen en lukt het maar niet om op de agenda te komen bij PO-raad en VO-raad? Waarom nog meer casuïstiek voor minOCW terwijl de problemen daar al lang bekend zijn; immers was de thuiszitter bijna 10 jaar geleden al reden voor een Wetsvoorstel passend onderwijs. Waarom laten we dit gebeuren? Welke belangen spelen achter de schermen?Buiten het ministerie is er geen mens die de leerplichtwet nog een warm hart toedraagt, waarom hebben we nog steeds geen leerrecht?
Dat de problemen van thuiszitters toenemen komt door een principiële onderwijsstrijd. Een nieuwe schoolstrijd over de vraag wie uiteindelijk de touwtjes in handen heeft. Van wie is de onderwijsvrijheid? Van ouders of van schoolbesturen aan banden gelegd door een overheid die bepaalde resultaten wil zien, resultaten die zij kiest?Hebben wij nog een recht op onderwijs dat zich richt op persoonlijke ontwikkeling, of is onderwijs verworden tot een productiefactor? Vinden wij die leerling met het syndroom van Down op die basisschool, met wat kwijl op haar tafeltje, ook één van ons? Zolang we geen kleur bekennen zullen kinderen worden buitengesloten, want dat is wat we doen als ze thuiszitten.....
Hoi Erik,
Ik ben helemaal voor doen/oplossen. In dat kader heb ik samen met Auke van Breemen vorig jaar een vertelpunt geopend voor thuiszitters om de problematiek EN de oplossingen in beeld te krijgen. Daar was ook een andere organisatie als sponsor bij betrokken (die noem ik even niet zonder overleg). Het vertelpunt is nog steeds beschikbaar op http://top-innosense.nl/de-dunne-lijn/
Helaas ontbreekt het aan budget om dit door te ontwikkelen en zeker om het goed te marketen. Als jij of iemand interesse hebt hoor ik het graag want ik denk dat de kennis/ervaring van ouders, kinderen en docenten essentieel is om richting oplossingen te komen.
Katinka (hierboven) weet hier overigens alles van. Het plan is om het vertelpunt onder te brengen bij ouderkrachtvoortkind.nl
Kijkend naar thuiszitters en de aantallen. In werkelijkheid is de problematiek nog groter. In sommige delen van NL krijgen kinderen ook makkelijk vrijstelling. Deze kinderen worden niet meegenomen in het aantal thuiszitters.
Daarbij is het bijzonder dat 23 jaar geleden gesproken werd over weer samen naar school, wat eigenlijk hetzelfde is als passend onderwijs. Nu na 23 jaar het nog niet overal goed geregeld is. Dit geeft aan dat er iets mist in aansturing, beleidsondersteunend en hulp voor iedere school. Een school is een operationel laag. Je vraagt van scholen dus eigenlijk ook beleidmakers, maar daar staan zij niet voor opgesteld en die ruimte, talenten, geld etc is er niet. In het onderwijsveld mist in mijn ogen de tactische laag. Er zijn veel strategische lagen ofwel besturen en scholen in de operationele tak van sport, maar een tactische laag die de strategie omzet in beleid en dit ook in de scholen implementeert is er niet. Heel vreemd als je kijkt naar hoe serieus nemen wij het NL onderwijs. Echt zonde als je kijkt naar al die leerkrachten die dag in dag uit moeten roeien met de riemen die zijn vaak niet hebben.
En ik maar denken dat er nooit op individuele casussen word ingegaan
Nou Erik, wij (en ikzelf in het bijzonder) verwachtten nu toch wel een reactie op deze aantijgingen.
Als moeder van een dochter met o.a. Autisme die al een jaar thuiszit van school ben ik heel blij met dit artikel. Het is op dit moment gewoon nog niet mogelijk onderwijs en zorg te combineren. Geen vrijstelling dan ook geen extra zorg, maar vrijstelling betekend dat school niet meer verantwoordelijk is voor het kind. En ondertussen zit dochter al zo lang thuis.
Iedereen verwijst naar elkaar en het kind is hier de dupe van. Ik heb u gemaild en hoop dat met de aangenomen motie van Loes Ypma er nu werkelijk een passende oplossing komt! Fijn dat er mensen zijn die naar individuele "gevallen" willen kijken! De verhalen zijn echt heel schrijnend, kinderen die graag naar school willen maar het echt niet kunnen en dus noodgewongen geïsoleerd thuis zitten. Geen contact meer met leeftijfdsgenoten, steeds verder afglijdende motivatie, somberheid, verdriet, toekomstperspectief..... achterstand.
Suzanne, ik had het niet beter kunnen verwoorden. Het systeem en systeemdenken moet op z'n kop. De essentie moet voorop!
Ik ken een voorbeeld in Anna Paulowna van 3 jongens met ASS die Thuis zitten doordat de klas voor kinderen met ASS en HAVO/VWO/ nivo is opgedoekt. Deze kinderen zitten thuis en de ouders worden op alle manieren tegengewerkt in het realiseren van maatwerk in onderwijs thuis voor hun kinderen die niet passen in het bestaande aanbod aan onderwijs. Het is schrijnend, de ouders maken kosten, dreigen gekort te worden op het pgb bij herindicatie omdat kinderen niet op school zitten en ouders maken kosten om hun kinderen toch onderwijs te bieden. 1 van de ouders heeft door de situatie een zware burn-out. het is nodig dat hier NU wat gedaan wordt!!! ik geef het emailadres door aan de ouders en via mij kunt u ook informatie krijgen.
Het is te gek dat ouders en kinderen worden vermalen in de raderen van het passend onderwijs, niet welwillend samenwerkingsverband, BJZ/zorgkantoor!!!!
Ontheffing van de leerplicht betekent niet dat het kind geen onderwijs dient te ontvangen. Daar moeten ouders zelf in voorzien. Ik vind het fijn als er een oplossing komt voor kinderen die onvrijwillig thuiszitten, maar ik vind de cultivering van schoolgang als doel, de plank volledig misslaan. Het doel is een zo'n volledig mogelijke ontwikkeling van de talenten van een kind. Sommige kinderen gedijen vanuit een huiselijke situatie beter dan op een school. Laten we dat niet vergeten.
Ieder kind heeft recht op onderwijs, vaak kunnen ouders hier goed in voorzien. Het is onzin om zorgplicht voor kinderen af te schuiven naar de staat. Als ouder voel ik mij in eerste instantie verantwoordelijk voor het welzijn van mijn kinderen. Dus ook voor het onderwijs, als de schoolstandaard die nu heerst afdoet aan hun welzijn en ontwikkeling. De overheid kan als vangnet dienen, voor als ouders ziek worden, echt niet meer rond kunnen komen of hun kinderen niet goed behandelen. Voor al deze zaken is al wet en regelgeving. Thuisonderwijs zou een officiële onderwijsvorm vorm moeten zijn, het heeft zichzelf voldoende bewezen, het is veel ouder dan schoolonderwijs en de onderzoeken die wereldwijd naar thuisonderwijs zijn gedaan vallen positief uit zowel op cognitief als sociaal gebied. Het zou fijn zijn als de vorm uit de hokjes van ziekte en geloof wordt gehaald.
Bij de 5a-ers zijn mensen die heel blij zijn nu ze in rust, zonder bemoeienis van school en overheidsinstanties, hun kinderen zelf kunnen onderwijzen. Kinderen knappen thuis op en zijn, na een bijkom periode en andere onderwijssituatie zeer 'leerbaar'. Ook zonder schoolgang is een rijk sociaal leven mogelijk er zijn tal van daginvullingen te bedenken, waarin zeer diverse sociale leermomenten aan bod komen. Kinderen die niet hoeven vechten om zich staande te houden op een plek waar ze zich niet goed voelen hebben veel tijd voor vrienden, clubjes en (vrijwilligers)werk en vooral leren en verdieping. De overheid dient m.i. als vangnet voor als dit niet werkt, niet als instantie die verplichte dagelijkse schoolgang voor ieder kind voorop stelt.
Ouders meer zeggenschap geven over het onderwijs van hun kind zou fijn zijn, ook als dit geen schoolgang betekent.
Ik ken overigens veel kinderen, met 5a en b vrijstellingen van de leerplicht en die kosten de overheid niets. Nu niet en straks waarschijnlijk ook niets. Dat moet me even van het hart, thuiszitten is voor veel 'thuiszitters' beter dan school. Er zijn ouders die vrijwillig hun levensstijl aanpassen, ambities (tijdelijk) ombuigen en hun kinderen probleemloos en succesvol van onderwijs voorzien, dankzij een positieve instelling, lef en een hoop concessies op financieel gebied. Zowel kinderen als ouders zijn tevreden. Alleen de constante dreiging van afschaffing van thuisonderwijs door de overheid en de weigering deze succesvolle manier van onderwijs te erkennen als werkelijke onderwijsvorm wordt als bedreigend en onwenselijk ervaren. Je zal je leven maar op je kop zetten, jarenlang verdiepen in onderwijs, kindontwikkeling, onderwijsvisies-voorzieningen-vormen enz en een gelukkig kind hebben (eindelijk, na jaren van afzien voor sommige kinderen) en dan te horen krijgen dat je weer opnieuw kan beginnen omdat de overheid schoolgang als doel ziet en niet het welzijn van het kind.
Zelf voorzie ik mijn kinderen van onderwijs, participatiesamenleving, een leven lang leren en het recht op onderwijs zijn dus aan de orde van de dag in mijn leven. Mijn kinderen kosten de samenleving niets, zelfs geen schoolgeld. Ze zijn zonder de schoolse aandoeningen als ADHD, hoogbegaafdheid en dyslexie en vol vertrouwen in hun eigen kunnen. Ze zijn op hun eigen niveau, hun eigen leerweg en ontzettend geïnteresseerd in de wereld en mensen om hun heen. Ze leren iedere dag, in musea, uit boeken, van de computer, van de winkeliers in de stad en worden in onze omgeving gewaardeerd om hun vrolijkheid, taalgebruik, humor verhalen en muziek. Ze maken vol onderdeel uit van de samenleving, voller dan kinderen die iedere dag naar school gaan, zou ik durven beweren. Ze voelen zich niet buitengesloten, maar betrokken. Betrokken bij elkaar, het gezin, de familie, hun vrienden, onze vrienden, de stichting waar we een speeltuin beheren, de kinderen die ook in die speeltuin spelen. Ze voelen zich betrokken bij Nederland, Willem van Oranje (die tot z'n 11de les kreeg van z'n moeder en dapper was) en het kinderboekenmuseum, de tram, de trein, het nieuw aangebouwde station, de waterspeeltuin, het bos en het strand.
Laten we ons als samenleving richten op het recht te leren en laten we wat ruimte geven om met de vorm en invulling te variëren. Geef ouders recht en ruimte als het gaat om het welzijn van kinderen. De scholen voorzien slecht in het geven van maatwerk en voeren hun zorgplicht matig uit, een gezin kan daar veel flexibeler en creatiever in zijn. Kleinschalige schoolinitiatieven van ouders zouden ook een kans moeten krijgen, zodat je er als ouders voor kan kiezen om gezamenlijk zorg te dragen voor het onderwijs van een kleinere specifieke groep leerlingen. Een samenleving en cultuur kan alleen vooruit bewegen als het ook van onderaf ruimte krijgt te bewegen.
Sander Dekker vroeg om namen en rugnummers. Ik heb een naam en rugnummer voor hem. En wie ik ook aanspreek op verantwoordelijkheden. Niemand doet iets. De mail richting wethouder waarin ik aangeeft niet gebruik te hebben kunnen maken van het burgelijk recht leerplichtwet 11g. Een school die zich dient aan te passen en daarom niet aan te spreken is volgens de rechten van de mens, stuurt gewoon onderwijs te worden. Niemand die ingrijpt. Belang van het kind wordt niet nagestreefd zoals in het IVRK staat. En niemand doet iets. Mijn zoon gaat inmiddels naar een particuliere school waar hij het goed doet. Alleen de volledige rekening ligt daar bij mij. Een alleenstaande moeder. Ik heb ze gewezen op de brief van de staatssecretaris. Ik heb ze gewezen op de motie van Ypma. Ze is, gemeente, samenwerkingsverband. Niemand pakt verantwoordelijkheid. Ik heb aangetoond dat de geboden oplossing niet passend is en niet voldoet aan het belang van het kind. Niemand reageert. Dus hier is een naam en een rugnummer. De mail die de gemeente heeft gehad en weer bij de leerplicht op het bureau heeft gelegd heb je inmiddels ontvangen. Mevrouw Ypma en mevrouw de la Parra zijn vanaf het begin op de hoogte. De belemmering voor financiering zat in het geen toestemming krijgen van het OCW volgens SWV. School werd zelfs als voorliggende voorziening aangedragen om geen andere zorg meer te hoeven leveren door BJZO. En zowel BJZO als onderwijsconsulenten al leerplichtambtenaren zijn ingeschakeld om preventief te handelen. Ieder op zich heeft hierin juist bijgedragen de zaak te escaleren. Toppunt was de coordinator van het samenwerkingsverband die met het hand op zijn hart aangaf zich voor mijn zoon in te zetten. Omdat hij zelf een dochter had verloren zat hij er echt met een hart. Om daarna achter OCW te schuilen en minimaal te reageren. Ook zijn zorgplicht te verzaken. Het is schrijnend!
Beste Erik, mijn reactie is wat laat, ik weet niet of je nog met deze materie bezig bent. Ik stuitte per toeval op dit artikel. De Wet PO en de Transitie Jeugdzorg zijn al enkele maanden een feit, maar in onze regio bestaat nog steeds geen oplossing voor onze zoon met autisme. Hij kan alleen functioneren is een zeer kleine groep met daarnaast 1 op 1 begeleiding. Een pgb is niet mogelijk, want onze gemeente houdt nog keihard vast aan de voorliggendheid van onderwijs. Ik ben dan ook zeer geïnteresseerd in meer informatie over de uitspraak van Sander Dekker dat het AWBZ knelpunt vanaf 1-1-2015 niet meer zou bestaan. Onze zoon gaat nu naar een particuliere school die geheel voldoet aan alle eisen van de inspectie. Daar kunnen ze wel de zorg bieden die hij nodig heeft, dit is echter niet langdurig betaalbaar. Wanneer de voorliggendheid geschrapt zou worden door onze gemeente kan hij daar blijven met een pgb. Die voorliggendheid staat echter doodleuk weer in de Verordening Jeugdhulp van onze gemeente. De gemeente wil de aanvraag voor zorg op school niet eens in behandeling nemen, want dat hebben ze uitbesteedt aan het Samenwerkingsverband PO. Terwijl een deel van de zorg die we vragen (bovengebruikelijke begeleiding individueel) toch echt niet onder de verantwoordelijkheid van het Samenwerkingsverband valt. De leerplichtambtenaar wil niet mee werken aan een ontheffing (die in ons geval juist niet tot uitval leidt, omdat onze zoon daarmee juist onderwijs kan blijven volgen), want vlgs de wet Passend Onderwijs is er voor iedereen nu een plek. Zij verwijst ook naar het Samenwerkingsverband PO. Het Samenwerkingsverband biedt doodleuk een plek die niet passend is, omdat ze niet beter kunnen bieden. De gemeente, die eindverantwoordelijk is, is helemaal niet thuis in de materie. Ze hebben werkelijk geen idee waar ze mee bezig zijn. De Transitie is hier beslist niet op orde. Heb je meer informatie over de uitspraak van Sander Dekker en mogelijkheden die de wet en regelgeving zou bieden om toch tot maatwerk te komen zoals je noemt in je artikel?