De dokter in ons dorp stond niet bekend om zijn zelfrelativering. Hij was een dorpsnotabele waar ze later een straat naar hebben genoemd. Toch zei hij dat je aan sommige ziekten doodgaat en dat de rest vanzelf weer overgaat. Wat de dokter precies aan onze gezondheid toevoegde, liet hij genadig in het midden. Maar het dorp roemde zijn kordate optreden: een straatnaam krijg je niet zomaar.
Korte klappen
En nu we veel meer mensen moeten helpen met veel minder geld, ontdekken we wat de dorpsdokter al lang wist...
Vroeger moesten sociale diensten vooral zorgen dat uitkeringen netjes en op tijd werden verstrekt. Zodra dat mis gaat, merk je dat dat moeilijk is. En als het mis gaat ligt het altijd aan de sociale dienst. Tegenwoordig is ons zelfbeeld veranderd. We helpen nu mensen aan werk. En dat is andere koek: Sommige mensen vinden zelf werk. Andere nooit. Bij wie maken we het verschil?
Zaterdag in Trouw, stelde professor Bas van der Klaauw dat bemiddeling werkzoekenden lui maakt. Banenbeurzen, speeddaten en andere initiatieven om werkgevers en werkzoekenden te koppelen, zijn weggegooid geld. Ook scholing is duur en helpt meestal weinig. Eigenlijk hebben alleen sancties effect, zegt Van der Klaauw, omdat mensen niet ver vooruitkijken. En sancties verminderen de uitkering onmiddellijk. Korte klappen.
De kop in het Financieele Dagblad van vanmorgen sluit daar precies bij aan: Langdurig werkloze vindt sneller werk als hij weinig hulp krijgt. Het staat boven een dubbelinterview met Andrée van Es en Jessie Koen, respectievelijk wethouder en onderzoeker in Amsterdam. De inhoud was genuanceerder dan de titel. En rustiger dan de teksten van Van der Klaauw.
Amsterdam blijft bijvoorbeeld bemiddelen. Koen onderzocht de effectiviteit van verschillende trajecten. Ze ontdekte dat sneller beter is. Korte klappen, ook hier. En dat het helpt om mensen zelf te laten zoeken: Wie kan je helpen met je sollicitatiebrief? De DWI is inmiddels flink aan het hakken in trajecten.
Amsterdam zoekt rendement. En het deelt de resultaten van de zoektocht met iedereen. En nu we veel meer mensen moeten helpen met veel minder geld, ontdekken we wat de dorpsdokter al lang wist: sommige ziekten gaan vanzelf over. Andere niet. En onze toegevoegde waarde ligt daar tussenin, volgens de geleerden bij de korte klappen.
René Paas
Meer columns van René Paas vindt u hier.
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Leuk hoor, zo'n columnpje over je eigen vakgebied. Maar wat doet die Rene Paas nou eigenlijk helemaal zelf. Als voorzitter van Divosa zijnde ?
Toen hij 4 jaar geleden aantrad, beloofde hij een krachtige aanpak van de jeugdwerkloosheid. Daar is dus helemaal geen ene donder van terecht gekomen.!
Paas heeft zich ontpopt als een praatjesmaker (die hij bij de CNV eigenlijk ook al was). Ik verlang zeer terug naar zijn voorganger Tof Thissen, die tenminste wel woorden wist om te zetten in daden.
Schrijvers zijn ook vaak de blijvers omdat men in beeld blijft en hen nooit verweten kan worden dat zij iets fout gedaan hebben. Hiervoor moeten je immers ook iets doen. De doeners daarentegen ontvangen vaak de wind van voren en staan vaak tegenover een overmacht aan dit soort schrijvers met wel een mening maar geen enkele doedaadkracht. "Lullen en zakken vullen" is ook een kunst zei mijn vader vroeger die "krom" lag omdat hij die kunst nooit heeft beheerst....gelukkig!