'Huishoudtoets met terugwerkende kracht afschaffen'

Het uitvoeren van de wet zal in mijn geval impliceren dat ik als 51 jarig chronisch ziek arbeidsgehandicapte - maar nog wel binnen mijn vermogen werkend -met pensioen wordt gestuurd om te overleven van een AOW uitkering samen met mijn hoogbejaarde moeder.
In het verleden ben ik tijdens ziekte door het GAK verkeerd voorgelicht en beoordeeld om uiteindelijk als arbeidgehandicapt - met de op een na hoogste afkeuring percentage - in de bijstand terecht te komen.
Het arbeidsbureau en de toenmalige sociale dienst konden niets voor mij doen op gronden van het geldend beleid. Ik heb hemel en aarde bewogen om niet nutteloos thuis te zitten. Met 39 voelde ik mij nog te jong om bij de pakken neer te zitten. Fysiek kon ik bitter weinig maar mentaal was alles 100% in orde. Via door mij bij officiële instanties afgedwongen keuringen en beoordelingen - zoals zelfs de sociale werkplaats - is mijn arbeidshandicap officieel vast komen te staan. Helaas kon niemand - anno 1999 - iets voor mij doen op basis van de toenmalige wetgeving. Gelukkig werd ik nog wel door de fiscus erkend als arbeidsgehandicapt en chronisch ziek waardoor ik nog iets van erkenning terugkreeg zij het via een omweg. Inmiddels is dit echter door de heer Wouter Bos ook niet meer mogelijk. Op geheel eigen initiatief heb ik een werkplek gezocht en gevonden met toestemming van de Gemeentelijk Sociale Dienst om als vrijwilliger te werken bij een lokaal museum. Inmiddels werk ik hier al ruim 12 jaar in de collectiebeheer naar mijn vermogen- zoals dit door de nieuwe wet van de heren Kamp en de Korte is geformuleerd - en dit wordt door de huidige instanties ook als zodanig erkend. Dit is voor mij het hoogst haalbare en ik werk aldus met veel plezier met een sociale erkenning - naar mijn vermogen, zij het in een onbetaalde functie in de publieke sector. Door mijn beperkte inkomen op bijstandsniveau voer ik samen met mijn hoogbejaarde bijna 80-jarige moeder een gezamenlijke huishouding. Hierdoor is mijn uitkering al minimaal , terwijl mijn moeder uitsluitend een gekorte AOW uitkering ontvangt. Door een chronische ziekte heeft zij echter nog wel een fiscale aftrek mogelijkheid. Als enig kind ben ik tegelijkertijd haar mantelzorger. Na een werkzaam leven vanaf haar zevende - grotendeels als zelfstandige - is zij noodgedwongen gestopt op 69 jarige leeftijd toen zij een kunstheup kreeg. Zelf ben ik met 9 jaar begonnen in het familiebedrijf en heb tot mijn ziekte jarenlang in de horeca gewerkt waar werkweken van 60 uur het minimum was.
Door mijn aandoening ben ik voor de rest van mijn leven afhankelijk van anderen - althans wat betreft mijn inkomen tenzij we het levensonderhoud gratis gaan maken. De realiteit is nu eenmaal dat er voor mijn generatie en de daaropvolgende in de westerse economie geen vast werk voor het leven meer is.De illusie van werk voor iedereen is met het verdwijnen van de productie-economie geen haalbare kaart. Er zullen slechts deeltijdbanen en projecten zijn waar je als valide persoon al moeite genoeg zult moeten doen om een tijdelijke werkkring te vinden. Als mindervalide kan ik bij het museum tenminste nog iets teruggeven aan de maatschappij en blijf ik deel uitmaken van het sociale leven / arbeidproces.
Helaas wordt dit door het uitvoeren van de huishoud/gezinsbijstand toets voor mij niet meer mogelijk. Door de samenvoeging van mijn bijstandsuitkering met de AOW van mijn moeder wordt mijn eigen bijstandsinkomen gereduceerd tot een kleine 200 euro per maand . Hiervan dien ik dan mijn verplichte ziektekostenverzekering af te dragen ad 120 euro en mijn medicijnen c.q. eigen risico die niet gecompenseerd worden. Ieder redelijk denkend mens zal meteen begrijpen dat ik hiervan niet meer kan leven, laat staan mijn werkzaamheden verrichten die ik nog kan en waarvoor ik net in februari een nieuw contract met de gemeente heb getekend. Een schijnverhuizing naar een eigen woning zit er niet in en zou uiteindelijk de gemeenschap meer geld kosten Er wordt dan tweemaal huurtoeslag betaald en wij zullen beiden eerder in aanmerking komen voor verstrekkingen uit de wet bijzondere bijstand en kwijtschelding van lokale belastingen. De uitvoering van de huishoudtoets heeft de gemeenschap al ruim 2500 euro gekost doordat mijn moeder dusdanig gestrest en vernederd was door de maatregel dat haar chronische darmaandoening zich manifesteerde in een hevige aanval na een rustperiode van enkele jaren. Hiervoor heeft zij een kostbaar onderzoek moeten laten ondergaan met de nodige extra medicatie.
De wet is op zich niet verkeerd: er zijn nu eenmaal excessen waar meerdere uitkeringen verstrekt worden aan valide personen die gezamenlijk een huishouding voeren. De kosten voor het wonen zijn deelbaar en ik geef de beleidsmakers ook gelijk om deze gevallen aan te pakken - tenminste als het aantoonbaar bespaart op overheidsuitgaven. De kritiek die ik heb is dat de beleidsmakers niet bekend zijn met de realiteit van de samenstelling van de gezinnen die zij denken aan te moeten pakken. Er is namelijk in het geheel geen hardheidsclausule ingebouwd voor bijvoorbeeld chronisch zieken en inwonende mantelzorgers. Men gaat er lukraak vanuit dat alle samenwonenden met uitkeringen valide mensen zijn die - soms terecht - te ongemotiveerd zijn om te werken. Daar waar gepensioneerden worden getroffen is de maatregel zeer draconisch en uiterst dubieus. AOW is geen uitkering maar een sociaal recht waarvoor in het verleden is bijgedragen. Op slinkse wijze wordt er gekort op de AOW door de ontvangers hiervan te verplichten een deel af te staan aan hun medebewoners die door omstandigheden bij hen inwonen.
De wet heeft overduidelijk grote inschattings- en uitvoeringsfouten en veroordeelt een groep mensen waar het niet voor is bedoeld tot de bedelstaf zonder dat zij zij hiervoor kunnen verzetten. De beslissing van Lente/Kunduz coalitie is m.i. zeer terecht en een onmiddellijke herijking c.q. opschorten van de wet lijkt op zijn plaats.