Kinderen die niet meer bij hun ouders wonen, kunnen het beste in een gezinssituatie opgroeien. Dat vinden 32 organisaties die aangesloten zijn bij de Alliantie Kind in Gezin. En omdat in 2015 de gemeenten het voor het zeggen krijgen in de jeugdzorg, richt een nieuwe campagne ‘Ieder kind in een gezin’ zich vanaf volgende week op gemeentebestuurders.
'Ieder kind in een gezin' richt zich op gemeenten
Een campagne gericht op gemeenten moet ervoor zorgen dat minder jongeren in een instelling wonen.
Instellingen
De Alliantie is een samenwerkingsverband van onder meer de Rudolphstichting, Stichting Kinderpostzegels en het Nederlands Jeugdinstituut. Door middel van de campagne en het aanbieden van een petitie aan wethouders in verschillende gemeenten wil de Alliantie wethouders en ambtenaren bewustmaken van het feit dat er in Nederland veel kinderen uit huis geplaatst worden en in een instelling terechtkomen.
Andere kant vergeten
‘De aandacht bij de transitie jeugdzorg gaat veel naar het principe één gezin, één plan, één regisseur’, vertelt woordvoerder Marc Engbers van de Alliantie. ‘Wij zijn wel eens bang dat de andere kant vergeten wordt. Maar in Nederland wonen naar schatting 20 duizend kinderen in instellingen. Wij willen die instellingen niet diskwalificeren, maar we weten dat het niet goed is voor de kinderen. Vooral jonge kinderen ondervinden er schade van dat ze niet in een gezin opgroeien.’
Alle instellingen sluiten
Tijdens de campagne krijgen zo’n 15 wethouders in het land de petitie aangeboden. De actie is niet alleen bedoeld om meer bekendheid en steun te krijgen onder gemeentebestuurders, maar is ook een opmaat naar meerdere campagnes om bijvoorbeeld gezinnen te werven. ‘We zijn niet zo naief om te denken dat we morgen direct alle deuren van instellingen kunnen sluiten’, aldus Engberts. ‘Maar we vinden bijvoorbeeld de constructie van gezinshuizen (kleinschalige opvang waar met betaalde professionals een gezinssituatie wordt ‘nagebootst’ – red) erg kansrijk.’ De laatste jaren stijgt het aantal gezinshuizen in Nederland snel.
Keiharde waterdichte afspraken
Gemeenten hebben binnenkort de touwtjes in handen in de jeugdzorg. Zij bepalen met welke zorgaanbieders er contracten gesloten worden voor het aanbieden van de zorg. Engberts: ‘In die contracten kunnen ze afspraken maken over gezinsopvang. Ze kunnen zeggen dat een kind pas in een instelling komt als er echt geen andere mogelijkheid is. Keiharde waterdichte afspraken hierover zijn misschien wat lastig te maken, maar we kunnen in ieder geval de wethouders er op attenderen en warm voor krijgen.’
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Pleegplaatsen begint bij het uithuisplaatsen, en de vraag is primair:
"Is de basis voor de uithuisplaatsing valide, met een 'diagnosticus' bepaald?* Heeft de deskundige de cliënt wel volgens zijn beroepsethiek gezien en onderzocht, of ging hij af op wat de jeugdzorgwerker kon en wilde zien en doorgeven aan een team?"
Waar we zien dat 72% van de OTS-sen na 2 jaar niet tot verbetering leidde en meer van dergelijke wetenschappelijke signalen, dan is de vraag of pleegplaatsen echt nodig is geweest, vaak een steekhoudende.
Ook zien we wat Joseph J. Doyle jr zegt in zijn economisch-wetenschappelijk rapport na 15.000 kinderen te hebben onderzocht (2007; het rapport: "Child Protection and Child Outcomes: Measuring the Effects of Foster Care." American Economic Review, 97(5): 1583-1610.): Kinderen zijn beter-af thuis, ondanks de moeilijke omstandigheden, zo die er echt zijn, tegenover pleegplaatsing.
Vaker werken aan de leerzaamheid of ontlasting van het gezin is gezonder voor een opgroeiende die zich thuis in de vertrouwde omgeving veiliger voelt.
In een vertrouwde omgeving 'verwerkt' zo nodig het kind sneller; doet minder aan schijnaanpassingen.
Pleegkinderen hebben net zo als geadopteerden een extra rugzakje te dragen, dat knelt in de identiteitsfase.
Dat zou jeugdzorg dienen te voorkomen. Nog veel minder uithuisplaatsen!
Ik wil reageren op dit artikel en de reacties tot nu toe. Het is belangrijk om zoveel mogelijk uithuis plaatsingen te voorkomen. Als het dan toch nodig is, heeft plaatsing in een gezinsvorm (pleeggezin of gezinshuis) de voorkeur. Ook speciale behandel- of leefgroepen blijven nodig. Maar dat kan minder. De reactie van Joost Langezwaal klinkt enigszins gefrustreerd. Ik heb onderzoek gedaan naar gezinshuizen en gezinshuisouders en ik heb op geen enkele manier kunnen vaststellen dat deze professionale opvoeders de bedoeling hebben om deze kinderen 'in de juiste leer te onderwijzen'. Veel gezinshuisouders zijn religieus (= ongelijk aan kerkelijk) geinspireerd en hebben sterke overtuigingen. Wat is daar mis mee, zolang dat niet het (enige) doel van de opvang en het opvoeden is? In mijn ogen maakt hen dat juist waardenvol, omdat opvoeden en behandelen inde huidige jeugdzorg te veel instrumenteel wordt gezien en ingezet. Een tweede opmerking is dat in de transitie van de jeugdsector de belangen inderdaad groot zijn. Nu is het zo dat de beweging 'in huis plaatsen' een beweging van kleinschaligheid en zelforganisatie is en in zekere zin juist ingaat tegen de belangen van grote zorginstelingen. Dat deze grote 'jongens' nu meer en meer onderzoeken of kleinschaligheid voor hen toekomst biedt (ook volgens Jo Hermanns): wat is daar mis mee? Het gaat er toch om dat kinderen die uit huis moeten worden geplaatst een veiligen en vertrouwde omgeving krijgen, waar zij kunnen opgroeien? Ik noem dat geen semantische schijnbeweging, het is wel een semantische beweging, die het denken over het opvoeden en opgroeien van kinderen kan beinvloeden. Tenslotte iwl ik opmerken dat er nog weinig wetenschappelijk 'bewijs' is over de effectiviteit van de verschillende aanpakken in de jeugdzorg. Uit praktijkervaringen blijkt al wel dat de problemen van kinderen in pleeggezinnen en gezinshuizen na verloop van tijd verminderen (of 'verdunnen') als gevolg van de stabiele situatie en de aandacht die kinderen in gezinsvormen krijgen, 24 uur per dag, 7 dgen per week,
Kinderen worden te makkelijk uit huis geplaatst, dat zegt zelfs de nationale kinderombudsman! De kwaliteit en professionalisering van de jeugdzorg verkeert nog in in een beginstadium, zegt de Raad van State!
Dreigingen met uithuisplaatsingen worden zelfs gedaan in geval van "omgangs-OTS", met als (enige) motief: "een ouderverstotingssyndroom in de toekomst te voorkomen"!
Wanner komt er eindelijk een tuchtrecht voor jeugdzorgmedewerkers? Wanneer wordt b.v. ingevoerd dat BJZ een bonus krijgt als ze kinderen succesvol bij hun ouders weten te houden of terug te plaatsen? Nu krijgt BJZ alleen maar meer geld als ze de problemen groter maken, zonder dat er enig mechanisme is wat toezicht op de gang van zaken houdt. Kinderen belanden in eindeloze drama's, en de enige die daarvan profiteert is de jeugdzorg medewerkers (meer werk=meer geld en meer werkgelegenheid, en meer erkenning als "redder")
Dat is een zeer kwalijke zaak die ten koste gaat van vele kinderen en hele gezinnen.
Ik zou zeggen aan de regering: stoppen met de hete aardappel door te spelen, Onmiddellijk een zeer goed bemande/bevrouwde "hulplijn misstanden in de jeugdzorg" instellen, onmiddellijk een tuchtcollege met snelle afhandeling instellen, en onmiddellijk gratie voor alle kinderen die om futiele of onduidelijke redenen uit huis geplaatst zijn!
Laat al die kindertjes alsjeblieft weer terug naar huis gaan bij hun eigen ouder(s), en regel eventuele hulp vanuit daar, in samenwerking met de omgeving van het gezin!!!! (nog beter: laat het de omgeving ZELF oplossen! b.v. met behulp van Eigen Kracht centrale)
ja dat klopt kinderen worden gemakelijk uit huis geplaats ,en hun kijken nog niets eens of het een goede plek is waar de kinderen gaan wonnen ,wandt dat zie je bij mijn dochter die eerst in een leefgroep woonden ,daar werdt mijn dochter toen mijn dochter 13 jaar was door een medebewonner seksueel misbruik en door na werdt mijn dochter door de william schrikker voogd getwongen om te prikpil te nemen huis arts wist dat mijn dochter niet de prikpil wou en nog moest mijn dochter prikpil krijgen tegen haar wil ,maar lees dit maar eens ,
In de loop van de tijd,zullen hier de verhalen geschreven worden.
verhaal van moederke x.
De machteloosheid de wanhoop ,het gevecht.
En moederkevanx vecht en vecht.
En de tijd zal leren ,hoelang nog!!!!....
En nu.
2013
Isoleert,time-out,op slot kamertje.
Het zal je kind maar zijn die er in zit.
De kalender leeftijd is 14 jaar.
Deze dag ,is ze verdrietig ,op haar been zijn schaafwonden.
Die ik krijg te zien.
Ik huil ,maar niemand ziet mijn tranen.
Ze heeft pijn ,en waarom ?
Ze is in de holding gelegd:
en daarna geïsoleerd in een time-out ruimte.
Dit is de gewone gang van zaken,als ze over haar toeren is.
Over haar toeren ,om dat ze de wereld om haar heen ,zoveel onbegrip aan
haar geeft.
De wereld die haar boosheid niet begrijpt,en niet op weten te vangen.
En ik sta machteloos ,en weet haar geen troost te geven.
Want uit mijn gezinsleven is ze verbannen.
Ik kan haar tranen niet drogen,op het moment dat ze me nodig heeft.
Haar opvoeders ,weten wat goed voor haar is.
IK HUIL MAAR NIEMAND ZIET MIJN TRANEN ,
EN HAAR TRANEN WORDEN DIE GEZIEN?
DE HOLDING EN ISOLEER DE TROOST DIE ZE KRIJGT.
IS DE CAMERA.....ZE MOET IMMERS OP RUST KOMEN.
(De prik pil werd al op haar 13 jaar gegeven)
Omdat ze bang zijn dat ze zwanger word van een vriend die ze toen en nu
nog niet had en nog niet heeft)
Elke debiel kan dankzij de linkse verzorgingsstaat kinderen op de wereld kwakken.
Dweilen met de kraan open.