Gemeenten kwamen in 2017 in totaal 276 miljoen euro tekort voor het uitbetalen van bijstandsuitkeringen. Dat blijkt uit het overzicht dat het rijk heeft opgesteld naar aanleiding van de definitieve kostenplaatjes van gemeenten over 2017.
Definitief tekort BUIG 276 miljoen
Dat blijkt uit het overzicht dat het rijk heeft opgesteld naar aanleiding van de definitieve kostenplaatjes van gemeenten over 2017.
Bij dat tekort zijn de kosten van de vangnetregeling niet inbegrepen. In 2015 hadden tekortgemeenten 71 miljoen euro extra nodig om de uitkeringen te betalen. Dat geld wordt in mindering gebracht bij het budget van 2017. Divosa analyseerde eerder al de voorlopige financiële gegevens van gemeenten. Uit die analyse bleek dat ruim driekwart van de gemeenten, vooral die met 100.000 of meer inwoners, met tekorten worstelt. Het definitieve kostenplaatje laat zien dat gemeenten in 2017 in totaal 6,3 miljard euro kwijt waren aan de bijstandsuitkeringen. Het macrobudget bedroeg 5,9 miljard euro. Doordat gemeenten 133 miljoen euro aan onterecht uitbetaalde bijstandsuitkeringen wisten terug te vorderen, komt het uiteindelijke tekort uit op 276 miljoen.
2017 is het vierde jaar op rij dat gemeenten niet genoeg middelen vanuit het rijk krijgen voor de bijstand. In de maartcirculaire omtrent het Interbestuurlijk Programma (IBP) gaf het ministerie van Binnenlandse Zaken aan opdracht te hebben gegeven aan de Raad voor het Openbaar Bestuur (ROB) om de beoogde prikkelwerking nog eens tegen het licht te houden. Dat gaat de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) niet ver genoeg, blijkt uit een brief aan de ROB. De VNG wil dat de ROB in haar onderzoek ook ingaat op de vraag of het macrobudget toereikend is. De VNG ziet afspraken over zo’n onderzoek als ‘wezenlijke randvoorwaarde’ voor instemming met het IBP.
Reacties: 1
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Een macrobudget dat lager kan uivallen dan de gemaakte kosten is een onwrikbaar onderdeel van de financieringswijze van de bijstand. Gemeenten die pleiten voor compensatie van deze tekorten pleiten feitelijk voor een terugkeer naar declaratiefinanciering. Dus: vanuit de financieringssystematiek geredeneerd is er geen enkele reden om moeilijk te doen over deze tekorten. Compensatie betekent dat de prikkelwerking er uit wordt gehaald.