Italianen verzinnen ter plekke voorrangsregels. Of weigeren te erkennen dat een smal straatje in een bergdorp of een middeleeuws stadscentrum alleen geschikt is voor éénrichtingsverkeer. En verdomd: als de elkaar passerende auto’s hun spiegels inklappen, kunnen ze er inderdaad tegelijkertijd langs. Maar wel oppassen voor die scooter met die mama zonder helm en twee bambino’s, die zich nog net in het gat tussen beide auto’s wurmt.
Emoties? In de Tefalpan!
Italianen? Dat zijn opgewonden standjes, zoals u en ik weten. En deze zomer aan de kust bij Napels was dat niet anders. Mijn partners…
Ik geef onmiddellijk toe dat het me enkele dagen heeft gekost om me aan te passen aan deze chaotische en impulsieve manier van rijden. Maar het lukte, zeker ook omdat mijn partner zo positief aanmoedigend was.
Nu hoort het bij de Italiaanse rijstijl dat je hardop en duidelijk je gemoed lucht. Dat leerde ik mezelf dan ook aan. Ik deed het vaak, weliswaar ín de auto, niet er buiten, maar wel met de kinderen erbij. ‘Tjesus, wat een éiéiéikel!’, ‘Hé, Italiaanse mafkees!’ Normaal ben ik in een heer het verkeer, vind ik, maar de gevaarlijke fratsen van de Italianen, het warme weer (het was vaak boven de dertig graden) en de onbekendheid van het terrein, maakten dat ik nogal eens uit mijn slof schoot.
Mijn dochter van twaalf, op de rand van de puberteit, vond mijn gemopper en gescheld wel mooi. Dus als er een belladonna op een scooter voorrang nam zonder ons een blik waardig te gunnen, en ik boven op de remmen stond, hing zij uit het autoraam en brulde heel hard: ‘Trut!’ (of ‘eikel’).
Dat vond ik niet kunnen. Maar ik besefte tegelijkertijd dat ik hier op pijnlijke wijze met mijn eigen gedrag werd geconfronteerd. Mijn dochter deed mij na. En toen ik daar wat van zei, wilde ze me niet horen. ‘Je doet het zelf ook.’
Uiteraard was mijn partner weer de verstandigste, tenminste, zo leek het. ‘Je moet leren jezelf niet zo op te winden. Doe alsof je een Tefalpannetje bent. Laat alles van je afglijden’, gaf ze mij en mijn dochter de wijze raad.
Tja, een Tefalpannetje…Het zou mooi zijn als ik dat kon zijn. Me niet opwinden over alles wat er om mij heen gebeurt, maar het met Bhoeddistische rust laten gebeuren. Ik reageer nu eenmaal emotioneel op dingen, dat heeft iedereen toch?
Maar dat is onzin. Natuurlijk heeft iedereen emoties bij wat er in zijn omgeving gebeurt. Dat is niet verkeerd. Maar wat verkeerd is, is dat ik al die emoties, die meestal niet zo belangrijk zijn en die ik tien meter verderop al weer kwijt ben, de vrijheid geef en ze tot uiting breng. Daarmee belast ik een ander en ik roep negatieve tegen-emoties op.
Erger, dat gedrag leer ik mijn dochter ook aan. En nog erger, ik doe dat niet alleen in Italië, maar ook in Nederland. En gaat het daarbij om belangrijke zaken? Welnee, het gaat over voorrang verlenen. Of al dan niet netjes aansluiten achterin de rij.
Toen Máxima aan het inburgeren was, merkte ze op dat Nederlanders het meest ‘mediterane’ karakter hadden van alle Noord Europese volkeren. Ze bedoelde dat we, net als Italianen, Spanjaarden en andere Middellandse Zee volken, veel van onze emoties uiten. Dat is leuk en goed als we aan het feesten zijn, maar bedenkelijk en onnodig als we ons in het verkeer of op straat ergens aan ergeren.
We moeten weer leren een aantal van onze emoties voor ons te houden. De meeste zijn namelijk niet de moeite waard om uiting aan te geven. Laten we dat dan ook niet meer doen. Daar wordt Nederland en stuk leuker van.
Paul Lensink
Reacties: 1
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Ha die Paul, volgende keer beter naar Noorwegen. Dan heb je alleen maar positieve emoties te uiten! Echt een land voor jou.
liefs Freddy