Zijlstranorm

U kent het verhaal van minister Ollongren van Binnenlandse Zaken vast ook nog wel, van 14 februari van dit jaar. Eén dag na het aftreden van minister Zijlstra. Zij verzon het verhaal dat zij de gemeenten en provincies 1,4 miljard euro extra zou geven door het interbestuurlijke programma. Haar leugen kwam natuurlijk meteen uit. Toch scoorde ze ermee in de kranten. Dat smaakte naar meer. En wie eenmaal liegt, doet dat vaker. Op Prinsjesdag verzon ze daarom het verhaal dat de gemeenten en provincies 600 miljoen euro extra zouden krijgen van het kabinet.

Ook die leugen kwam meteen uit. Gelukkig nam geen enkele krant die leugen over. Binnenlands Bestuur wees haar lezers er zelfs op dat het bericht niet klopt. Haar geloofwaardigheid is de minister volledig kwijt. Bij elk volgend gesprek met haar moet iedereen zich afvragen of ze opnieuw liegt. Dat maakt een gesprek met haar vrij zinloos. Maar leugenaar Ollongren zit er nog.

Waarom moest liegminister Zijlstra wel aftreden en liegminister Ollongren niet? Ik zie twee verschillen. Het eerste verschil: de minister van Buitenlandse Zaken spreekt met Belangrijke Mensen uit andere landen. Maar de minister van Binnenlandse Zaken praat alleen maar met gemeenten en provincies, en ach, die doen er in Den Haag niet zo toe.

Het tweede verschil: de minister van Buitenlandse Zaken spreekt met mensen die gelijkwaardig aan hem zijn. Hij staat niet boven ze. Hij moet die mensen overtuigen met inhoudelijke argumenten, met waarheid. En de minister van Binnenlandse Zaken, ach, die hoeft geen argumenten te gebruiken bij de gemeenten en provincies. Ook waarheid is niet nodig. Macht is het enige dat telt in Den Haag.