Met name bij de grote ICT-projecten van BZK overstijgt het aantal externe ICT'ers verre het aantal interne medewerkers. Voor P-Direkt, de centrale personeelsadministratie van de meeste ministeries, is aan externe inhuur in 2008 bijna vier keer zoveel uitgegeven (20,6 miljoen euro) als aan 'ambtelijk personeel (5,3 miljoen).
BZK hongerig naar externe ICT'ers
Het aantal externe ICT'ers bij grote overheidsprojecten blijkt nog steeds aan de forse kant. Dat blijkt uit door BZK verstrekte gegevens…
Van de 10,8 miljoen euro aan personeelskosten die zijn gemoeid met de invoering van de nieuwe Rijkswerkplek (DWR) gaan er 8 miljoen naar externen. Voor het Nationaal Schengen Informatie Systeem (NSIS) is gaan 2,4 miljoen van de 3,4 miljoen euro personeelslasten naar externen.
De rijksbrede norm voor extern personeel als percentage van de totale personele uitgaven bedraagt 13 procent. BZK stelt daar met 13,6 procent van zijn 75 miljoen euro aan personeelskosten redelijk aan te voldoen, maar met name de grotere projecten die onder de ZBO's vallen maken gretig gebruik van externen.
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Begrijpelijk dat je gebruik moet maken van de ICT-markt voor omvangrijke trajecten. Deze verhouding ligt wel erg scheef. Zijn er voldoende capabale managers die deze externen aansturen en gebeurt dit ook? Vaak is dat niet het sterkste punt van de overheid.
In de reactie van projectmanager V. Witte wordt de vraag opgeworpen of de Rijksoverheid wel over voldoende managers beschikt die in staat zijn om externe ICT-ers aan te sturen. M.i. typerend voor het hardnekkige misverstand als zou het bij de vele (half)mislukte ICT-projecten bij de Rijksoverheid primair om een managementvraagstuk gaan. Mede op basis van mijn persoonlijke ervaringen in de eerste fase van het P-Direkt project, waarbij ik zowel aan de overheidskant als (tegen het einde van die eerste fase -- tweede helft 2005) aan de externe ICT-kant participeerde, kom ik tot de conclusie dat de werkelijkheid veel gruwelijker is: zowel aan overheidszijde als aan ICT-zijde is vaak sprake van een fundamenteel gebrek aan ervaring en inzicht in de materieel-inhoudelijke en operationeel-organisatorische werkelijkheid die men tracht te "automatiseren". Voorbeeld uit dat P-Direct project: aan beide zijden ontbrak yhet aan adequaat inzicht in de relatie tussen het aantal uren van de feitelijke personele inzet en aanspraken op basis van de in personele contracten vastgelegde arbeidsduur. Alsof de dove de blinde leidde...
Het probleem ligt overigens nog een slag dieper: veel overheidsverantwoordelijken en ICT-ers koesteren een heilig geloof in de effectiviteit van in de ICT-wereld veelgeroemde standaard-software, terwijl die meestal niet stoelt op operationele werkelijkheid maar op ontwerptafel-constructies van de werkelijkheid.
Dit wordt in mijn ogen veroorzaakt door twee dingen: gebrekkige samenwerking tussen ministeries waardoor eigen personeel niet uitgeleend wordt aan het project en de druk op BZK om desondanks toch resultaat te leveren. Het probleem van externe inhuur is op zichzelf redelijk makkelijk op te lossen door een rijksbrede ICT-projectenpool op te zetten, bijv. onder het ICTU. Of de effectiviteit van de projecten daarmee geholpen is, valt te betwijfelen. Daarvoor zijn toch echt procesdeskundigen van de ministeries zelf nodig.
Het bovenstaande artikel én de reacties daarop spreken van "het probleem van externe inhuur".
Dit is een achterhaald idee. Waarom zou het binnenhalen van externe specialisten voor een project (kop en een staart) welke weer afscheid nemen als het gereed is een probleem zijn? Veel erger is het als iedereen maar op de loonlijst "moet". wat gaan deze krachten doen als het project "klaar" is? Worden ze dan ingezet op de minst slecht passende positie die de (overheids)werkgever dan beschikbaar heeft?
De overheid zou zich ook kunnen aanpassen aan de onomkeerbare verandering van de arbeidsmarkt waar het aantal zelfstandigen of georganiseerde specialisten alleen maar zal toenemen. De echt goede specialisten willen helemaal niet meer bij één uitvoerende organisatie op de loonlijst. Zij worden het liefst steeds weer opnieuw uitgedaagd in andere omgevingen met wisselende projecten.
Sterker; het is zelfs efficiënter (lees: goedkoper en doelmatiger) om externen in te zetten op dit soort projecten. De uren die zij werkelijk besteden aan de uitvoering van projecten verschijnen op factuur. De tijd die besteed aan ziekte, vakantie, scholing, begrafenis etc wordt niet gefactureerd. Probeer eens te berekenen wat het uurtarief zou zijn van een vaste medewerker o.b.v. productieve (project)uren. Indien het bruto jaarsalaris + kantoorlasten, samenhangende overhead (PZ-ondersteuning, werkplek, pensioen, kinderopvang, scholing) etc zou worden gedeeld door het aantal netto bestede uren aan het project (dus minus vakantie; ziekte; scholing; niet projectgerelateerde vergaderingen etc) dan zal dit waarschijnlijk een hoger uurtarief laten zien dab dat van een externe.
Het efficiënte van een externe is naast zijn/haar kennis en flexibiliteit tevens dat de uitgaven stoppen bij einde project. Dit in tegenstelling tot de vaste medewerker wiens contract toch wel erg "vast" is en kostbaar om te beëindigen.
Laten we de belangrijke groep "huurlingen" niet steeds afschilderen als een soort inferieure tweedrangs groep werkenden t.o.v. medewerkers in loondienst.
Het echte probleem van de kosten van grote ICT projecten van de overheid is dat het geen ICT projecten zijn maar verkapte veranderprojecten die als ICT project worden aangestuurd. P-Direct is gewoon een fusie van P&O organisaties met een aanpassing van de bijbehorende ICT en niet andersom. Dat je bij dat sooort grote fusies veel tijd bent om weerstanden te overwinnen en draagvlak te creeren ligt voor de hand. Wellicht is het daarom ook handig om dit soort projecten niet te behandelen als ICT project (wat veel managers van ministeries wel willen natuurlijk).