Onze huidige arbeidsmoraal lijkt in rechtstreekse tegenspraak met dat uitgangspunt. We willen werk dat ons gelukkig maakt en zijn bereid daar heel hard voor te werken. Maar, zo stelde de filosoof Menno de Bree tijdens de uitreiking van de HRtop100 Awards 2018: werk maakt niet gelukkig. We werken zo hard omdat we denken dat we daar gelukkig van worden. En als je dat niet wordt, dan moet je wat harder je best doen. Mensen met een burn-out voelen zich vaak mislukt, omdat ze de geluksbelofte van werk niet kunnen waarmaken. Maar die belofte is volgens hem loos.
Redenen om ongelukkig te zijn in je werk zijn er te over, van onrealistische doelstellingen tot zenuwslopende reorganisaties en psychopathische bazen. Werk is onderhavig aan twee ideologieën, meent hij: die van de plicht tot authentieke zelfvormgeving en die van het kapitalisme. Die twee brengen het slechtste in elkaar naar boven. Enerzijds word je verwacht op de meest efficiënte manier de hoogst mogelijke productie te leveren, terwijl het werk eigenlijk ook van je verlangt dat je je zoveel mogelijk authentiek ontplooit. Je faalt als je daar geen balans in vindt. En wie faalt in zijn werk, faalt als persoon. Ontslag of een burn-out geeft zowel economisch als existentieel een probleem. Mislukken op je werk betekent mislukken als mens, zo stelt De Bree.
Werk maakt mens niet gelukkig
Volgens Aristoteles kun je alleen gelukkig worden als je niet hoeft te werken. Want werk leidt immers af van de zoektocht naar geluk. En…
Reacties: 5
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Wat een onzinverhaal is dit. Werk betekent mee doen in de maatschappij, niet afhankelijk zijn van een uitkering. Op moment dat je zonder werk komt te zitten word je geconfronteerd met lege en doelloze dagen. Vrienden werken en jij zit thuis. Je wereld wordt heel klein en je ex collega’s zie je na een tijdje ook niet meer. Geef mij maar een baan en laat mij dan maar “ongelukkig” zijn. GRAAG ZELFS!
Werk maakt niet gelukkg, zingeving maakt gelukkig. Helaas hebben al heel wat kabinetten die twee volledig met elkaar laten samenvallen voor het dienen van een hogere god, namelijk geld. Ik heb altijd met passie en plezier gewerkt, omdat ik mijn talenten en competenties kon toepassen in een werkomgeving die me aansprak in haar doelen. Dat heeft niets met geld te maken, maar alles met dagbesteding, zingeving en behoefte aan een sociale omgeving.
In deze tijd is de mens volkomen ondergeschikt gemaakt aan het credo ‘werk,werk, werk’ , omdat dat de kortste weg is voor de kabinetten van VVD naar een gevulde staatskas, maar dat kan ook anders.
Ik heb inmiddels behoefte aan een andere definitie van werk, niet deze die uit de middeleeuwen stamt en feitelijk zegt: wie niet werkt zal niet eten. (Lees: in deze tijd niet meetellen). Het kabinet zegt letterlijk: niemand zal aan de zijlijn staan. Aan welke zijlijn? Als we in een tijd leven waarin digitalisering en robotisering elk vlak van ons leven verandert, hoe kan een regering dan zo naïef zijn en denken dat een middeleeus adagium standhoudt? Ook hoe we tegen werken aan kijken in relatie tot geld verdienen, is aan herdefinitie toe.
Het is juet voor niets dat Rutger Bregman met de herontdekking en promotie van een basisinkomen een groeiend gehoor vindt. Ook ik ben daar voorstander van, om levensonderhoud los te koppelen van een inmiddels pervers verdiensysteem, dat helaas ook de overheid heeft bereikt in zijn bedrijfsmatig denken.
Het huidige systeem heeft ongezonde financiële relaties tussen mensen gecreëerd, die onbalans in en machtsmisbruik faciliteren. Een onvoorwaardelijk basisinkomen heeft in diverse pilots over de hele wereld al laten zien dat mensen er gelukkiger van worden, onafhankelijker, initiatiefrijker en beter opgeleid. En niet luier!
Ik weet uit ervaring dat niet werken gelukkiger maakt dan werken, mits je maar een inkomen hebt (en houdt) waarvan je kunt leven en bezigheden hebt. De enige uitzondering lijkt mij als je van je hobby je werk hebt kunnen maken en daarvan rond kunt komen. Maar hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Heel weinig, vrees ik. Aristoteles had dus vrijwel 100 procent gelijk.
@ Hedi: allemaal leuk en aardig en het zal mijn onbekendheid zijn met maar wie zorgt ervoor dat iedereen een basisinkomen kan krijgen? M.a.w.: wie vult die pot? Per saldo zal een aantal mensen zóveel moeten opbrengen dat anderen zonder verdiencapaciteit ook een inkomen kunnen krijgen.
En wat verschilt die situatie dan van de huidige?
Laat me raden, ambtenaren zijn het meest gelukkig?