Op maandag 15 juni werden om middernacht de reisbeperkingen naar Duitsland opgeheven. Een paar uur later reed ik bij Denekamp de grens over richting Berlijn. Na ruim 100 dagen ‘aan’ staan was het tijd om mijn batterij op te laden.
Coronablog Berlijn: ‘Achtung, Corona!’
Op maandag 15 juni werden om middernacht de reisbeperkingen naar Duitsland opgeheven. Een paar uur later reed ik bij Denekamp de grens…
Bovendien heeft de minister-president ouders zonder schoolgaande kinderen opgeroepen om buiten de schoolvakanties weg te gaan. Alle reden dus om naar één van de boeiendste steden van Europa te reizen. Omdat de Duitsers het zelf niet zeggen of denken doe ik het maar: economisch, cultureel en geopolitiek is Berlijn feitelijk de hoofdstad van de EU.
De Romeinse filosoof Seneca schreef tweeduizend jaar geleden: ‘Wat baat reizen als je toch steeds jezelf meeneemt?’ En dat geldt ook voor corona. Ook in Berlijn struikel je overal over het virus. Ook hier hebben horeca en winkels het moeilijk. Ook hier ‘soziale Distanzierung’. Maar er zijn verschillen. In Berlijn zet je een mondkapje op in elke ruimte die je vanaf de openbare ruimte binnenkomt: winkel, restaurant, café, tram, metro, kantoor. In een restaurant loop je met een kapje naar de tafel. Daar doe je hem af. En als het naar het toilet moet doe je hem weer op.
Althans, dat is de bedoeling. Volgens de Berliner Zeitung draagt een kwart van de Berliners om welke reden dan ook geen mondkapje. En van de overige 75 procent heb ik kunnen vaststellen dat een groot deel het mondkapje heel stijlvol over de kin draagt om beter door mond en neus te kunnen ademen. De Bundesländer voeren elk hun eigen beleid en treffen verschillende maatregelen. In Berlijn is er een stevige politieke discussie omdat de rood-rood-groene coalitie (SPD, De Linke, Die Grünen) weigert om het niet dragen van een masker strafbaar te stellen en te beboeten.
‘Gastronomen und Hoteliers die Speisen und Getränke anbieten müssen eine Anwesenheitsdokumentation führen.’ Dat is de bedoeling. Als het personeel eraan toekomt. En dan in de vorm van een papiertje waar je naam, adres, email en telefoonnummer moet opschrijven. Maar waar ik nog nooit iemand een blik op heb zien werpen. Het maakt niet uit wat je opschrijft. Achter de bar verdwijnen de papieren op een grote stapel.
Overal lees en hoor je over het intensieve testbeleid in Duitsland. Dat zal dan ook de reden zijn dat ze behoorlijk weten te lokaliseren waar de besmettingsbronnen zijn. De afgelopen dagen moesten bijvoorbeeld de leerlingen en leraren van het Kant-Gymnasium in quarantaine en 370 huishoudens in een woonblok in Neukölln. Sinds deze week kun je de ‘Corona-Warn-App’ downloaden. Ook hier trouwens gedoe rond de app: politici vinden het een schande dat Duitsland ongeveer het laatste land van Europa is met een corona-app. En de app werkt alleen op de laatste versies van IOS en Android, wat natuurlijk discriminerend is voor mensen met een oude ‘Handy’.
Ik lees hier geen hoogdravende beschouwingen over een ‘nieuw normaal’. In een stad die in de levende herinnering van mensen grotendeels weggebombardeerd is, bezet, verdeeld, en vervolgens weer verenigd, zijn ze wel wat gewend. In de Berliner Morgenpost stond een enquête waaruit blijkt dat van alle werknemers in de EU de Berliners het liefst zo snel mogelijk gewoon weer naar kantoor gaan.
Ander nieuws vanuit Duitsland: de Bundesliga voetbalt voort en Rammstein is in de studio gedoken om nieuwe nummers op te nemen. Voor het overige: ‘Im Osten nichts Neues’.
Cees Vermeer
Gemeentesecretaris Breda
